Αντίσταση στους πλειστηριασμούς

Ο πυροβολισμός από την Εύβοια ακούστηκε στην Αθήνα. Τα νέα μιλούσαν για τον δράστη και αυτόχειρα που σκότωσε για να υπερασπιστεί το πατρικό του σπίτι… 

Οι ελλείψεις σπιτιών, τα ακριβά ενοίκια, οι βραχυχρόνιες μισθώσεις και το όνειρο για ένα κεραμίδι στις γειτονιές της Αθήνας σκοτείνιαζε ακόμα περισσότερο τη ζωή των ανθρώπων.

Από καιρό αναζητούσαν καινούρια κατοικία. Ο μεσίτης περίμενε στην πόρτα τους υποψήφιους αγοραστές με το ρολόι στο χέρι. Η οικογένεια έφτασε στην ώρα της και με αγωνία για να δει το νέο προς πώληση διαμέρισμα. Έψαχναν καιρό χωρίς αποτέλεσμα. Είχαν δει πολλά σπίτια, είτε με προβλήματα είτε με τιμές δυσθεώρητες. 

Στο άνοιγμα της πόρτας, ολόγυμνο απλώθηκε μπροστά τους με όλο του το μεγαλείο. Ολόφωτο από παντού. Διαμπερές, με άνετους χώρους και μεγάλες βεράντες. Σπίτι δεκαετίας, με κήπο και θέση πάρκινγκ! Θέα απεριόριστη σε περιορισμένη, όπως φαινόταν τιμή. 

Καθώς προχώρησαν προς τα υπνοδωμάτια αποκαλύφθηκε και η ταυτότητα του προηγούμενου ιδιοκτήτη. Η μικρή κόρη της οικογένειας στάθηκε να θαυμάζει το αερόστατο σε ζωγραφιά επάνω στον τοίχο και από κάτω την υπογραφή με μεγάλα πορτοκαλί γράμματα: “Αφροδίτη”. Προφανώς βρέθηκαν στο παιδικό υπνοδωμάτιο μιας μικρής θεάς. 

Άραγε, αναγκάστηκε να πετάξει με το αερόστατο γι’ άλλα μέρη;

“Οι άνθρωποι αφήνουν έντονο το αποτύπωμά τους στον τόπο που αγάπησαν”, σχολίασε η μητέρα. Ο μεσίτης παρέμεινε ανέκφραστος. Καθώς ο προβλεπόμενος χρόνος είχε περάσει και περίμενε άλλον πελάτη, ενημέρωσε τους υποψήφιους αγοραστές για την αίτηση συμμετοχής στη διαδικασία αγοράς του σπιτιού καθώς και την τιμή εκκίνησης. 

“Όποιος δώσει τα περισσότερα θα το “χτυπήσει” και όπου φτάσει” τους είπε χαμογελώντας. Αμέσως κατάλαβαν ότι επρόκειτο για πλειστηριασμό…

Φεύγοντας θυμήθηκαν τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη.

“Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια,
  θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους
  καμιά φορά, σα σταματήσω.”

               Κίχλη Α΄, “Το σπίτι κοντά στη θάλασσα” (1947)

Κατέβηκαν και στάθηκαν από κάτω να το κοιτάνε, ώρα πολύ. Τότε  αισθάνθηκαν τη λύπη του. Ήταν ξεκάθαρο ότι το “έφαγαν” τα χρέη. Η ανυποψίαστη Νεφέλη ρώτησε τους γονείς της αν μπορούσαν να το αγοράσουν, γιατί της άρεσε το αερόστατο. Εκείνοι μπροστά στη δίνη του διλήμματος αλληλοκοιτάχτηκαν και απάντησαν. Αν το “χτυπήσουν” άλλοι δεν γνωρίζουμε, εμείς πάντως θα αντισταθούμε στην αρπαγή.

Δεν μπορούμε παιδί μου να κατοικήσουμε σ’ αυτό το σπίτι. Δεν είναι ανθρώπινο. Το σπίτι ανήκει στην Αφροδίτη κι ας λείπει.

 Με συννεφιά και ψιλόβροχο άφησαν πίσω τους το σπίτι με το αερόστατο…

Ανδριανή Στράνη