Δεν έχω πρόβλημα με τις διαδηλώσεις, αρκεί να μην προκαλούν

Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό γύρω από το κατάπτυστο νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση, και αφορά ουσιαστικά την αυστηροποίηση της νομοθεσίας σχετικά με τις διαδηλώσεις. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί ένα ακόμη όπλο στην οργανωμένη προσπάθεια των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων (συντηρητικών και «προοδευτικών») που σκοπό έχει να περιορίσει όσο δυνατόν περισσότερο τις αντιδράσεις του κόσμου απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές με αφορμή την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση και την κρίση που πυροδότησε ο κορονοϊός. Στην ίδια κατεύθυνση άλλωστε κινιόταν και το νομοσχέδιο που απαιτούσε το 50%+1 επί του συνόλου των εγγεγραμμένων σε κάποιο σωματείο, προκειμένου να αποφασιστεί η διεξαγωγή απεργίας, το οποίο ήρθε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Οι αστικές κυβερνήσεις, αριστερές και δεξιές, προσπαθούν γενικότερα να περάσουν τέτοια νομοσχέδια κάτω από το χαλάκι έτσι ώστε να μην έχουν ισχυρές αντιδράσεις από τον λαϊκό παράγοντα. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν είναι να ψηφιστούν, όλο και κάποιο σκάνδαλο του παρελθόντος θα έρθει στην επικαιρότητα και θα παιχτεί σε όλα τα media, προκειμένου να αποπροσανατολιστεί ο λαός (εσχάτως έχουμε την περίπτωση Καλογρίτσα), για να ξεχαστεί και αυτό με τη σειρά του μετά από καμιά δεκαριά μέρες. Άλλες φορές, τα αστικά κόμματα προσπαθούν να υποτιμήσουν την σπουδαιότητα αυτού που φέρνουν προς ψήφιση, θα θυμάστε ότι για το νομοσχέδιο σχετικά με τις απεργίες προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι όχι μόνο δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό, αλλά αντιθέτως, θα ενισχυθεί και ο συνδικαλισμός αφού όλο αυτό θα μεταφραστεί σε μεγαλύτερη συμμετοχή στις συνελεύσεις.

Χέρι-χέρι με όλα τα παραπάνω, πηγαίνει και η λογική του να συνδικαλιζόμαστε από τα σπίτια μας, κάτι που επιδιώκουν όχι μόνο τα αστικά κόμματα αλλά και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός. Γιατί να πρέπει να πάει ο άλλος στη συνέλευση, αφού μπορεί με τη βοήθεια της τεχνολογίας να πει τη γνώμη του με ένα κλικ… Να αποφεύγουμε και το σαματά βρε αδερφέ, να αφήσουμε και τους εκπροσώπους της ΓΣΕΕ να κάνουν τη δουλίτσα τους ανενόχλητοι. Το είπε πρόσφατα και ο Καψής (αν θυμάμαι καλά ήταν ο Καψής) σε εκπρόσωπο του ΚΚΕ, ότι υπάρχουν και άλλες μορφές διαμαρτυρίας πέραν των συλλαλητηρίων, όπως ας πούμε η διαμαρτυρία από τα ΜΚΔ (μέσα κοινωνικής δικτύωσης).

Όλοι αυτοί, θα ήθελαν ένα είδος [μη] κινήματος, το οποίο να μην ενοχλεί… πως λένε κάποιοι για τους γκέι ότι καλοί είναι αλλά να κρατάνε την προσωπική τους ζωή στο σπίτι τους, κάτι τέτοιο. Να μη βγαίνουμε στους δρόμους, να μην πηγαίνουμε στις συνελεύσεις, να μην είμαστε σε σωματείο, αλλά αν χρειαστεί, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις από απόσταση (με ένα κλικ) και γενικά να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους διευκολύνουμε σαν εργατικό κίνημα στο έργο τους που είναι να μας εξαφανίσουν, ή αν δεν μπορούν να μας εξαφανίσουν να κάνουν σαν να μην υπάρχουμε. «Ε μωρέ 20 άτομα δεν έχουν δικαίωμα να κλείνουν τους δρόμους»[1], λένε, γιατί κατά τα άλλα τις μαζικές διαδηλώσεις τις γουστάρουν, για αυτό τις πνίγουν στα χημικά, για αυτό και τις προβάλλουν μέρα νύχτα τα κανάλια. Από την πλευρά τους θα ήθελαν ένα κίνημα, συμβιβασμένο, να θεωρεί ότι τα δικά του συμφέροντα πάνε χέρι χέρι με τα συμφέροντα των αφεντικών και στις διεκδικήσεις του να είναι κάπως σαν λογοτεχνικός όμιλος… να αποτελούν δηλαδή φιλοσοφική συζήτηση για το θεαθήναι και να μην φεύγουν παραέξω.

Ευτυχώς στην χώρα μας υπάρχει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ που δεν τους κάνει τη χάρη και που με όλες του τις δυνάμεις αντιστέκεται, προβάλει τα σημαντικά ζητήματα και αγωνίζεται να συσπειρώσει τον λαό υπέρ των συμφερόντων του και απέναντι σε αυτούς που του πίνουν το αίμα. Ακόμα όμως και χωρίς το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, με όσα μέτρα περιορισμού και καταστολής και αν εξοπλιστεί ένα αστικό κράτος, ο λαός του κάποια στιγμή θα εξεγερθεί χωρίς να υπολογίζει κανέναν δικτατορικό νόμο και κανέναν κανόνα περιορισμού της δίκαιης οργής του. Το βλέπουμε άλλωστε να συμβαίνει και στις ΗΠΑ τον τελευταίο καιρό, που παρ’ όλη τη σκληρή καταστολή και τις δολοφονίες ο κόσμος συνεχίζει να βγαίνει στους δρόμους. Φυσικά και στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα και αλλού ο τελικός μας σκοπός απέχει ακόμη πολλά μίλια, όμως όσα εμπόδια και αν μας βάλουν, (και θα μας βάλουν γιατί αυτοί ξέρουν τη δύναμη μας καλύτερα από ότι την ξέρουμε εμείς) ένα ένα θα τα ξεπεράσουμε. Χρειάζεται μέχρι τότε υπομονή, επιμονή και εγρήγορσή, να λιώσουμε στην κυριολεξία τους πάτους των παπουτσιών μας.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)

Πηγή: Αμπελοφιλοσοφίες