Η απεργοσπασία είναι ντροπή δεν είναι δικαίωμα
Το «δικαίωμα» στην εργασία, όπως το ονομάζουν, το θυμούνται μόνο τότε που το θυμούνται και οι εργοδότες. Τη μέρα της απεργίας. Όλες τις υπόλοιπες μέρες, εδώ και χρόνια, το δικαίωμα στην εργασία για όλους αυτούς και για κάθε απεργοσπάστη, δεν υφίσταται.
Στην πρόσφατη 48ωρη απεργία των δημοσιογράφων, εμφανίστηκαν πιο έντονα από ποτέ τα τελευταία χρόνια, φαινόμενα απεργοσπασίας. Σε αυτά πρωτοστάτησαν δημοσιογράφοι του ΣΚΑΙ οι οποίοι μάλιστα επεδίωξαν να ιδεολογικοποιήσουν τη στάση τους. Είπαν πολλά και διάφορα με πιο χαρακτηριστικό την επίκληση του «δικαιώματος» να δουλεύουν όταν οι συνάδελφοί τους απεργούν. Το «δικαίωμα» βέβαια στην εργασία, όπως το ονομάζουν, το θυμούνται μόνο τότε που το θυμούνται και οι εργοδότες. Τη μέρα της απεργίας. Μόνο τότε Πορτοσάλτε, Οικονόμου, Παπαδημητρίου κλπ θυμούνται το δικαίωμα στην εργασία. Όλες τις υπόλοιπες μέρες, εδώ και χρόνια, το δικαίωμα στην εργασία για όλους αυτούς, όπως και για κάθε απεργοσπάστη, δεν υφίσταται. Τις υπόλοιπες μέρες οι ίδιοι λένε ότι είναι δικαίωμα του κάθε εργοδότη το αν ένας εργαζόμενος θα έχει δουλειά, θα έχει μισθό, ασφάλιση, υγεία και παιδεία για τα παιδιά. Είναι αυτοί που εδώ και χρόνια βάζουν πλάτη για να νομοθετηθεί όλο αυτό το αντεργατικό πλαίσιο που στις μέρες μας έχει διαμορφώσει τον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουμε.
Αυτοί, λοιπόν, οι εχθροί κάθε εργαζόμενου, οι καλύτεροι σύμμαχοι των μεγαλοεργοδοτών είναι η «βιτρίνα» των απεργοσπαστών. Η αποκρουστική εικόνα τους αρκεί για να πείσει κάθε εργαζόμενο γιατί δεν πρέπει να είναι απεργοσπάστης. Δεν πρέπει να είναι απεργοσπάστης για να μη μοιάζει με τον Άρη, τον Μπάμπη και τον υπόλοιπο εσμό των χρυσοπληρωμένων κονδυλοφόρων που, αν και εχθρεύονται κάθε εργατικό δικαίωμα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να επικαλεστούν το «δικαίωμα» στην εργασία μόνο και μόνο για να υπονομεύσουν και να ακυρώσουν το ύψιστο δικαίωμα στην απεργία. Μάλιστα, η αποκρουστική εικόνα του απεργοσπάστη θα πρέπει να αποτελέσει ένα επιπλέον λόγο, ώστε αυτοί που δεν απεργούν, όχι γιατί είναι συνειδητά απεργοσπάστες, αλλά γιατί δεν έχουν σπάσει το φόβο, να το κάνουν. Αυτοί θα πρέπει να πάνε στα σωματεία τους να ενώσουν τη γροθιά τους με αυτή των συναδέλφων τους ώστε να πάψουν τις μέρες της απεργίας να είναι απεργοσπάστες. Πρέπει να γίνει συνείδηση σε κάθε εργαζόμενο ότι είναι ντροπή να είναι απεργοσπάστης. Αν το καταφέρουμε αυτό θα έχουμε κάνει αποφασιστικό βήμα για να αλλάξει η κατάσταση υπέρ των εργαζόμενων.
ΥΓ. Ένα πολύ μεγάλο μπράβο στους εργαζόμενους στο ΣΚΑΙ που απήργησαν κόντρα σε Αλαφούζο και αλαφουζόπαιδα. Παράδειγμα για κάθε εργαζόμενο.