Αστυνομική βία: Μήπως η Ελληνική Αστυνομία ‘’θέλει’’ έναν Carlo Guiliani;

Οι εικόνες αστυνομικής βίας απέναντι σε ειρηνικούς διαδηλωτές έκαναν για ακόμα μια φορά το γύρο του κόσμου. Η αστυνομική βία δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Βρίσκεται παντού και ο δείκτης της θα ανεβαίνει κατακόρυφα όσο το κεφάλαιο νιώθει πως το σύστημά του κλυδωνίζεται από απανωτές οικονομικές κρίσεις, με κίνδυνο ο λαός να τους ανατρέψει στους δρόμους.

Ας μην λέμε ψέματα: Η αστυνομική βία δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών. Είναι μια πάγια τακτική των σωμάτων καταστολής από την εποχή που ιδρύθηκαν. Είναι μέσα στην εκπαίδευσή τους και στην νοοτροπία τους.

Αυτό που άλλαξε με τα χρόνια είναι πως η τεχνολογία μάς βοήθησε να βλέπουμε ξανά και ξανά αυτή την βία στις οθόνες μας και να ξεσκεπάζεται. Φυσικά είναι δίκοπο μαχαίρι, επειδή από την μια καταλαβαίνεις σε τι κόσμο ζεις και από την άλλη εξοικειώνεσαι με την βία αυτή, ίσως και να την φοβάσαι.

Εικόνες όπου αστυνομικοί δέρνουν ανελέητα στους δρόμους διαδηλωτές. Αστυνομικός που απρόκλητα χτυπά με την ασπίδα του στο πρόσωπο γυναίκα διαδηλώτρια. Αστυνομικός που είδε το όχημα γερανό που οδηγούσε ως μπάλα μπόουλινγκ και τους κάδους σαν κορίνες, αποφασίζοντας να κάνει strike…

Αυτό που εξοργίζει στις τελευταίες εικόνες αστυνομικής βίας είναι πως εδώ μιλάμε για μια διαδήλωση που ζητούσε το αυτονόητο, το minimum: ‘’ Να μπορείς να μετακινείσαι με ασφάλεια μέσα στην δική σου χώρα με τα ΜΜΜ’’. Αυτή ήταν η κύρια προμετωπίδα των αιτημάτων των τελευταίων διαδηλώσεων στην χώρα μας, απόρροια του τραγικού κρατικού δολοφονικού ατυχήματος στα Τέμπη.

Ήταν κρατική δολοφονία επειδή κύριος και άμεσος ανώτατος υπεύθυνος για ένα τέτοιο ατύχημα είναι το κράτος, το οποίο επέτρεπε να μετακινούνται, εν δυνάμει φέρετρα, στο εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο, αφού φρόντισε να μην στελεχώνει με κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό και να μην ελέγχει την λειτουργικότητα των υποδομών και τις ελλείψεις τους.

Σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, απλά πούλησε σε ένα άλλο κρατικό μονοπώλιο το δίκτυό του και άραξε να νίπτει τας χείρας του, αμελώντας όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό.

Το γεγονός πως με αφορμή τα Τέμπη, ο λαός βρήκε ευκαιρία να δηλώσει την αγανάκτησή του και για σωρεία άλλων ζητημάτων, τα οποία αυτό το ανίκανο κράτος δεν μπορεί να ρυθμίσει από την ίδρυσή του, καθώς και το ότι δήλωσε την δικαιολογημένη οργή του απέναντι στην φτώχεια, στην ανεργία και στην πτώση των κοινωνικών αξιών, δεν θα έπρεπε να βγάζει τις δυνάμεις καταστολής στο δρόμο, αλλά αντιθέτως έπρεπε να υπάρχει άμεση παραίτηση και προκήρυξη εκλογών.

Προσωπικά θα ήθελα αυτή η οργή να μεταφραζόταν σε επανάσταση και όχι εκλογές, αλλά δεν ονειροβατώ, είμαστε πολύ μακριά από αυτό. Ακόμη τουλάχιστον..

Το ξέρω η ίδια, το ξέρουν και αυτοί, το ξέρουν και οι δυνάμεις καταστολής που βγαίνουν στο δρόμο χτυπώντας ανελέητα τον κόσμο.

Θέλουν να δημιουργήσουν φόβο ώστε να μην πάρουμε αέρα και ξεσηκωθούμε μια μέρα ή μια νύχτα πραγματικά, φτάνοντας ως το τέλος της ιστορίας.

Βλέποντας τις τελευταίες εικόνες βίας για μένα είναι πασιφανές πως ο λόγος που δεν “τους μαζεύουν’’ οι υπεύθυνοί τους είναι για να δείξουν, εμμέσως πλην σαφώς, πως είναι έτοιμοι για όλα, ακόμα και για μια δολοφονία διαδηλωτή ή διαδηλωτών μπροστά στα μάτια μας.

Εδώ κάποιοι μπορεί να σκεφτούν πως το ‘χουν πράξει ήδη με την υπόθεση της Μαρφίν, όπου ο τραγικός θάνατος των εργαζομένων στην τράπεζα αποτελεί μέχρι και σήμερα σημείο τριβής με αλληλοκατηγορίες εκατέρωθεν αλλά με πετυχημένο αποτέλεσμα ο κόσμος να φοβηθεί να συμμετέχει για καιρό σε μαζικές διαδηλώσεις.

Το γιατί υπήρξε Μαρφίν είναι προφανές αλλά το ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτήν… θα μου επιτρέψετε να μην γίνω γραφική και μέρος του προβλήματος ‘’Για την Μαρφίν δεν λέτε τίποτα’’.

Θέλουν να τους φοβόμαστε και ασκούν αυτή την βία ενώ ξέρουν πως τους τραβάμε βίντεο και φωτογραφίες. Ξέρουν πως καμία ΕΔΕ δεν θα τους ξηλώσει, γιατί οι εντολείς τους, τους έχουν καθησυχάσει πως θα τους καλύψουν οτιδήποτε και αν κάνουν.

Θα μιλήσω για την εικόνα που είχαν κάτω διαδηλωτή και του έδιναν χαστούκια ρωτώντας τον αν ήταν κομμούνι. Πείτε μου, πότε το να ‘ναι κομμουνιστής κάποιος σε αυτή την χώρα και να διαδηλώνει απαγορεύεται από το 1974 και μετά; Πείτε μου, πότε έγινε εντάξει κάποιος να χαστουκίζει διαδηλωτή ή άτομο που προσάγει ή ακόμα χειρότερο συλληφθέντα; Έχουμε νόμους ή όχι σε αυτόν τον τόπο; Είναι ή δεν είναι ένα κομμουνιστικό κόμμα μέσα στην Βουλή; Εκφράζεται αυτή η ιδεολογία μέσα στο Κοινοβούλιο; Κάνουμε εκλογές και συμμετέχουν τα κόμματα με κομμουνιστική ιδεολογία νόμιμα σε αυτές; Πώς τολμά ένας τυχάρπαστος Ματατζής, του οποίου τον μισθό πληρώνουμε και εγώ και εσύ και ο κάθε πολίτης από την φορολογία του, να χαστουκίζει δημόσια και να του απευθύνει αυτή την ερώτηση; Και γιατί δεν έχει πάει σπίτι του ο Ματατζής, χθες;

Και αν υποθέσουμε πως αυτή η χώρα έχει ακόμα πληγές από τον εμφύλιο και πως ακόμα υπάρχουν εγχειρίδια εκπαίδευσης στην αστυνομία από την εποχή των Ταγματασφαλιτών και των δοσίλογων αυτής της χώρας.. Πείτε μου, πώς δικαιολογείται η εικόνα να χτυπάνε μια γυναίκα με ασπίδα απρόκλητα; Όχι επειδή είναι γυναίκα -είχαμε και αντάρτισσες γυναίκες πολύ πιο δυναμικές από άνδρες- αλλά επειδή αυτή, η βουτηγμένη στο comme il faut αστική τάξη, στις 8 Μαρτίου, μια βδομάδα πριν, μας μιλούσε για την θέση της γυναίκας στην κοινωνία και τα βήματα που ‘χουν γίνει, και την προστασία της.. Έχουν κάνει μια διαδήλωση γυναικών εξίσου πανηγυράκι και μέρα γιορτής με τριαντάφυλλα…

Εντάξει, λοιπόν, το άλλο ήταν κομμούνι και σου ‘χουν πει να το χορτάσεις χαστούκι, για την γυναίκα τι σου ‘χουν πει; Πως είναι πιο αδύναμη από έναν αρματωμένο βλάκα που μπορεί πίσω από μια ασπίδα να πουλήσει φθηνή ανδρεία;

Βλέποντας τον γερανό να πέφτει πάνω στους κάδους και τις δικαιολογίες του Θεοδωρικάκου, θυμήθηκα την εικόνα από το τζιπάκι στην Γένοβα το 2001, όπου δυο φορές πέρασε πάνω από το 23χρονο κορμί του Carlo Guiliani.

Ακόμα η καρδιά του χτυπούσε, παρότι είχε δεχτεί σφαίρα στο κεφάλι, σε ευθεία βολή, από αστυνομικό που βρισκόταν μέσα σε αυτό. Οι αρχές είπαν πως ο αστυνομικός βρισκόταν σε άμυνα επειδή ήταν περικυκλωμένοι από άνδρες διαδηλωτές και πως ο Guiliani είχε επιτεθεί πετώντας έναν πυροσβεστήρα προς το μέρος τους.

Ο αστυνομικός ισχυρίστηκε πως τρόμαξε και έριξε μια σφαίρα στον αέρα.. Σας θυμίζει κάτι που ζήσαμε στην Ελλάδα μόλις 7 χρόνια αργότερα στην υπόθεση Γρηγορόπουλου;

Οι ιατροδικαστές διέψευσαν τον αστυνομικό αλλά οι κατηγορίες εναντίον του κατέπεσαν και ο ίδιος δεν παραπέμφθηκε ποτέ σε δίκη στα ιταλικά δικαστήρια. Δεν ήταν μόνο όμως ο πυροβολισμός αλλά και οι δυο φορές που πέρασε το τζιπ πάνω από το σώμα του Carlos. Πράξη πανικού ή πράξη δολοφονίας που γνώριζαν πως θα μείνει ατιμώρητη;

Μέχρι σήμερα η υπόθεση του Guiliani διχάζει την ιταλική γνώμη και η οικογένεια του δεν έχει καταφέρει να δικαιωθεί παρά μόνο τυπικά από το ευρωπαϊκό δικαστήριο το οποίο επιδίκασε αποζημίωση από το ιταλικό κράτος η οποία δεν έχει καταβληθεί.

Δεν χρειάζεται όμως να ανατρέξουμε σε γεγονότα άλλων χωρών. Την τελευταία μόλις δεκαετία στην χώρα μας η αστυνομική βία έχει διαφανεί σε πολλά περιστατικά, τα οποία μονίμως εμφανίζονται ως ‘’μεμονωμένα’’. Παρά τα επίσημα στοιχεία από ανεξάρτητους φορείς για την αστυνομική βία στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα είναι ένας δείκτης ελλιπής, αφού τα περισσότερα περιστατικά δεν καταγράφονται.

Σταχυολογώντας απλά ορισμένα περιστατικά των τελευταίων μόλις 2-3 ετών, έχουμε μια απρόκλητη επίθεση σε πολίτη στην πλατεία της Νέας Σμύρνης το 2021. Στις διαμαρτυρίες που ακολούθησαν υπήρξε υπέρμετρη χρήση βίας και ακόμα περισσότερα αντίστοιχα περιστατικά. Ας θυμηθούμε την μαρτυρία της 18χρονης η οποία υπέστη λεκτική βία αλλά και θωπεία από αστυνομικούς. Ας θυμηθούμε το ‘’Πάμε να τους γαμήσουμε’’ της ίδιας βραδιάς. Ας θυμηθούμε την σύλληψη και κράτηση ατόμου από τις Αρχές ως υπεύθυνο για τον ελαφρύ τραυματισμό αστυνομικού για πολλούς μήνες, παρότι τα στοιχεία αποδείκνυαν πως το άτομο αυτό βρισκόταν όχι απλά σε διαφορετικό σημείο στην Αθήνα αλλά σε άλλη πόλη.

Η συνοικία των Εξαρχείων ζει την αυθαιρεσία των αστυνομικών αρχών εδώ και δεκαετίες. Αν έπρεπε να καταγραφούν περιστατικά βίας θα γράφαμε ομηρικό έπος, θα μείνουμε λοιπόν στην βία που ασκείται πίσω από τις λαμαρίνες του Αττικού Μετρό. Σωρεία μαρτυριών για σωματικούς ελέγχους, ξυλοδαρμούς ακόμα και κλοπή προσωπικών αντικειμένων που ίσως χρησιμοποιηθούν μελλοντικά για να εμπλέξουν τα θύματα αυτών των επιθέσεων σε υποθέσεις και να τα βαρύνουν με ανυπόστατες κατηγορίες, ώστε να μην μιλήσουν ή καταγγείλουν υπό αυτό το φόβο την επίθεση που δέχτηκαν.

Αμέτρητες και οι λεκτικές σεξουαλικές επιθέσεις των νεαρών αστυνομικών σε γυναίκες, ακόμα περισσότερες και φυσικά λιγότερο καταγεγραμμένες οι επιθέσεις σε μετανάστες.

Είναι θέμα χρόνου να έχουμε νεκρό ή νεκρούς από αστυνομικούς επίσημα σε κάποια διαδήλωση και δεν είμαι μάντης κακών, ούτε προσπαθώ να δημιουργήσω ανησυχία στον κόσμο. Είναι μια προδιαγραμμένη πορεία προς τα εκεί, όσο περιστατικά βίας μένουν ατιμώρητα.

Όπως και στην περίπτωση του Guiliani οι αρχές θα επικαλεστούν δικαιολογίες για να καλύψουν το έγκλημα πίσω από: πανικό ή λάθος ή αμέλεια. Η αλήθεια είναι πως απλά το αφήνουν να συμβεί εφόσον δεν θεσπίζουν νόμους και αρμόδια όργανα ώστε να αποδίδεται δικαιοσύνη.

Photo Credit: Konstantinos Tsakalidis / SOOC