Δεν είναι αμερικανοποίηση της κοινωνίας, αστικό κράτος είναι

Μερικοί σκόρπιοι συνειρμοί – σκέψεις για τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη από αστυνομικούς.

Είναι φανερό πως το βασικό πρόβλημα δεν είναι ότι οι αστυνομικοί δεν έχουν εκπαιδευτεί επαρκώς, αλλά το είδος της εκπαίδευσης που έχουν λάβει και οι σκοποί που υπηρετεί. Η αστυνομία εκπαιδεύεται για να καταστέλλει, να ασκεί ωμή βία αδιαφορώντας για τυχόν παράπλευρες απώλειες και συνέπειες, να προστατεύει την τάξη (των αφεντικών της) απολαμβάνοντας ειδική ασυλία για αυτό. Το δόγμα της είναι “ό,τι δε συμμορφώνεται, εκτελείται/καταστέλλεται”. Ας μην το ξεχάσουμε την επόμενη φορά που θα ακούσουμε κάποιον πολιτικό τσαρλατάνο να περιορίζει το πρόβλημα στην ομάδα ΔΡΑΣΗ, που είναι “ανεκπαίδευτη”.

-Τα λαλίστατα παπαγαλάκια που καταδικάζουν επιλεκτικά τη βία από όπου κι αν προέρχεται, δεν είναι μετεμψυχώσεις του Γκάντι και δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα με την κρατική βία -το μόνο κρατικό μονοπώλιο που αποδέχονται και υπερασπίζονται με ζήλο. Και όταν την βλέπουν να ξεπερνά τα όρια, να αφαιρεί ζωές, να μαυρίζει το μάτι βουλευτών -όπως χτες με τη βουλευτή του ΜέΡΑ25 Απατζίδη- δεν είναι απλώς πρόθυμοι να την δικαιολογήσουν. Στην πραγματικότητα ηδονίζονται και πανηγυρίζουν.

-38 σφαίρες για ένα κλεμμένο αυτοκίνητο; Μήπως σιγά-σιγά γινόμαστε Αμερική, που αποθεώνει τη βία και τα όπλα, ενώ το αστυνομικό δελτίο τους καταγράφει σε καθημερινή βάση αντίστοιχα περιστατικά;

Αλλά το ζήτημα δεν είναι ασφαλώς γεωγραφικό -στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι ΗΠΑ είναι η μητρόπολη του καπιταλισμού και το πρότυπο του αστικού κράτους. Επιτελικό αποτελεσματικό που πετυχαίνει τους στόχους του, τους πολίτες του, τα δικαιώματά τους. Με το όπλο στο χέρι. Δεν είναι αμερικανοποίηση, αστικό κράτος λέγεται. Και από την αρχαιότητα ήταν αδελφάκι της βίας.

-Η υπό συγκρότηση Alt Right Δεξιά, κατά τα αμερικανικά πρότυπα, δεν έχει ανάγκη από δικαιωματικές ευαισθησίες και φιλελεύθερους δημοκρατικούς μανδύες για να κρύψει τη σκατοψυχιά της. Αντιθέτως τη βγάζει επιθετικά, αδίστακτα, αμετανόητα, στο προσκήνιο ως ταυτότητα και πολιτική θέση, που ενώνει τη σαπίλα του ντουνιά, στις “σοβαρές” και “ασόβαρες” εκδοχές της. Αυτό που υπερασπίζονται με πάθος είναι η εξουσία, η ωμή δικτατορία του κεφαλαίου, χωρίς φτιασίδια και περιττές σοσιαλδημοκρατικές σάλτσες.

Σε λίγο είμαι σίγουρος πως θα έχετε πρωτοσέλιδο ''και οι ζωές των Τούρκων μετράνε'' https://t.co/3g0nS3ySZ7

— ΜΟΥΜΤΖΗΣ ΣΑΚΗΣ (@sakismoumtzis) October 25, 2021

-Τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν έχουν καμία ανάγκη για άλλοθι αξιοπιστίας ή σοβαρότητας, δε νιώθουν την παραμικρή ανάγκη να μείνουν σχετικά κοντά στα γεγονότα. Μπορούν να μεταδώσουν πως ο νεαρός Ρομά (χωρίς όνομα) ήταν σεσημασμένος, πως έγινε ανταλλαγή πυρών χωρίς όπλα, πως διεμβόλισε τους αστυνομικούς με την όπισθεν, πως κάποιοι από αυτούς χαροπαλεύουν. Μπορούν να μεταδώσει τα πιο χοντροκομμένα ψέματα, αρκεί να είναι στα δελτία τύπου και τις διαρροές της ΕΛΑΣ. Μπορούν άφοβα να πουν ότι σύμφωνα με πληροφορίες ο ήλιος βγήκε από τη Δύση και να εξηγήσουν πως τον είχαν προκαλέσει τα σύννεφα, βρισκόταν σε αυτοάμυνα απέναντι στο φεγγάρι που τον απειλούσε με έκλειψη και τελικά έδρασε χωρίς σχετικές εντολές από το κέντρο του κόσμου -που μπορεί να είναι και η γη, είναι και αυτή μια άποψη.

-Αλλά αν ΜΜΕ και ακροδεξιοί -καμιά φορά δύσκολα ξεχωρίζουν μεταξύ τους- βρίσκουν πάτημα για όλα αυτά, είναι γιατί υπάρχει και το αντίστοιχο κοινό στο οποίο απευθύνονται και ευθύνεται μαζί τους για την προέλαση του “καθημερινού φασισμού”. Είναι το εκλογικό κοινό της Χρυσής Αυγής που έμεινε ορφανό, κυρ-Παντελήδες και γελαδάρηδες του Τέξας με απόσπαση στη χώρα μας. Είναι το κοινό που χαίρεται και αγαλλιάζει με τις αιματοχυσίες, που νιώθει ασφαλές όταν βλέπει αστυνομικούς πυροβολισμούς και δολοφονίες, όταν περιβάλλεται από ένστολους Ρόμποκοπ, και θα αισθανόταν ακόμα πιο ασφαλές, αν συλλαμβάνονταν προκλητικά όλοι αυτοί οι Ρομά, οι κομμουνιστές, οι άπλυτοι…

Πέφτει από τα σίδερα, βέβαια, όταν βλέπει πως το δόκανο που στήθηκε μπορεί να γίνει παγίδα για τον ίδιο -από τον Ινδαρέ μέχρι τον Προκόπη Δούκα. Αλλά δεν κλονίζεται αρκετά ως σύνολο και μάζα, αφού νικά η δύναμη της -πνευματικής και πολιτικής- αδράνειας.

-Στις αστικές δημοκρατίες λειτουργεί άψογα ο μηχανισμός προστασίας του συστήματος με τα εξιλαστήρια θύματα -σαν τους ακρωτηριασμούς και τα μέλη που θυσιάζονται για να σωθεί το κυρίως σώμα. Οι αστυνομικοί που συμμετείχαν στην καταδίωξη, παρουσιάζονται να δρουν αυτόνομα, με υπερβάλλοντα ζήλο, πιθανόν για να βγει από το κάδρο ευθύνης το κέντρο και η ηγεσία τους. Αλλά αν είναι όντως έτσι, γιατί δεν τιμωρούνται παραδειγματικά;

Υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν απλά πιόνια που θα θυσιάζονταν για να σωθεί ο βασιλιάς και να κρύψει τη γύμνια του με τον δημοκρατικό μανδύα και τους κανόνες που πρέπει να ακολουθούνται πιστά. Εδώ αντιθέτως απολαμβάνουν πλήρη πολιτική κάλυψη από την κυβέρνηση και εισπράττουν συγχαρητήρια για το “ανδραγάθημά” τους. Δεν αρκεί να νιώθουν πως “αυτοί είναι το κράτος”, όπως έλεγε ένας παλιότερος Μητσοτάκης, ως εκπρόσωποι του νόμου, αλλά πρέπει να δρουν υπεράνω του νόμου, με ειδική ασυλία και να εμπεδώνεται με υπουργικές παρεμβάσεις πως τίποτα δεν τους αγγίζει.

Οι δυνάμεις καταστολής δεν είναι απειλή για τη δημοκρατία. Είναι το “δροσερό αεράκι” και ο καλύτερος εκπρόσωπος της αστικής δημοκρατίας τους.