Δε μικραίνει η μέρα, οι ζωές μας μικραίνουν

Στα κινητά η ώρα αλλάζει αυτόματα, όχι με τον πατροπαράδοτο, χειροκίνητο τρόπο. Κι αυτή η αλλαγή της αλλαγής της ώρας, που μπορεί να μπέρδευε τον Χαρρυ-Κλυννικό Κύρκο, σου στερεί τις δικαιολογίες για τα ραντεβού, πχ ότι ξέχασες την αλλαγή ή το ραντεβού με την Ιστορία -όπως κάποτε το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα πάντως δε θα είχαμε μπέρδεμα με τα ραντεβού στην παρανομία και τη θερινή ώρα, που είναι αστική όπως έλεγε ο Σιάντος στη γυναίκα του. Έτσι ισχυρίζεται δηλαδή ο Ιωαννίδης στις Αναμνήσεις του ή έτσι μετέφερε στο χαρτί ο Παπαπαναγιώτου όσα του είπε ο Ιωαννίδης για όσα είχε πει ο Σιάντος στη γυναίκα του -χωρίς να ζουν τα δυο ιστορικά στελέχη για να το επιβεβαιώσουν. Που κι έτσι να ‘ταν το πράγμα, τόσα στόματα μπορούν να αλλάξουν πολύ μια ιστορία, όπως ακριβώς αλλάζουμε το δείκτη στο ρολόι χειροκίνητα.

Εν τω μεταξύ, το ευρωκοινοβούλιο προχώρησε στον επαναπροσδιορισμό της αλλαγής (της αλλαγής) της ώρας, μάλλον για να πιστέψουν τα μέλη του πως κάνουν κάτι σημαντικό, πέρα από τον διακοσμητικό τους ρόλο, και από του χρόνου βάζει τέλος στις αλλαγές. Λες να μην ήταν τελικά αστική η θερινή ώρα που πάνε τώρα να καταργήσουν;

Το φθινόπωρο κερδίζουμε στην αλλαγή μια ώρα ύπνου, σαν πρόβα για χειμερία νάρκη, για να μη μας πέσει βαρύ που αρχίζει να νυχτώνει τόσο νωρίς. Αλλά ακόμα και οι νυχτόβιοι, πρέπει να γίνουν τα μεσάνυχτα κολοκύθες -ένας δυνατός συμβολισμός για τα κυβερνητικά μέτρα και την προστασία που μας δίνουν. Στην ανοιξιάτικη αλλαγή κανείς δε στενοχωριέται για τη χαμένη ώρα από το χουζούρι του. Αν κερδίζεις μια ώρα ζωή το βράδυ και ανοίγει η καρδιά σου, δε σκέφτεσαι τον ύπνο, που μοιάζει άλλωστε με μικρός θάνατος -και δεν εννοούμε με αυτό τον οργασμό, όπως οι Γάλλοι.

Οι περισσότεροι μελαγχολούν που νυχτώνει στις πεντέμιση και δεν προλαβαίνει να τους δει το φως της μέρας, μετά τη δουλειά τους. Γι’ αυτό όμως δε φταίει η αλλαγή της ώρας. Η Ελλάδα δεν έχει τόσο μεγάλες νύχτες -κι ας έχει πηχτό σκοτάδι σε μια σειρά τομείς, από τα εργασιακά ως τον πνευματικό της κόσμο. Φταίνε οι αρνητικοί συσχετισμοί και οι συνθήκες, που πείθουν κάποιους να δουλεύουν δεκάωρα-δωδεκάωρα, ήλιο με ήλιο, για να φανούν απαραίτητοι στο αφεντικό και να κερδίσουν την εύνοιά του, αφού τίποτα άλλο δε φωτίζει τη χλωμή προοπτική της ζωής τους.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι μικραίνει η μέρα, αλλά ότι μικραίνουν οι ζωές μας κάθε μέρα. Και δεν παίρνουν πίσω το χαμένο τους μπόι, όταν αλλάζει η ώρα την “άνοιξη”.

Κερδίζεις ή χάνεις λεπτά και ώρες, όταν θεωρείς κάτι ούτως ή άλλως χαμένο χρόνο. Μια αγγαρεία, μια δουλειά που μοιάζει με τέτοια, σαν μισθωτή σκλαβιά, μια ζωή χωρίς νόημα, ιδανικά ή μια δημιουργική εργασία να την γεμίζουν. Και αν αναζητάμε τον χαμένο χρόνο στις ζωές μας, δε θα τον βρούμε ατομικά, ψάχνοντας μόνοι μας σαν τον Προυστ, αλλά συλλογικά σαν τάξη, που διεκδικεί και επιβάλλει το δίκιο της στα ρολόγια της ιστορίας.