Απέναντι στο θάνατο δεν είμαστε όλοι ίσοι

Απέναντι στο θάνατο είμαστε όλοι ίσοι, λέει ένα κλισέ. Που αγνοεί όμως πως όσοι ήταν στη ζωή λίγο πιο… ίσοι από τους άλλους, αποκτούν διαφορετικά δικαιώματα και στο θάνατο.

Αν είσαι πχ διάσημος ή γόνος πλούσιας οικογένειας και βρεις πρόωρο θάνατο από τη ζωή που έκανες, τα κανάλια και τα κυρίαρχα ΜΜΕ θα μιλήσουν για τον αδόκητο χαμό σου από ανακοπή καρδιάς. Σχεδόν κανείς δε θα σπάσει την ομερτά, αναφέροντας τους λόγους και τις ουσίες που μπορεί να είχες στην κατοχή σου. Φροντίζουν για τη δική σου μετά θάνατον υστεροφημία.

Αν πάλι είσαι ένας φτωχός και τίμιος εργάτης που προσθέτει το όνομά του στην ατέλειωτη μακάβρια λίστα των νεκρών από εργατικά δυστυχήματα (λες και μπορεί να είναι ζήτημα κακής τύχης μια τέτοια, επαναλαμβανόμενη “σύμπτωση”), μην περιμένεις αντίστοιχη προβολή. Γιατί να ψυχοπλακώσουμε με μαύρες ειδήσεις το κοινό, που έχει ανάγκη από στήθη και γλουτούς και πλάνα στην παραλία για να ξεσκάσει; Ή μήπως θέλεις να κάνουμε επικίνδυνες γενικεύσεις, κακολογώντας τους κυρίους που θα ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία (όταν πάψουν να είναι κύριοι, αποδημώντας εις Κύριον) για τα ελλιπή έως ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας στις επιχειρήσεις τους; Ένα μονόστηλο ίσως στις εφημερίδες (και πολύ είναι), για να μη βλάψουμε το αφήγημα της ματοβαμμένης ανάπτυξης που απαιτεί θυσίες, μεταφορικές και κυριολεκτικές.

Ίσως κάποιοι τα θεωρήσουν “λαϊκισμό” αυτή τη σύνδεση και τις συγκρίσεις που γίνονται. Η αλήθεια είναι πως δε μας περίσσεψε από την υπευθυνότητα των καναλιών και των μέσων που κάνουν γαργάρα τα εργατικά δυστυχήματα -τους την χαρίζουμε κι είναι όλη δική τους. Εξάλλου ο σκοπός εδώ δεν είναι να προκαλέσουμε εύκολο συναίσθημα. Αλλά να δείξουμε πως σε μια ταξική κοινωνία, οι άνθρωποι δε θα είναι ποτέ ίσοι ούτε στη ζωή, ούτε στο θάνατο…