Aρχίσαμε…

Δεν ξέρω πώς άρχισε αυτός ο ζουρνάς με τα ηλικιακά μεγέθη που τόση θλίψη σκόρπισε από την αρχή της πανδημίας σε μας τους άνω και βάλε… σε σημείο που να αναρωτιόμαστε -σε παραλήρημα- αν φταίμε που μεγαλώσαμε, αν φταίμε που η ζωή μάς πλούτισε και με παθήσεις, αν φταίμε και που υπάρχουμε στην τελική.

Έτσι, κάθε φορά που τα δεδομένα ζορίζουν, δώστου και μια απειλή: Εγκλεισμός!

Μας νοιάζονται που είμαστε τόσο ατίθασοι και πάμε κόντρα στο σύστημα υγείας, βγαίνοντας στο δρόμο -πχ στις 7-10 έξω από το Εφετείο- ή προσπαθώντας να κάνουμε τα τζόβενα κυκλοφορούμε ελεύθεροι και συνεχίζουμε να δουλεύουμε, ενώ μας τακτοποίησαν με τα αναδρομικά για όλη την υπόλοιπη ζήση μας.

Μας νοιάζονται όλους και γέρους και νέους κουνώντας μας το δάκτυλο για τον κίνδυνο του ιού που ευδοκιμεί μόνο εκεί που διεκδικούν οι πολίτες -οι συμπολίτες κατά τον Πρωθυπουργό- τα αυτονόητα.

Όχι, δεν θέλει κανείς μας να νοσήσει. Και τόσον καιρό, σας ορκίζομαι έκοψα και τα πάρτι και τις κραιπάλες και μόνο περπατάω και κάνω πρόβες για να παίξω με 15 θεατές, τους Γέρους στις “Καρέκλες” του Ιονέσκο, ανεξαρτήτως επιδότησης θέσεων ή όχι. Καλά διαβάσατε. Υπάρχουν και πράματα -και ρόλοι- που μας χρειάζονται ακόμα.

Και πάψτε να μας νοιάζεστε τόσο… με τρομοκρατία επειδή μεγαλώσαμε.