Απογευματινές αναμνήσεις

Είχα καιρό να γράψω κείμενο. Πες ότι δεν είχα πολλή όρεξη, πες ότι καταπιάστηκα με διάφορα, πες ότι πούλησα την μηχανή λόγω ανάγκης αυτοκινήτου.

Μέχρι σήμερα το μεσημέρι, που χαζεύοντας στις μικρές αγγελίες, να σου το μηχανάκι που είχα πουλήσει πριν 5 χρόνια. Οι φωτογραφίες στην αγγελία ήταν θαμπές όχι όμως και οι μνήμες στο μυαλό μου. Ξάφνου σαν να ζωντάνεψαν όλα μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα και βρέθηκα σε εκείνη την πυλωτή ενός σπιτιού στην Ηλιούπολη να μαστορεύω, να πλένω ή και απλά να χαζεύω το καταπράσινο Kawasaki μου. Για λίγα λεπτά σαν να πίστεψα ότι άνοιγα την καγκελόπορτα, έριχνα μια μανιβελιά και έφευγα κάνοντας το γνωστό παντηλίκι στην πρώτη στροφή, όπως πάντα άλλωστε. Θυμήθηκα τις πρώτες φορές που φοβόμουν να ανοίξω απότομα το γκάζι μη τυχόν και σηκωθεί σούζα και εκείνες που το άνοιγα επίτηδες. Τον πιτσιρικά που σε κάποιο φανάρι της Kηφισίας μου έκανε νόημα να το σηκώσω. Όλους αυτούς που περνάγανε από δίπλα του και το γλυκοκοιτάζανε ενώ εγώ καμάρωνα και μόνο τα μουστάκια (που δεν είχα) δεν γελάγανε.

Τα αμέτρητα κατεβάσματα στην Bουλιαγμένης και την Hλιουπόλεως με σφήνες ανάμεσα από τα αμάξια πότε με άλλα μηχανάκια και πότε μόνος. Τους εβδομαδιαίους έλεγχους από τα όργανα της τάξεως που με έκαναν να γελάω. Αυτά τα γλυκά κλικ της μανιβέλας που έψαχνε να βρει συμπίεση για να σκάσει και τα χαϊδέματα της σέλας χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Τις σκονισμένες πλαγιές των βουνών της Αττικής που μας έριχναν κλεφτές ματιές τις Κυριακές. Τα άλματα που κατάφερα και τα άλματα που έπεσα. Τις καλές και τις κακές στιγμές. Τα λάθη και τα σωστά. Όλα αυτά τα συναισθήματα που ξύπνησαν αυτό το απόγευμα με μια και μόνο φωτογραφία.

Πολλοί αναφέρονται στις μηχανές και τα αμάξια με την λέξη “παλιοσίδερα”. Και οι δυο μας όμως ξέρουμε πως δεν είναι έτσι. Έτσι δεν είναι;