Ανήλικοι στο δωμάτιο… – Είμαστε όλοι σινεφίλ τεντιμπόηδες

Σε λίγο καιρό τα ειρωνικά συνθήματα στους τοίχους που εύχονται “ευτυχισμένο το 1984”, θα μας φαίνονται εικόνες από το μακρινό μέλλον…

Η Ελλάδα επιστρέφει ολοταχώς στο πιο μαύρο παρελθόν, διατηρώντας εν ισχύ νόμους της δικτατορίας του Μεταξά, αναβιώνοντας την εποχή των τεντι-μπόηδων και των μουχλιασμένων ηθών. Αυτών που κόπτονται για τη χρηστή διαπαιδαγώγηση των ηθών, αλλά προφανώς δεν ανησυχούν ή θεωρούν πολύ διαπαιδαγωγητικό για ένα παιδί στο σινεμά να βλέπει αστυνομικούς να μπουκάρουν στη μέση του έργου. Αυτών που σοκάρονται ανεπανόρθωτα από σκληρές εικόνες βίας στη μεγάλη οθόνη, όχι όμως από τη σκληρή εικόνα της κοινωνικής αδικίας στην πραγματική ζωή. Για αυτήν αρκούν προφανώς τα στερεότυπα και ο παραμορφωτικός φακός της μικρής οθόνης και των δελτίων ειδήσεων…

Μιας μικρής οθόνης, όπου βρίσκεις Μπογδάνους εν αφθονία, αλλά τώρα αφθονούν -κατ’ εικόνα και ομοίωση των καναλιών- και έξω από το γυαλί, εξαπλώνονται γύρω μας, συνεργάζονται με τις αρχές του τόπου…

Η επόμενη “επανάσταση” δε θα γίνει τελικά με μάσκες του V, ή του Νταλί ή του Τζόκερ. Θα είναι  “Επανάσταση” αλά 1967, χούντα των Συνταγματαρχών, και ο κόσμος -το… “επαναστατικό υποκείμενο ντε- θα φοράει μουτσούνες Μπογδάνου. Ή και Παττακού, δεν είμαι πολύ σίγουρος…

Η κοινωνία μας δείχνει ότι είναι βαθιά άρρωστη και η σαπίλα της ευνοεί τη μούχλα στα μυαλά. Αλλά οι πνευματικά άρρωστοι φιλοδοξούν να μας βάλουν αυτοί στο γύψο για το καλό μας… Και αντί για λωρίδες γύψο, μπορεί να έχουν ταινίες φιλμ, για να κόψουν όλες τις ακατάλληλες σκηνές. Πχ το 17′, τη δεκαετία του 40…

Η μονταζιέρα δρα παντού και φέρνει στα μέτρα της το χτες (ιστορία) και το παρόν (την επικαιρότητα) για να μας φέρει ένα αύριο που μοιάζει φρικτά σαν χτες, τα χρόνια με τις ασπρόμαυρες εικόνες και τις κατάμαυρες στιγμές (δικτατορία, νόμος 4000 κοκ).

Ο φασισμός δε νικιέται με το διάβασμα, τα ταξίδια ή με το σινεμά, αλλά εδώ θα κολλούσε να πούμε κάτι σαν: σινεφίλ όλου του κόσμο ενωθείτε… Και μακάρι αύριο ο κόσμος που θα κατέβει στο δρόμο να παλέψει, να είναι περισσότερους και από τους 500 χιλιάδες “διεφθαρμένους” που έσπευσαν να δουν τον Τζόκερ. Στην τελική, γιατί να περιορίσουμε το μέτρο μόνο στα ανήλικα παιδιά, όπως κατήγγειλαν κάτι “ενήλικα νήπια” (Adults in the room) και να αφήσουμε στο απυρόβλητο τους υπόλοιπους;