“Αριστερός εθνικισμός”, αυτή η μάστιγα

Το 1992, ο Κύρκος στηλίτευε τους Λακεδαιμόνιους που έλειπαν από το “εθνικό προσκλητήριο” για τη Μακεδονία, ο Γλέζος διαδήλωνε μαζί με τους “Μακεδονομάχους Σκοπιανοφάγους” και μια συγκεκριμένη “Αριστερά” ξέπλενε την εθνικιστική μάζωξη και της παρείχε πολιτική κάλυψη και “αριστερό” άλλοθι. Το βασικό σκεπτικό ήταν περίπου το εξής: “σεβαστές οι πολιτικές μας διαφορές, αλλά δεν έχουν θέση στα εθνικά μας ζητήματα”.

Η στάση αυτή δεν ήταν στιγμιαίο λάθος. Έδινε εξετάσεις υπευθυνότητας απέναντι στην αστική τάξη της χώρας, τις πέρασε επιτυχώς, και δε θα μπορούσε παρά να επαναληφθεί σε αντίστοιχες συνθήκες, να βρει συνεχιστές που θα αξιοποιούσαν την “παρακαταθήκη” που άφησε. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που μάλλον καταχρηστικά μπαίνει στην -ούτως ή άλλως σχηματική- έννοια της Αριστεράς, χαιρέτισε τις χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν στην παραλία, έκανε συγκρισεις με το δημοψήφισμα του 15′ και τις πιέσεις να μη γίνει το συλλαλητήριο, παραλλήλισε τον εμπρησμό στη Libertatia με την προβοκάτσια στη Μαρφίν (!). Είπε ότι είναι μαζί με όσους εξέφρασαν την αληθινή αγωνία για τη χώρα μας, που ξεπουλιέται κομμάτι-κομμάτι στους προδότες, σχολίασε αρνητικά την υποτελή κυβέρνηση κι έκλεισε λέγοντας πως η χώρα θα σωθεί από τους πολίτες.

Δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοθαυμάσει: τους… “εύστοχους” παραλληλισμούς ή τον πολιτικό λόγο που χωρίς καμία -θολή έστω- ταξική αναφορά φλερτάρει ανοιχτά με τους φασίστες. Η Ζ. Κωνσταντοπούλου μπορεί να είναι εκτός Βουλής, αλλά δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι έχει υψηλές κι επικίνδυνες βλέψεις για το άμεσο μέλλον.

Την ίδια στιγμή, η Ίσκρα του Λαφαζάνη έρχινε μια… “εναλλακτική, ριζοσπαστική ματιά” στο συλλαλητήριο της Κυριακής, τερματίζοντας την κοινή λογική. Ο απλός κόσμος που διαδήλωσε δεν πρέπει να κακοχαρακτηριστεί, γιατί εξέφρασε γνήσιες αγωνίες κι ανησυχίες για την πατρίδα και την εδαφική της ακεραιότητα, ενώ βρήκε μια αφορμή να εκφράσει την καταπιεσμένη οργή του στην κυβέρνηση και το πολιτικό κατεστημένο για το ξεπούλημα της χώρας. Το πρόβλημα δεν ήταν οι κάτω αλλά οι από “πάνω”, η περιορισμένη, μονομερής θεματολογία -sic- και η πολιτική στόχευση. Ενώ το ζητούμενο παρεμένει η σύνδεση των διαθέσεων που εκφράστηκαν με έναν αντι-ιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό κοινωνικό αγώνα για μια Ελλάδα κυρίαρχη κι ανεξάρτητη.

Από τις μονομερείς ενέργειες κατά της τρόικας,στη μονομερή θεματολογία του συλλαλητηρίου. Πιθανότατα στην Ίσκρα έχουν εκπαιδευτεί από τους αγανακτισμένους να εντοπίζουν το ελπιδοφόρο εκεί που εκκολάπτεται -μεταξύ άλλων- και το αυγό του φιδιού. Αλλά αυτό το ξέπλυμα ξεφεύγει από ό,τι ξέραμε ως τώρα και δεν έχει προηγούμενο. Κι αυτά είναι απλώς κάποια ενδεικτικά -τα πιο αντιπροσωπευτικά ίσως- παραδείγματα.

Εδώ θα μπορούσε ίσως να ανοίξει μια θεωρητική συζήτηση για το αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο και την επανάσταση ως στρατηγικό στόχο, την τάξη και την πατρίδα, που κάποιοι συνδέουν -αν δεν τις ταυτίζουν κιόλας- ως έννοιες και τη λογική των σταδίων. Να αντιπαρατεθούμε και να διαφωνήσουμε για την αποτίμηση της σχετικής πείρας από το παρελθόν κτλ.

Ναι, αλλά δεν πρόκειται για αυτό. Εδώ κάποιοι επιχειρούν να επικοινωνήσουν -τάχα για να τα μετασχηματίσουν- με τα πιο σκοτεινά, αντιδραστικά συνθήματα και τις μάζες που συγκινούνται από τον εθνικιστικό πολιτικό λόγο. Και αν δεν συνειδητοποιούν πόσο φαιδρά κι επικίνδυνα είναι αυτά που λένε, αυτό δεν τους απαλλάσει από τις ευθύνες τους -αν και δύσκολα θα τους αναγνώριζε κανείς το ελαφρυντικό πως δε δρουν συνειδητά

Ο φασισμός -υπολανθάνων και μη- δε μετασχηματίζεται χαϊδεύοντας αυτιά ακροδεξιών νοικοκυραίων, μονάχα τσακίζεται.