Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!

Χθες συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια ζωής του Πανεργατικού Αγωνιστικού ΜΕτώπου, είκοσι χρόνια σκληρών ταξικών αγώνων, είκοσι χρόνια συμπαράστασης στην εργατική τάξη της χώρας, μακριά από εργατοπατέρες και τσιράκια της εργοδοσίας. Μια περίοδος που σημαδεύτηκε από αλλεπάλληλες αντιλαϊκές επιθέσεις, έναν ανελέητο εργατικό μεσαίωνα, νομοσχέδια και αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που γύρισαν πολλά χρόνια πίσω την εργατική τάξη, σε μαύρες εποχές και χαλεπούς καιρούς. Χάσαμε πολλά κεκτημένα, χάσαμε τα αυτονόητα δικαιώματά μας, χάσαμε τις δουλειές μας, χάσαμε συντρόφους στο βωμό του ταξικού αγώνα. Παλέψαμε σκληρά και παλεύουμε καθημερινά στους δρόμους, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα μαγαζιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια και στα σχολεία. Παντού και αδιάκοπα παλεύουμε για το δίκιο του εργάτη!

Πέραν του απολογισμού όμως πρέπει να μας είναι καθαρό και σαφές πως τίποτα από όλα αυτά τα δεινά που έπληξαν την εργατική τάξη δεν ήταν τυχαίο, τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν μοιραίο, τίποτα δεν ήταν αναγκαίο να συμβεί και σαφώς υπήρχε πάντα ένας άλλος δρόμος από τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης της κοινωνίας και της οικονομίας. Ο ερχομός των δεινών του λαού ήταν αναπόδραστος, αναπόφευκτος από τη στιγμή που η χώρα εντάχθηκε στην εγκληματική ιμπεριαλιστική οργάνωση του ΝΑΤΟ, από τη στιγμή που η χώρα ενεπλάκη στη λυκοσυμμαχία της ΕΟΚ, από τη στιγμή που η χώρα καταδικάστηκε να ενταχθεί στην ΟΝΕ και στο κοινό νόμισμα, από τη στιγμή που σύσσωμη η πολιτική σκηνή της χώρας, πλην ΚΚΕ σαφώς, συνυπέγραφαν τη συμφωνία – καταδίκη του Μάαστριχτ, από τη στιγμή που οι κεφαλαιοκράτες αποφάσισαν πως είμαστε σε οικονομική κρίση και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ μας ενέτασσαν στο ΔΝΤ και στα μνημόνια.

Το να γράψω ένα ακόμη άρθρο που θα παιανίζω τις επιτυχίες του Π.Α.ΜΕ. και θα επιδαψιλεύω τις δάφνες και τα εγκώμιά του θα ήταν απλώς μία από τα ίδια. Θα ήταν εύκολο και σαφώς ευχάριστο για κάθε αρθρογράφο που παράλληλα αγωνίζεται από τις γραμμές του Π.Α.ΜΕ. όλα αυτά τα χρόνια. Θα ήταν πολύ ευχάριστο και για τους αναγνώστες και συναγωνιστές μας που με χαρά θα θυμόντουσαν τις μεγάλες νίκες και τους αγώνες μας. Όμως το Π.Α.ΜΕ. δεν είναι απλώς μια από τα ίδια, δεν έχει ανάγκη από πανηγύρια και γιορτές. Δεν πάει διακοπές σε πεντάστερα ξενοδοχεία με πληρωμένα τα έξοδα του γλεντιού από την εργατική τάξη. Το Π.Α.ΜΕ. αγωνίζεται μέρα – νύχτα, αδιάκοπα, μπροστάρης της εργατικής τάξης, στο πλάι των εργατών, στους χώρους που χτυπάει κάθε εργατική καρδιά.

Παράλληλα λοιπόν με τα εικοστά γενέθλια του μοναδικού λαϊκού και πραγματικά εργατικού συνδικαλιστικού μετώπου λαμβάνουν χώρα πολλές και διάφορες αντεργατικές επιθέσεις. Λαμβάνει χώρα σήμερα άλλη μια απόπειρα της ΓΣΕΕ να προχωρήσει στο συνέδριο – παρωδία σε πεντάστερο ξενοδοχείο της Ρόδου αυτή τη φορά, υπό την προστασία μπράβων, δεκάδων στρατολογημένων τραμπούκων από σχολές πολεμικών τεχνών απ’ όλη τη χώρα, σεκιουριτάδων, ΜΑΤατζήδων και με την απουσία δημοσιογράφων για να μην υπάρχει κάλυψη του αίσχους τους. Και πάντα με συνέδρους μαϊμούδες, νόθους, βαλτά τσιράκια της εργοδοσίας που όλοι μαζί σκοπεύουν να κάνουν ξανά τη ΓΣΕΕ όργανο των εργοδοτών και όχι των εργατών που είναι άλλωστε ο θεσμικός της ρόλος και ο μοναδικός λόγος ύπαρξης της. Για μια ακόμη φορά όμως θα μας βρουν μπροστά τους, θα τους χαλάσουμε τα σχέδια, το Π.Α.ΜΕ. βρίσκεται ήδη εκεί και θα παραμείνει έως ότου ματαιωθεί ξανά η παρωδία τους.

Η επικαιρότητα όμως έχει και άλλες δυσάρεστες πτυχές που τρέχουν παράλληλα και δεν περνάνε καν στα ψιλά γράμματα των αστικών ΜΜΕ. Μοναδικό μέσο στο οποίο ακούγεται η φωνή των εργατών ήταν, είναι και θα είναι ο Ριζοσπάστης και το portal του 902. Τον τελευταίο μήνα μόνο, εκατοντάδες εργαζόμενοι, συνάδελφοί μας έχασαν τις δουλειές τους, τους μισθούς τους, το φαγητό τους και την αξιοπρέπειά τους, τη δική τους αλλά και των οικογενειών τους. Και όλες αυτές οι απολύσεις συμβαίνουν πάντα εις βάρος των εργαζομένων των επιχειρήσεων και όχι των κεφαλαιοκρατών ιδιοκτητών τους. Αυτοί ενώ για χρόνια αισχροκερδούν από την υπεραξία των εργατών, κάποια στιγμή παύουν να ικανοποιούν τους ακατόρθωτους στόχους τους και αποφασίζουν να χρεοκοπήσουν και να πετάξουν στο δρόμο εκατοντάδες απλήρωτους ανθρώπους, στο έλεος της ανέχειας. Τελευταία παραδείγματα η Raxevsky που άφησε απλήρωτους στις ουρές της ανεργίας 175 εργαζόμενους και η αλλαντοβιομηχανία ΒΙΚΗ που απέλυσε όλους τους 120 υπαλλήλους της. Οι απολύσεις πλήττουν συνεχώς και τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ με τελευταίες αυτές του ομίλου 24 Media, του Alpha TV, της εφημερίδας Έθνος και της εφημερίδας των Συντακτών.

Και βέβαια την τιμητική τους έχουν οι εταιρείες που βραβεύτηκαν ως οι ιδανικοί, οι ονειρεμένοι, οι παραμυθένιοι εργοδότες, αυτοί που οι φάμπρικές τους δε θυμίζουν σκλαβιά και εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού τους, αλλά θυμίζουν παιδική χαρά και οι εργαζόμενοι δε βλέπουν την ώρα να πάνε στη δουλειά τους. Από ποιον βραβεύτηκαν όμως; Από τους εργαζόμενους τους; Φυσικά και όχι, βραβεύτηκαν από άλλα ευαγή καπιταλιστικά ιδρύματα. Και ο λόγος για τα πολυαγαπημένα σε όλους μας My Market που η εργοδοσία τους μας υπενθύμισε προσφάτως τους λόγους για τους οποίους πρέπει να χαμογελάμε ενώ εργαζόμαστε για 300 ευρώ το μήνα. Ακόμη για τα λατρεμένα μας Praktiker που η εργοδοσία τους από το 2010 μέχρι σήμερα απολύει ασταμάτητα τους παλαιότερους εργαζομένους της ώστε να μην έχουν δικαιώματα, τις γυναίκες που υποψιάζονται πως μπορεί να μείνουν έγκυες, τους γηραιότερους εργαζόμενους γιατί είναι αντιπαραγωγικοί και όποιον υπάλληλο βέβαια τολμήσει να συνδικαλιστεί ενεργά, να απεργήσει, να διεκδικήσει κοκ. Τέλος, ο λόγος και για την αγαπητή μας αλυσίδα supermarkets Μασούτης η οποία απέλυσε υπάλληλο που λίγο πριν το κλείσιμο του καταστήματος και ενώ είχε καθαρίσει τη μία εκ των δύο μηχανών κοπής τυριών, έκοψε σαλάμι και τυρί στην ίδια μηχανή για έναν αργοπορημένο πελάτη. Σαφώς το παράπτωμα του υπαλλήλου είναι τόσο απεχθές και σοβαρό που όχι μόνο επισύρει απόλυση αλλά κατά τη γνώμη μου έπρεπε να δικαστεί και για κακούργημα… Και όλα αυτά στα βραβευμένα ως τα καλύτερα μέρη εργασίας για το 2018 στην Ελλάδα. Φανταστείτε τι συμβαίνει στα υπόλοιπα δηλαδή… Και όλα αυτά συνέβησαν μόνο μέσα στο Μάρτη του 2019.

Σε όλα τα παραπάνω μοναδικός συμπαραστάτης των εργαζομένων στάθηκε σαφώς μόνο το Π.Α.ΜΕ., μοναδική φωνή των υπαλλήλων υπήρξε μόνον ο Ριζοσπάστης και το 902.gr, μοναδική ελπίδα της εργατικής τάξης είναι μόνο το ΚΚΕ. Η εργατική τάξη πρέπει να συνειδητοποιήσει αφενός τη δύναμή της και αφετέρου πως το μοναδικό της αποκούμπι είναι αυτοί που υπηρετούν το συμφέρον του λαού και όχι του κεφαλαίου, το δίκιο του εργάτη και όχι των αφεντικών και των εργατοπατέρων. Μοναδικός συμπαραστάτης είναι το ΚΚΕ και οι μαζικοί φορείς που πρεσβεύουν τη λαοκρατία, τον προλεταριακό διεθνισμό, το Μαρξισμό-Λενινισμό. Είναι το Π.Α.ΜΕ. που εδώ και 20 ολόκληρα χρόνια είναι ο άγρυπνος φρουρός των εργατών στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο ως μέλος της ΠΣΟ. Οι εργάτες θα πρέπει πάντα να έχουν κατά νου το σύνθημα που γεννήθηκε στους δρόμους του αγώνα και μας θυμίζει πως χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά, οι εργάτες μπορούμε χωρίς αφεντικά.

Σε μια ιδανική κοινωνία το Π.Α.ΜΕ. δε θα ήταν αναγκαίο να υπάρχει. Οι εργάτες δε θα έπεφταν θύματα εκμετάλλευσης από τους κεφαλαιοκράτες, διότι απλά δε θα υπήρχαν κεφαλαιοκράτες και τα μέσα παραγωγής θα ήταν στα χέρια των ίδιων των εργατών που θα τα χρησιμοποιούσαν στα πλαίσια της σοσιαλιστικής ανάπτυξης της κοινωνίας. Στη δική μας όμως σάπια κοινωνία, το Π.Α.ΜΕ. είναι αναγκαίο και απαραίτητο να υπάρχει, να είναι πανίσχυρο, εξοπλισμένο με οργανωμένα ταξικά σωματεία εργατών σε κάθε κλάδο, σε κάθε δουλειά, ένα πραγματικά ακαταμάχητο όπλο στα χέρια της εργατικής τάξης. Αν δεν υπήρχε το Π.Α.ΜΕ. θα το δημιουργούσαμε. Αν γύριζε ο χρόνος πίσω 20 χρόνια, θα το ξαναφτιάχναμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αν γύριζε πιο πίσω ο χρόνος θα το δημιουργούσαμε ακόμη νωρίτερα ώστε να προλάβουμε να σώσουμε ακόμη περισσότερα κεκτημένα των εργατών.

Εργάτη, νέε, το Π.Α.ΜΕ. σε καλεί, σου κήρυξαν τον πόλεμο, πολέμα τους και εσύ!

Θα επανέλθουμε αύριο στο αφιέρωμα για τα 20 χρόνια του Π.Α.ΜΕ. με τη συνέντευξη του επί κεφαλής της Εκτελεστικής Επιτροπής του Π.Α.ΜΕ. σύντροφο Γιώργο Πέρρο!

Καλή δύναμη! Καλό αγώνα! Να τα εκατοστίσουμε συνάδελφοι!

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΛΑΠΕΤΣΑΣ