Ατομικές Ευθύνες

Άκου, σε θέλω μια φωτεινή ατομικότητα. Μόνοι μας ερχόμαστε στον κόσμο, ρε αδερφέ, και μόνοι μας κόβουμε ρόδα μυρωμένα. Αδέσμευτος, ελεύθερος να επιλέξεις από τους δρόμους που σου χάραξαν άλλοι. Τον δεξί ή τον αριστερό δεν έχει σημασία, πορεύσου όπως θέλεις, μόνος σου:

Είτε σαν «επιτυχημένη» ατομικότητα της αγοράς, παράδειγμα για τους υπόλοιπους τρόφιμους, που με σκυμμένο κεφάλι δεν θα κοιτάς παρά μόνο τη δουλίτσα σου, καθώς οι ικανοί δεν χάνονται και θα σοκάρεσαι από κάθε είδους πειθαρχία, πέρα από εκείνη στην εξουσία και στο αφεντικό σου, είτε ως «ατομικός» επαναστάτης, που θα καταναλώνεις προκάτ επαναστατικά προϊόντα, θα αναμασάς επαναστατικές λέξεις και θα αναπαράγεις εμφιαλωμένες επαναστατικές ιδέες, τικάροντας κουτάκια επαναστατικότητας στο επαναστατικό εγχειρίδιο που σου δόθηκε να σε νανουρίζει τα βράδια.

Μακριά από τη Διαλεκτική, σχεδόν μεταφυσικά, θα σου υποδεικνύεται τι είναι «αριστερό» και τι «προοδευτικό», σαν καρικατούρα από συντηρητικό αφήγημα. Σε θέλω αυστηρό σε αυτό. Εσύ είσαι μια ελεύθερη ατομικότητα. Δεν πειθαρχείς ούτε επαναστατικά. Όταν ο εχθρός έρχεται οργανωμένα με άρματα μάχης, δεν θα  επιλέξεις να «στρατιωτικοποιηθείς» για να νικήσεις. Αυτά είναι Ολοκληρωτισμοί. Εσύ θα παραδώσεις τις νίκες σου σε Φρανκιστές-Φαλαγγίτες και θα αφήσεις τον καθένα ατομικά να επιλέξει τη σφεντόνα του. Σκέψου, τι ηρωικά θα πέσουν και τι όμορφες αφίσες για φοιτητικά δωμάτια θα φτιάξει η θυσία τους. Έτσι σας θέλω, μια εικόνα, ένα όνομα σε ακόμα ένα μνημόσυνο κάποιας ήττας, έναν αναστεναγμό. Να σπρώχνονται να βγάλουν μια φωτογραφία στα μνημεία νικών που δεν ήρθαν, όπως βγάζουν δίπλα σε ναρκωμένες τίγρεις στα πάρκα της Αφρικής.

Αλλά προς τι οι θυσίες; Άσε τους χαζούς να θυσιάζονται. Σφυρηλατημένος από τον αντιδεξιό Πασόκο πατέρα σου, γαλουχημένος από τον εκλαϊκευμένο μεταπολιτευτικό αντικομμουνισμό της Αυριανής, που ολοκλήρωσε το έργο της χουντικής ψευδοεπιστήμης του Γεωργαλά, γνωρίζεις το εύρος των επιλογών σου. Να λατρεύεις εικονίσματα αποστειρωμένα των ιδεών τους. Να τα κάνεις μπλουζάκια για να σοκάρεις γριές, περιμένοντας να έρθει η ώρα σου να εξαργυρώσεις. Να φιλάς «κριτικά» το χέρι κάθε κυβερνώσας «Αριστεράς» και να πετάς φωτιές σε κάθε «μαζοποιημένο» και «πειθαρχημένο» που ονειρεύεται ταξικές νίκες. Δεν θέλουμε νίκες, θέλουμε φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις και δικαιωματισμό. Πάντα να βρίσκεις ωραίες λέξεις για να αναβάλεις και να κατακερματίζεις.

Μα κυρίως όπου βλέπεις αγάπη, μεράκι, ελπίδα και πίστη για μια νίκη, όποτε καθημερινοί άνθρωποι της εργασίας σηκώνουν κεφάλι να σου ξυπνάν μικροαστικά αντανακλαστικά βαφτίζοντάς τα «στρατιωτικοποιημένη πειθαρχία» για να μην επιτρέψεις ποτέ καμιά νίκη, έστω μικρή, πέραν της ατομικής σου.