Δεν είσαι η μόνη, δεν είσαι μόνη!

Λόγω επαγγέλματος έχω βρεθεί πολύ συχνά στο πλευρό κακοποιημένων γυναικών. Αρχικά στο νοσοκομείο, έπειτα στο αστυνομικό τμήμα κι αν το θύμα αποφασίσει να το συνεχίσει, στο δικαστήριο.

Οι γυναίκες που με εμπιστεύθηκαν ήταν πελάτισσες, φίλες μου, ακόμη και συνάδελφοι. Δεν κάνει διακρίσεις ο κακοποιητής. Για κάποιο λόγο υπάρχει  λανθασμένα η περιρρέουσα αντίληψη πως οι κακοποιημένες γυναίκες είναι αδύναμα, απαίδευτα πλάσματα, ανήκουν στο περιωθώριο. Για αρχή κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να λογίζεται ως περιθωριακός, κανένας ως αδύναμος, απαίδευτος και άξιος μιας τέτοιας μοίρας. Η κρατούσα αντίληψη όμως βολεύει πολύ. Βολεύει το περιβάλλον, το οποίο αρνείται να πιστέψει πως μια επιτυχημένη για τα κοινωνικά πρότυπα γυναίκα, δυναμική και ανεξάρτητη οικονομικά δέχεται σωματική και ψυχική κακοποίηση. Αρνείται επίσης να δει στο ρόλο του θύτη, τον οικείο του, το φιλαράκι του. “Αποκλείεται ο τάδε να το έκανε αυτό, τα βγάζει από το μυαλό της.”, είναι φράση που την ακούμε συχνά. Έρχεται κόσμος και καταθέτει στο δικαστήριο με αυτά ακριβώς τα λόγια.

Κι όμως οι άνδρες που παρενοχλούν, κακοποιούν, προσβάλλουν δεν είναι απαραίτητα κάποιοι άγνωστοι ή βολικά αποκαλούμενοι «παθολογικοί» άλλοι. Είναι συχνά πολύ οικεία μας πρόσωπα, άνδρες που εμπιστευτήκαμε. Και στη θέση του θύματος δεν πρέπει να ψάχνουμε ένα συγκεκριμένο τύπο γυναίκας.

Οι γυναίκες οι οποίες τόλμησαν να σηκώσουν το τηλέφωνο και να με πάρουν είχαν ήδη κάνει την αρχή. Η ενημέρωση του δικηγόρου σου και της αστυνομίας, έρχεται μετά την αποδοχή πως χρειάζεσαι βοήθεια, πως τίποτα δεν θα αλλάξει από μόνο του, πως ο άνθρωπος που τόλμησε να σε ακουμπήσει δεν το έκανε από αγάπη, πως δεν το άξιζες, δεν το προκάλεσες και ναι θα το ξανακάνει.

Δεν θα ξεχάσω καμία τους, μα περισσότερο θα θυμάμαι ότι μια εξ αυτών ήταν δικαστής. Η ιδιότητά της καθιστούσε ακόμη δυσκολότερη την καταγγελία. Ο φόβος της έκθεσης κρατάει πάντα το θύμα πίσω. Πώς να μαθευτεί ότι εκείνη, πλήρως γνώστης του νόμου, αδέκαστη, δυναμική, “έκατσε και τις έφαγε”;

Εκείνο το βράδυ στο αστυνομικό τμήμα, υπηρεσία είχε μία γυναίκα. Ούτε αυτή θα την ξεχάσω ποτέ. Μας αφιέρωσε ώρες ολόκληρες…Στο τέλος μας εκμυστηρεύθηκε πως κάποτε είχε βρεθεί κι η ίδια σε αυτή τη θέση.

Ο δράστης σχεδόν πάντα θα βγάλει το θύμα τρελό, θα το διαβάλλει παντού , θα πει σε γνωστούς και φίλους πως το κάνει για να τον εκδικηθεί και πως όλα είναι αποκύημα της φαντασίας του.

Οι γυναίκες που έχουν περάσει από την κόλαση, δεν θα την χρησιμοποιούσαν ποτέ για να τραβήξουν την προσοχή, στην πραγματικότητα συνήθως την αποκρύπτουν. Είμαστε στο πλευρό τους, είτε το καταγγείλουν στις αρχές-όπως πρέπει- είτε αποφασίσουν να το κρατήσουν για εκείνες και να κλάψουν απλώς στον ώμο μας. Θα μπορούσε η καθεμία από μας να είναι στη θέση τους.

*Το παρόν γράφτηκε με αφορμή την κακοποίηση μιας γυναίκας που είχε το θάρρος να καταγγείλει δημόσια τον κακοποιητή της. Πρόκειται για μια γυναίκα την οποία αγαπώ και θαυμάζω και στην οποία οφείλουμε ιστορικά και κοινωνικά πάρα πολλά. Μαζί της λοιπόν ως το τέλος.