Δε φταίνε οι Δευτέρες, ο καπιταλισμός φταίει

Σήμερα, λέει, είναι η πιο μελαγχολική μέρα του χρόνου. Έχουν περάσει οι γιορτές, αργεί η επόμενη αργία -για αυτό την λένε έτσι- και είναι Δευτέρα, οπότε αργεί και το Σαββατοκύριακο. Το οποίο μου θυμίζει το σύνθημα σε έναν τοίχο, που έγραφε:

-Πίσω Δευτέρες, εμπρός σύντροφοι…

Ναι αλλά το πρόβλημα δεν είναι η Δευτέρα. Γιατί την Τρίτη, οι καλές αναμνήσεις του Σαββατοκύριακου έχουν εξατμιστεί και το επόμενο είναι πολύ μακριά. Και όταν σέρνεσαι από την Τετάρτη, αναθαρρείς λίγο την Πέμπτη, αλλά δεν είναι ακόμα Παρασκευή. Που έρχεται με μεγάλες προσδοκίες, αλλά κουβαλάς την κούραση όλης της βδομάδας και σέρνεσαι. Οπότε μένει μια μέρα για να ξεδώσεις το Σάββατο -κι αυτό αν- για να σε πιάσει από το βράδυ η μελαγχολία της Κυριακής, για την καινούρια βδομάδα που ξεκινάει… Και η ζωή συνεχίζεται, σα φαύλος κύκλος.

Μα αυτό δεν είναι ζωή. Το πρόβλημα δεν είναι οι Δευτέρες, αλλά η δουλειά που μοιάζει με κάτεργο και κάνει το βίο αβίωτο. Το πρόβλημα είναι το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς, όπου όλα μοιάζουν με αγγαρεία και η εργασία έχει απλώς καταναγκαστικό χαρακτήρα, που πάει να πει πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά κάτι που πρέπει να κάνουμε για να ζήσουμε. Απλά και μόνο για τα προς το ζην, χωρίς να βρίσκουμε σε αυτήν τη διαδικασία τον εαυτό μας, τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά μας, την προσωπικότητά μας να αναπτύσσεται.

Ο κομμουνισμός δε θα είναι μια κοινωνία τεμπέληδων, ούτε μια κοινωνία που θα κυνηγά να πιάσει νόρμες -όπως μπορεί να πιστεύει πχ ο Αρκάς. Θα είναι μια κοινωνία σχετικής αφθονίας, όπου όμως το μέτρο του πλούτου θα είναι πολύ διαφορετικό από τα υλικά αγαθά. Και το πιο σημαντικό δε θα είναι ο ελεύθερος χρόνος εκτός εργασίας, αλλά ο χρόνος που θα είναι απαλλαγμένος από δεσμεύσεις κι υποχρεώσεις, που θα βλέπει την εργασία ως παιχνίδι, δημιουργία, ως ανάγκη -γιατί αν δε δημιουργείς, δεν μπορείς να υπάρξεις.

Μέχρι τότε, μπορούμε να κατηγορούμε τις Δευτέρες, το χρόνο που φεύγει άδειος, χωρίς νόημα, τις ώρες που ψάχνουμε να σκοτώσουμε και ύστερα αναζητούμε, γιατί πήγαν χαμένες. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι η Δευτέρα στη δουλειά. Το πρόβλημα είναι η μισθωτή σκλαβιά και ο κόσμος της εκμετάλλευσης…