Απ’ την Επίδαυρο ως τους Φιλίππους…

“Ηθοποιός σημαίνει φως…” Και μεις εδώ πιθανόν να το γνωρίζουμε καλύτερα απ’ τον καθένα, μια που πολύ φυσικά μας γοητεύει να θεωρούμαστε συμπολίτες του παγκόσμιου συνθέτη. Κι όπως ίσως γνωρίζουν οι περισσότεροι σ’ αυτή την πόλη, ήταν το 1962 που το έγραψε ο Μάνος Χατζηδάκις και το εμπιστεύτηκε στον μεγάλο Δημήτρη Χορν.

Όμως εμπεριέχει μια κραυγαλέα αντίφαση η θέση εκείνη, που ναι μεν καμαρώνει για τον…”συμπολίτη” Μάνο Χατζηδάκι (άνευ πανεπιστημιακών και μεταπτυχιακών τίτλων) μαστιγώνει δε συλλήβδην τον καλλιτεχνικό κόσμο. Όπως και να ’χει κι αν ακόμα η αμοιβή των καλλιτεχνών (όπως και των γιατρών) φτάσει κάποτε ίδια με τα πτυχία στο δημόσιο, ρεαλιστικά η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο σαφώς απέχει παρασάγγας..!!! Οι υγιείς κοινωνίες σμιλεύονται και με τον πολιτισμό ή ίσως κατ’ αρχήν μ’ αυτόν.

Άραγε να ήξεραν κάτι παραπάνω οι “αρχαίοι ημών πρόγονοι” και έστηναν τόσα και τόσα θέατρα, τα οποία σήμερα κοπτόμεθα να επισκεφτούμε; Σπεύδουμε σ’ αυτά για ν’ απολαύσουμε Ευριπίδη, Σοφοκλή, Αριστοφάνη και για να αυτοπροσδιοριστούμε ως πολιτισμένοι και…πεπαιδευμένοι.

Μήπως και εδώ ξεπηδάει άλλη μια αντίφαση; Απολαμβάνουμε τη σκηνή της Επιδαύρου, τη σκηνή των Φιλίππων αλλά τους καλλιτέχνες τους θέλουμε…”κλειδωμένους στα παρασκήνια”.  Ε τότε η “παράσταση” είναι μάλλον ανέφικτη…

Χρύσα Μπαΐρα