Αντικομουνισμός και διαπιστευτήρια προς το «σοσιαλδημοκρατικό κέντρο»

Στη χώρα μας, για λόγους πολιτικούς και ιστορικούς, ο ανοικτός αντικομουνισμός δεν είχε ως σήμερα ενταχθεί ως «επίσημο» μάθημα στην διδακτική ύλη των Πανεπιστημίων. Όχι ότι τα πράγματα ήταν ιδανικά. Απλά μαθήματα αυτού του είδους δεν βρήκαν ανταπόκριση και δεν κυριάρχησαν στη διδακτική ύλη. Για να εξυπηρετηθούν οι ιδεολογικές ανάγκες της άρχουσας τάξης προτιμήθηκε ο έμμεσος δρόμος της πρόκλησης σύγχυσης δια του μεταμοντερνισμού, του κονστρουκτιβισμού και άλλων «αγνωστικιστικών» μεθοδολογιών που η αστική «επιστήμη» έχει επιστρατεύσει.

Οι πολιτικές ανάγκες του κυβερνώντος κόμματος φαίνεται πως ανατρέπουν βίαια αυτήν την παγιωμένη κατάσταση. Η στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία μέσα και έξω από τη χώρα και η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε «κεντροαριστερά», απαιτούν διαπιστευτήρια που περιλαμβάνουν και τις αντικομουνιστικές επιδόσεις. Οι τελευταίες εμφανίζονται στις πανεπιστημιακές αίθουσες με «αντιφασιστικό» μάλιστα περίβλημα καθώς φέρουν το πρόσημο της διδασκαλίας του «Ολοκληρωτισμού» -γενικώς και ειδικώς. Σε αυτού του είδους τα μαθήματα γίνεται συνήθως μια έντεχνη ανάμιξη του Ολοκαυτώματος και του Άουσβιτς με τις «Δίκες της Μόσχας», των ναζιστικών πρακτικών με τις κομουνιστικές αντίστοιχες και του Χίτλερ με τον Στάλιν ως «υποδείγματα» «ολοκληρωτικών» καθεστώτων.

Το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης δε θεώρησε καλό να απουσιάσει από αυτή τη «σταυροφορία». Με ευθύνη και κάλυψη του Προέδρου του Τμήματος – που συμβαίνει να είναι βασικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη – εντάχθηκε στο πρόγραμμα σπουδών του Τμήματος το μάθημα «Θεωρίες Ολοκληρωτισμού».

Το αντικείμενο του μαθήματος είναι, κατά την περιγραφή του στον ιστότοπο του Τμήματος,  «Η περιγραφή και λειτουργία συγκεκριμένων ολοκληρωτικών καθεστώτων –κυρίως του Σοβιετικού Σταλινισμού και του ναζισμού- στοχεύουν στο να αναδείξουν το θεωρητικό υπόβαθρο και τα αίτια της ανόδου του φαινομένου του ολοκληρωτισμού».

Από τα εισαγωγικά μαθήματα δόθηκε το στίγμα. «Το ολοκληρωτικό κίνημα: ναζί και μπολσεβίκοι» ήταν το αντικείμενο μιας από τις πρώτες παραδόσεις. Το δε περιεχόμενο ήταν της ακόλουθης ποιότητας.

Αντιγράφουμε:

«Ο Στάλιν … αποδυναμώνει τα Σοβιέτ καταπολεμώντας την ποικιλότητα ώστε να φτιάξει την αταξική, μαζοποιημένη κοινωνία (αυτός είναι και ο λόγος της οικονομικής ύφεσης που πέρασε η ΕΣΣΔ το διάστημα 1928-1933). Η διαφορά του με την απλή δικτατορία είναι ότι εδώ κάθε έκφανση της ζωής, οικονομική και κοινωνική, καθορίζεται πλήρως από το καθεστώς μέσω της άσκησης ολοκληρωτικής τρομοκρατίας. Η σύναψη κοινωνικών δεσμών γίνεται πλέον επικίνδυνη καθώς ο οποιοσδήποτε μπορεί να κατηγορήσει οποιονδήποτε για το οτιδήποτε. Από αυτό φαίνεται και ο ουσιαστικός στόχος του ολοκληρωτισμού ο οποίος είναι ο κατακερματισμός της κοινωνίας. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η πλήρη αφοσίωση του ατόμου στο κίνημα. Πρόκειται πλέον για θρησκεία, όχι για πολιτικό κόμμα. Επιπλέον υπάρχει συμμαχία του όχλου με την ελίτ. Το κίνημα εκμεταλλεύεται την απέχθεια της μάζας για την αστική τάξη και κυριαρχεί το μίσος. Στόχος είναι η καταστροφή των πάντων και όχι η αναδόμηση…»

«… τα παραπάνω χαρακτηριστικά συμπίπτουν με τα σημερινά χαρακτηριστικά της Χ.Α. και του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ ασκεί πλήρη έλεγχο στην προσωπική ζωή των μελών, όχι σε επίπεδο φιλοσοφικό (το προσωπικό είναι και πολιτικό), αλλά επιτάσσει ένα συγκεκριμένο πρότυπο ζωής και θέλει να γνωρίζει τι κάνεις και με ποιον, να ελέγχει το πώς φέρεσαι. Ο ηγέτης ενσαρκώνει τη μάζα, η έννοια της διαταγής και εκτέλεσης χάνεται, γιατί ο ηγέτης ενσαρκώνει τις επιθυμίες της μάζας. Δεν υπάρχει διαλεκτική, μόνο έλεγχος πάνω στο άτομο το οποίο είναι έτοιμο να πεθάνει για το κίνημα, χωρίς να γνωρίζει ουσιαστικά το λόγο. Αυτό φάνηκε με την ήττα του ναζιστικού καθεστώτος, όπου στα μέλη του δεν είχε “μείνει” η ιδεολογία, δε γνώριζαν γιατί ήταν μέλη του Ναζιστικού Κόμματος και γιατί διατίθενται να πεθάνουν για αυτό».

Η σχέση των παραπάνω ισχυρισμών με την επιστήμη δεν είναι κάτι που απασχολεί το μάθημα. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι πολύ βολική η έννοια της «θεωρίας». Με τον τρόπο που χρησιμοποιείται, «αθωώνει» το οποιοδήποτε επιστημονικό, ιστορικό ή πραγματολογικό ατόπημα, οποιαδήποτε επίθεση ενάντια στην απλή λογική. Περί «θεωρίας» πρόκειται, δηλαδή περί «άποψης», και εφόσον οι «απόψεις» είναι ιερές, όποιος τολμήσει να τους κάνει κριτική δεν μπορεί παρά να είναι ο ίδιος φορέας «ολοκληρωτισμού». Αυτός είναι ο παρονομαστής των «επιχειρημάτων» που επιστρατεύουν οι ακαδημαϊκοί του ΣΥΡΙΖΑ και των συναφών ιδεολογικών κύκλων. Με αυτή τη λογική, στο όνομα της «ελευθερίας των απόψεων»  προωθούν την πλέον σκοταδιστική επίθεση ενάντια στην επιστήμη. Τα μεγέθη, οι αριθμοί, τα τεκμήρια, τα στοιχεία εκπίπτουν και το μόνο που μένει είναι η «άποψη». Όλως τυχαίως ετούτη η άποψη υπαγορεύεται πάντα από τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της άρχουσας καπιταλιστικής μας τάξης.