Αντί ευχών…

Μέρες γιορτών, μέρες ευχών. Και αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να εύχεσαι σε κάποιον κάτι που δεν το πιστεύεις. Είναι ευγένεια ή κοροϊδία; Πώς μπορώ να ευχηθώ κάτι που δεν πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί; Ακούω αντιεμβολιαστές και ανεμβολίαστους να εύχονται αφειδώς υγεία και να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό το κακό που μας βρήκε. Πώς μπορεί αλήθεια να τελειώσει αυτό το μαρτύριο, όταν μόλις το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι εμβολιασμένο και δη ανισομερώς, έστω και με τις -ανεπαρκείς πλέον- δύο δόσεις; Προφανώς δεν ευθύνονται αποκλειστικά για την παγκόσμια εμβολιαστική ανεπάρκεια, ωστόσο όντας ανεμβολίαστοι, πολλώ δε μάλλον αντιεμβολιαστές, συμβάλλουν σημαντικά σε αυτή.

Μου θυμίζει μερικούς γραφικούς τυπάκους που με γεμάτο το ντορβά και την τσέπη εύχονται (στα λόγια) να γίνει επανάσταση, να έρθει ο κομμουνισμός για να φτιάξει τον κόσμο. Μου θυμίζει εκείνη τη λαϊκή ρήση που λέει “πρόσεχε τι εύχεσαι”. Μου θυμίζει το Θάνο να τραγουδάει τους στίχους του Βολφ Μπίρμαν για τον παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο που αναζητεί επαναστάσεις στα όνειρά του. Μου θυμίζει τον Μίλτο να τραγουδάει “αν δε φαντάζεσαι φωτιές με κάρβουνα μην παίζεις”. Μου θυμίζει και εκείνο τον γνωστό μεγαλοεπιχειρηματία του λιανεμπορίου (και όχι μόνο) που τον άκουσα πάλι τις προάλλες να εύχεται να πάρει το ΚΚΕ την εξουσία. Αναρωτήθηκα σιωπηρά, σοβαρά μιλάς τώρα ρε φίλε;

Είσαι ένας κεφαλαιοκράτης που πίνει το αίμα χιλιάδων κακοπληρωμένων εργαζομένων, συντηρείς επιχειρήσεις που συχνά και πάλι καταγγέλλονται δημοσίως για τις απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες τους, για απλήρωτες υπερωρίες και ωράρια λάστιχο, τρομοκρατείς και απολύεις εργαζόμενους που οργανώνονται σε συνδικάτα ή απεργούν και παράλληλα εύχεσαι να γίνει το ΚΚΕ κυβέρνηση; Δεν ξέρεις τι θα συμβεί μετά; Και δε μιλάω για εκείνο το απώτερο επίπεδο που τα μαγαζάκια σου θα γίνουν λαϊκή περιουσία και θα τα δουλεύουν οι εργάτες, μιλάω μόνο για τα πρώτα βήματα, για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για το πενθήμερο και εξάωρο ωράριο, για τις αυξήσεις στους μισθούς, για την παρέμβαση των συνδικάτων, για τη λειτουργία (όχι κατ’ όνομα) του θεσμού της επιθεώρησης εργασίας, μιλάω για τα αυτονόητα. Μιλάω για όλα εκείνα που σήμερα συνθέτουν την περίφημη υπεραξία του εργάτη, την οποία εσύ καρπώνεσαι καταπατώντας τα δικαιώματά του και έτσι προκύπτει το υπερκέρδος σου. Νομίζω είναι εύκολο να καταλάβεις την αντίφαση, δε χρειάζεσαι νόμπελ πολιτικής οικονομίας.

Πέραν των ευχών, έκανες κάτι άλλο; Έκανες πράξη έστω ένα από αυτά που ορίζει το ΚΚΕ στο πρόγραμμα του, ενώ κατά τα άλλα το στηρίζεις; Και γενικότερα όλοι οι ευχόμενοι και οι προσευχόμενοι, κάνατε κάτι για όλα αυτά που εύχεστε; Κάνατε ότι περνάει από το χέρι σας για να έχετε την υγεία σας;  Κάνατε ότι περνάει από το χέρι σας για να προστατεύσετε τους ανθρώπους γύρω σας; Πρωτίστως εμβολιαστήκατε; Δεν είναι πράξη μόνο ατομική, είναι εξίσου συλλογική. Έτσι θα χτιστεί η συλλογική ανοσία και θα λάβει τέλος το κακό.  Κι ύστερα όλοι, εμβολιασμένοι και μη, κατεβήκατε στο δρόμο να διεκδικήσετε καλύτερο δημόσιο σύστημα υγείας; Όλοι εσείς κι εγώ μαζί σας, κάναμε τίποτα για όλα αυτά που ευχόμαστε ή αρκεστήκαμε μόνο στις ευχές; “Συν Αθηνά και χείρα κίνει” έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Και σε τελική ανάλυση, επειδή οι ευχές είναι κούφια λόγια αρωματισμένα με καλή διάθεση και ο κόσμος είναι απλώς μια βιολογική μηχανή με τους δικούς του νόμους, δίχως θεούς και μεσσίες, ξεχάστε την Αθηνά και κουνήστε τα χέρια σας. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να ευχηθώ, γιατί μόνο σε αυτό πιστεύω, στα υψωμένα χέρια στον αέρα, με σφιγμένη τη γροθιά…ίσως έτσι γκρεμίσουμε τούτη τη δυστοπία και χτίσουμε στα συντρίμμια της μια νέα κοινωνία, ίσως έτσι δούμε μια πραγματικά – καλή χρονιά!

ΥΓ. Αυτά, τα ίδια χέρια κρατάνε 30 χρόνια τώρα ψηλά την άλικη παλλαϊκή σημαία. Μόνη ΕΛΠΙΔΑ η πάλη των λαών!