Απλά μαθήματα κρατικού φασισμού

Η σχέση κράτους και παρακράτους, μεταξύ κράτους και φασιστών, είναι μια σχέση αγάπης, όπου το μίσος μεταξύ τους δεν έχει θέση, αλλά το επιστρατεύουν για να κρύβουν τα πραγματικά τους αισθήματα, όπως στους Δύο Ξένους (έξω οι ξένοι). Ένα παράνομο ζευγαράκι, που πρέπει να ζει στο σκοτάδι, να κρύβεται στους υπονόμους, με κάλυψη τους κρατικούς νόμους, και αυτό τον τρέφει ακόμα περισσότερο. Κι αν υπάρχει πότε-πότε κάνα καβγαδάκι, απλώς φουντώνει τη φλόγα και κρατά το αίσθημα ζωντανό. Κι ας είναι φορές που η σχέση μοιάζει να πνίγεται στην καθημερινή ρουτίνα της αστικής δημοκρατίας και μοιάζει με φυλακή για τους φασίστες που ασφυκτιούν στα στενά της όρια, με τα ριγέ ή τα κοινοβουλευτικά κοστούμια. Και είναι φορές που βρίσκει διεξόδους, ακόμα και σε αυτά τα δημοφιλή κλισέ του διαδικτύου: Αν αγαπάς κάτι, άστο να φύγει, αν γυρίσει ήταν δικό σου, αν όχι, δεν ήταν ποτέ. Όπως έκανε δηλαδή η κυβέρνηση με τον Παππά…

Σε αυτή τη σχέση υπάρχει ο ισχυρός και ο αδύνατος πόλος. Το παρακράτος έχει συμπληρωματικό ρόλο στις υπηρεσίες του κράτους, υποτάσσεται στους σκοπούς του και τις επιθυμίες του, μπορεί να γίνει το σκυλάκι του ή μάλλον το μαντρόσκυλό του, για την ακρίβεια. Είναι εκπαιδευμένο, πειθαρχημένο, δέχεται τις τιμωρίες που του επιβάλλει ο αφέντης του στο πλαίσιο της εκπαίδευσής του και δε δαγκώνει ποτέ το χέρι που το ταΐζει. Κι ας μην ξεχνάμε πως χτες ήταν η παγκόσμια μέρα των ζώων και η επέτειος ίδρυσης της ΝΔ. Στη δεξιά πολυκατοικία επιτρέπονται τα κατοικίδια, αλλά το κράτος έχει συνέχεια, πολλές αποχρώσεις και διαμερίσματα. “Κάποια ζώα δεν το πίστευαν”, μέχρι που έστειλαν στη βουλή τον Λεβέντη και είδαν τη συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμμένο και τα παιχνιδάκια της Ζωής ως ΠτΒ με τους γραβατωμένους χρυσαυγίτες.

Όταν λέμε κράτος, εννοούμε πρωτίστως μηχανισμούς επιβολής μιας τάξης. Και αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο τους επίσημους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, αλλά και τους παρακρατικούς, ως απαραίτητο συμπλήρωμα -με την ίδια περίπου έννοια που η κυβέρνηση θέλει να συνυπολογίζει στο ΕΣΥ και τις ιδιωτικές μονάδες. Η περίφημη “ιδιωτική πρωτοβουλία” αποκτά νέο πεδίο δόξης λαμπρό, αν και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιας μορφής “ιδιωτικοποίηση” μονάδων, αλλά με αγαστή συνεργασία, στο πρότυπο των ΣΔΙΤ (συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα).

Το κράτος έχει ανάγκη το παρακράτος. Αλλά το παρακράτος δεν μπορεί να υπάρξει αυτοτελώς, χωρίς το κράτος, παρά τη διευρυμένη σχετική του αυτονομία. Είναι εκτελεστικό όργανο για τις βρώμικες δουλειές και δρα εκεί που δεν μπορεί να φτάσει άμεσα το χέρι του κρατικού μηχανισμού. Η περίπτωση των σχολείων και των μαθητών είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, με τη διεύθυνση του ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης και την ΕΛ.ΑΣ. να καλύπτουν τους παρακρατικούς όσο εκτελούν με ζήλο τις εντολές τους.

-Στοχοποιούν φοιτητές που μοιράζουν φυλλάδια ενάντια στο μέτρο της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, μια κυβερνητική “μεταρρύθμιση” που πέταξε χιλιάδες παιδιά έξω από τα Πανεπιστήμια, στο όνομα της “αριστείας” -και ας έμειναν διάφοροι αριστούχοι έξω από τις σχολές της προτίμησής τους.
-Στοχοποιούν τα εκλεγμένα μέλη του 15μελούς, προχωρούν σε “καταλήψεις” έξω από κάθε συλλογική διαδικασία, δυσφημώντας το μαθητικό κίνημα και τις μορφές αγώνα που επιλέγει.
-Στοχοποιούν συγκεκριμένα τους Κνίτες του σχολείου και ακόμα πιο συγκεκριμένα τα παιδιά που σήκωσαν ανάστημα και κατονόμασαν τις πράξεις τους δημόσια.
Πόσα παραπάνω θα μπορούσε να κάνει η Πανεπιστημιακή Αστυνομία -ως επίσημος κρατικός μηχανισμός- άραγε, σε μια αντίστοιχη περίπτωση;

Αυτό το τελευταίο είναι το “πιο σημαντικό μάθημα” για τα παιδιά -και όχι μόνο. Να μάθουν δηλαδή να σκύβουν το κεφάλι, να κλείνουν τα μάτια σε όσα βλέπουν, να μην αντιδρούν γιατί θα φοβούνται τα αντίποινα. Το σκυμμένο κεφάλι είναι το απόλυτο ιδανικό του “Ελληνάρα” κι όποιος δεν το δέχεται, κατατάσσεται αυτομάτως στους “Ανθέλληνες”.

Ο φασίστας γουστάρει τον πλούτο και τη δύναμη. Πιθανόν εδώ να χωρούσε ένας παραλληλισμός με τα μεγάλα ονόματα της “τραπ” σκηνής, πώς εξυμνούν τον πλουτισμό, την ταχύτητα και τους δυνατούς, αλλά θα έμπαινα σε άγνωστα χωράφια, με κίνδυνο άστοχων γενικεύσεων. Σε κάθε περίπτωση, το σημαντικό για τους φασίστες και την όποια βάση έχουν, είναι ότι λατρεύουν τις “ελίτ”, αγαπάνε -και θέλουν να γίνουν- κάτι άλλο από αυτό που είναι, μισούν τον χυλό και την πλέμπα, θέλουν να ξεχωρίσουν από αυτήν. Και καθώς το κοινό που τείνει ευήκοα ώτα προς αυτούς έχει κυρίως λαϊκή καταγωγή, μιλάμε για ένα κλασικό παράδειγμα έλλειψης ταξικής συνείδησης, που είναι η βάση και ο πυρήνας των λούμπεν στοιχείων -όπου το βασικό δεν είναι η οικονομική αλλά η πνευματική εξαθλίωση. Όλων αυτών που αποκηρύσσουν τα συμφέροντα της τάξης τους, προς χάρη των ισχυρών που θα φέρουν “ανάπτυξη” και “κέρδη για όλους”, και τα αντικαθιστούν με τον εθνικιστικό χυλό και το ιδανικό της “πατρίδας” -η οποία ξεπουλιέται ακριβώς για χάρη των ισχυρών και των συμφερόντων τους.

Σε όλα αυτά βρίσκεται ίσως η ρίζα για να ερμηνεύσουμε καλύτερα κάποια πράγματα, που είναι πιθανό να ξαναβρούμε μπροστά μας. Πολλοί περίμεναν πως η απήχηση και τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής θα σημείωναν ραγδαία κάμψη με τη δολοφονία του Φύσσα και την αποκάλυψη του πραγματικού της προσώπου. Στην πραγματικότητα, οι φασίστες δεν πτοούνται ούτε τρομάζουν από τα δικά τους εγκλήματα. Ίσα-ίσα, συσπειρώνονται από τέτοιες “επιδείξεις δύναμης” και τις θεωρούν διαφήμιση για αυτούς. Αυτό που φοβούνται δεν είναι τα εγκλήματά τους, αλλά η ιδέα να πληρώσουν για αυτά, με διώξεις. Φοβούνται μόνο όσους είναι πιο δυνατούς από αυτούς και όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με διώξεις, αρχίζουν να εγκαταλείπουν το πλοίο σαν ποντίκια, στη λογική ο σώζων εαυτόν σωθήτω -αν και δεν ξέρουμε κατά πόσο θα μπορούσε να το πει σωστά ο Καιάδας, που τον δυσκολεύουν τέτοιοι γραμματικοί τύποι, παρά την ελληνική του ψυχή-παιδεία. Ο τρόπος με τον οποίο ο Κασιδιάρης -που προαλείφεται για ηγέτης της διάδοχης κατάστασης της Χρυσής Αυγής- εγκατέλειψε τόσο εύκολα τον Μιχαλολιάκο, τον “υπέρτατο Αρχηγό του”, είναι πολύ διδακτικός.

Οι φασίστες φοβούνται τις διώξεις και την τιμωρία των πράξεών τους. Πιάνουν όμως στον αέρα το μήνυμα της ατιμωρησίας και της ανοχής, για να συνεχίσουν ασύδοτοι, ως εκεί που τους αφήνει το αφεντικό τους. Όταν νιώθουν το λουρί να ξεσφίγγει, επιτίθενται και συνεχίζουν με τη μέθοδο “δοκιμής-λάθους” για να βρουν τα όρια που τους παίρνει να φτάσουν. Λάθος είναι να πιστέψουν ότι είναι αυτόφωτοι αστέρες και πως έχουν τη δύναμη να μένουν διαρκώς στο απυρόβλητο. Ως λάθος “υπέρβασης των ορίων” χρεώθηκαν και τη δολοφονία του Φύσσα. Αλλά αν είναι έτσι, ποιος τους αφήνει να ξεσαλώνουν, ψάχνοντας νέους Ρουπακιάδες και νέα θύματα;

Οι φασίστες είναι απλώς -και ας μην είναι τόσο απλό- ο εκτελεστικός βραχίονας. Το ζήτημα είναι τι ακριβώς επιδιώκει να πετύχει το αστικό, επιτελικό κράτος, στο ρόλο του μαέστρου που τους διευθύνει.

Η αστυνομία κάνει πλάτες στις παρακρατικές συμμορίες, επεμβαίνει όταν χρειάζεται να τους καλύψει, καταφτάνει εκ των υστέρων στα σημεία που κάνουν επιθέσεις, κάνει προσαγωγές σε άσχετα σημεία, προχωρά σε αναγκαστικές συλλήψεις με το σταγονόμετρο, μόνο και μόνο γιατί έχουν δημοσιευτεί τα στοιχεία των μαντρόσκυλων και υποχρεώνεται να παίξει τον ρόλο του μπόγια.

Ο ΣΚΑΪ ακολουθεί την όψιμη “αντίφα” μόδα, με ρεπορτάζ για τους ακροδεξιούς θύλακες στα σχολεία, αλλά βγάζει απόσπασμα με το μήνυμα του Κασιδιάρη, λες και μας είχαν λείψει τα χρυσαυγίτικα χαμόγελα και οι χαριεντισμοί τους με τηλεοπτικούς μεγαλοδημοσιογράφους. Να μας λείπει η “σφαιρική ενημέρωση” που δίνει βήμα στο δηλητήριο των νεοναζί, τάχα για να τους αποδομήσει και να δείξει πως δεν τους φοβάται…

Η κυβέρνηση ξεπλένει συστηματικά τους φασίστες, παίζει σε όλους τους τόνους τη θεωρία των δύο άκρων, δίνει αντίστοιχη γραμμή στα τρολ της στο διαδίκτυο, αλλά βάζει εκ των υστέρων τον… “μετριοπαθή” Θεοδωρικάκο να θολώσει τα νερά και να κατονομάσει συγκεκριμένα τις φασιστικές ομάδες, αφήνοντας (;) προσωρινά τις ίσες αποστάσεις. Μιλάμε όμως για τον επικεφαλής ενός Υπουργείου και ενός Σώματος, όπου οι φασιστικοί θύλακες παραμένουν άθικτοι και αλωνίζουν -για να έχουμε ένα μέτρο της βαρύτητας όσων λέει και καταγγέλλει…

Το κράτος επιθυμεί μια σοβαρή Χρυσή Αυγή, αλλά βλέπει τη ΝΔ να έχει μετατραπεί σε τέτοια και να μην αφήνει “ζωτικό χώρο” -παρά μόνο ίσως στον Βελόπουλο, που παίζει με τους ψεκασμένους αρνητές του ιού. Θέλει όμως τους φασίστες ως εφεδρεία, χρειάζεται τάγματα εφόδου ενάντια στο μαζικό, οργανωμένο κίνημα και βρίσκει μια πολύ καλή αφορμή να χτυπήσει την πλευρά (δηλαδή το… “άκρο”) που την ενδιαφέρει.

Η δική μας απάντηση οφείλει να είναι συνολική: πολιτική, κινηματική, σε όλα τα επίπεδα (οργανωτικό και μη). Αυτό είναι ένα ενδιαφέρον κεφάλαιο που χρειάζεται να το πιάσουμε ξεχωριστά. Ας σημειωθεί όμως, παρεμπιπτόντως και αντί επιλόγου, πως σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο εντάσσεται και η κίνηση των κομμουνιστών και των ταξικών συνδικαλιστών να δώσουν στη δημοσιότητα τα στοιχεία των φασιστών που είχαν κομβικό, διευθυντικό ρόλο στις πρόσφατες δολοφονικές επιθέσεις.

Δεν ήταν μήνυμα μόνο προς τους ίδιους, αλλά προς το κράτος που τους διευθύνει. Μαζέψτε τα μαντρόσκυλά σας, γνωρίζουμε ποιοι είναι και είστε υπεύθυνοι για τις πράξεις τους, εφόσον δεν τους μαζέψετε.

Και άσε τα δεξιά τρολ να σκούζουν πως αυτό ακριβώς έκανε και ο Μπογδάνος όταν έδινε στοιχεία διαδηλωτών στον αέρα…