Αντισυμβατικότητα

Στη δίψα και στο μόχθο του σήμερα, ας στοχαστούμε εκείνο που είναι ξεχασμένο μέσα μας αλλά που υπάρχει πάντα κι είναι λαμπερό και αισιόδοξο.

Τούτη η κρίσιμη επικαιρότητα επιβάλλει να εκφράσουμε την έντονη ανησυχία μας, τη θλίψη και την οργή μας γιατί έφτασε η ώρα της κρίσιμης αναμέτρησης…

Κι είναι προφανές πως οι μικρές και οι αληθινές στιγμές ορίζουν τις διαστάσεις του σήμερα κι η ζωή  μας αναφέρεται στο τώρα γιατί το αύριο ανήκει στην αιωνιότητα.

Αυτό το ιστορικά καταγεγραμμένο γεγονός, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι το αποδέχονται ως αδιάψευστα αληθές και ως κοινά αποδεχτό κι ως εκ τούτου  δεν απολογούνται ποτέ στον ταξικό αντίπαλο.

Πολεμάνε με εφόδους σε μια άνιση μάχη για να επουλώσουν τις πληγές του σήμερα χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες του αύριο.

Με ένθερμα λόγια  αλλά και με γενναίες πράξεις επινοούν και διαμορφώνουν πρωτόγνωρες στιγμές.

Για να εξυψώσουν τούτη την κρίσιμη ώρα την ύλη και το πνεύμα  των προλετάριων ως εκεί που αγγίζονται οι απέραστοι ουρανοί.

Για να δελεάσουν σήμερα όλα εκείνα τα βλέμματα που επικεντρώνονται στην ανατολή των πραγμάτων.

Για να εμψυχώσουν στον παρόντα χρόνο  όλες τις αναποφάσιστες ψυχές που ατενίζουν από απόσταση την ανιδιοτελή θυσία του θεανθρώπου. Του μαντευτή που δεν δειλιάζει  μήτε αλλαξοπιστεί, όταν στέκεται απέναντι στο μαρτυρικό του θάνατο.

Να κρατάς στις ροζιασμένες χούφτες σου τα πανάρχαια όνειρα των απλών ανθρώπων της οικουμένης και να διψάς για αθανασία σύντροφε!

Να δίνεσαι με όλο σου το είναι σε κείνη την κρίσιμη  στιγμή που γιγαντώνεται η ανελέητη σύγκρουση. Εκεί όπου όλα τα στοιχειά της φύσης γίνονται πλέον ορατά και αντιληπτά για να μιλήσουν τη λιτή γλώσσα της αλήθειας.

Κι είναι γεγονός ιστορικά αποδεδειγμένο. Η λύτρωση των αθώων και των ακριμάτιστων όντων της δημιουργίας, στην σκληρή ταξική αντιμαχία που κρατά αμέτρητους αιώνες, απαιτεί ένα θάνατο και μια ανάσταση για να ολοκληρωθεί…

Μια εκούσια προσφορά, έναν εθελοντισμό  που θα πυρπολήσει όλα τα οράματα κι όλες τις προσδοκίες των παιδεμένων συνανθρώπων μας.

Για να γίνει ο ψίθυρος της ζωής φωνή, κραυγή και ανυπόταχτη εξέγερση.

Για να ανάψει η φλόγα της εξέγερσης. Για να καταστεί η σπίθα αχαλίνωτη πυρκαγιά  που θα κατακάψει και θα κάνει στάχτη τις βαριές σιδερένιες πύλες, τα κάστρα και τις οχυρώσεις της μπουρζουαζίας, των παρατρεχάμενων της εξουσίας και όλων εκείνων των ξενόδουλων που τους υπηρετούν απροσχημάτιστα και ανενδοίαστα.

Για να γίνει ο παράδεισος της γης ένας ανοιχτός ουρανός.

Για να καθρεφτίζονται στο γλαυκό του ορίζοντα όλες οι ελπίδες κι όλες οι απαντοχές που ασκούν ευεργετική επιρροή ώστε να ευοδωθούν τα επιθυμητά γεγονότα.

Για να εμπεδωθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης απέναντι στους κακότυχους, στους απόκληρους και στους βασανισμένους.

Στους μετανάστες, στους πρόσφυγες, στους  εμιγκρέδες και στους αυτοεξόριστους που κοιμούνται και τούτη την ασέληνη νύχτα, δίχως κλινοσκέπασμα,  πάνω  στην παγωμένη γη.

Που κρύβουν όμως επιμελώς, ένα λυπημένο και αποκαρδιωμένο άστρο κάτω από το λινό, τσαλακωμένο τους πουκάμισο, στο μέρος της καρδιάς,…

Έρημη γη.

Σ’ ένα μακάβριο τοπίο περπατάω
αγκομαχώντας να κερδίσω τον καιρό,
τσιγγάνες μάγισσες στη στράτα μου ρωτάω
κι όλες σου τάζουν ένα μέλλον ζοφερό.

Μες στην αρένα συνωστίζονται οι δούλοι
κι οι μισθοφόροι με τις λόγχες στη γραμμή,
φαύλο καθήκον για το άθλιο μεροδούλι,
για το ψωμί που το ζυμώνουν στεναγμοί.

Κοιτάζω πίσω μα δε βλέπω τη σκιά σου
κι όλο σε χάνω στου καιρού τις συννεφιές,
μα μες στη μνήμη μου κρατάω το όραμά σου,
μια γη σπαρμένη με επουράνιες ομορφιές.

Με μιαν ελπίδα κι ένα δάκρυ στο μαντίλι,
γύρισα μύριες ξενιτιές για να σε βρω.
Στυγνοί φονιάδες, σε προσέγγισαν σαν φίλοι,
να σε κρεμάσουνε σφαχτάρι στο σταυρό,…

Γιώργος Δ. Μπίμης.