«Δίκαιο νερό» ωρέ;

Ελβετικό τυρί. Με τρύπες παντού. Ελβετικό τυρί και η σκέψη και η πραγματικότητα. Ερανίζοντας ειδησάρια ήσσονος σημασίας για την πολυδιαφημισμένη εικόνα του μεγάλου κάδρου της σκοπιμότητας, και τρομάζω και βρυχώμαι από οργή. Αν δεν ήταν και το ΚΚΕ στους δρόμους ενάντια σ’ αυτές τις τρύπες, οι μάζες των εργαζομένων κι ο καθένας μας θα είχαμε τινάξει τα πέταλα ακόμη και της επιβίωσής μας ως έλλογων όντων. Ένα μικρό οδοιπορικό στις τρύπες μπορεί να λειτουργήσει σαν τα κουδουνάκια τα κρεμασμένα στο άνω καφασωτό της πόρτας, που προειδοποιούν πως άνοιξε όταν δεν την κοίταζες.

Η αυτοκρατορικά ξεδοντιασμένη βρετανική κυβέρνηση ετοιμάζεται να στείλει πυρομαχικά με απεμπλουτισμένο ουράνιο… στην Ουκρανία. Να τη μετατρέψει σε εμπροσθοφυλακή ενός πυρηνικού πολέμου. Μάλλον πρέπει να αλλάξουμε το σύνθημα και οι ΝΑΤΟικοί φονιάδες των λαών να γίνουν εξολοθρευτές ολόκληρων πλανητών.

Και ο πλανήτης, λέει ο ΟΗΕ, έως το 2030 θα βρεθεί με τη μεγαλύτερη κρίση νερού. Θα διψάσει και θα μπουσουλάει για τροφή σε στέρφα γη… Και οι συντάκτες των εκθέσεων που κατατέθηκαν για τη συζήτηση του αγαθού αυτού είπαν πως 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν νερό για να πλύνουν έστω τα χέρια τους. Αλλά και προτείνουν ρυθμιστικές αρχές και επόπτες, ώστε με σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα συμφερόντων, να μας προκύψει «δίκαιο νερό»(;). Δεν ξέρω ούτε τι είναι ούτε καν αν πίνεται, αφού συνδυάζει τη βρωμιά στο στόμα με την υγεία στην τσέπη των ελάχιστων αφεντάδων του πλούτου της γης. Και το αμίλητο νερό δεν μας σώζει απ’ τη δίψα. Άσε που το αλμυρό των δακρύων και του ιδρώτα μήτε πίνεται μήτε αφαλατώνεται.

Εκεί ανάμεσα στις τρύπες του τυριού, στο βάθος της προεκλογικής φάκας, βλέπω και γυναίκες να υποβοηθούν τον μεσαίωνα που πλακώνει ξανά – μανά το φύλο, πρωτοτυπώντας άθλια. Έτσι, για να ξεχωρίσουν στη διαδικασία της σερνικής εξουσίας διεμφυλικής πολτοποίησης. Η μια έρχεται στη Βουλή με τυπωμένο σε μπλουζάκι αριθμό των νεκρών στις ράγες των Τεμπών. Στήθος που βυζαίνει αριθμούς μονάχα τέρατα ανατρέφει. Κι η άλλη, η πιο καπάτσα, σώζει τη βιασμένη και κακοποιημένη έφηβη, διαφημίζοντας και πού την κρύβει και ξεμπροστιάζοντας κι όλα τ’ άλλα κορίτσια στη …στέγη καταφύγιο τάχαμου δήθεν. Θύματα σε μαρκίζες θανατηφόρων παραστάσεων…

Η τράπεζα είναι …θέμα πίστης. Και πίστωσης. Και εμπιστοσύνης, λένε τα λεφτόσκυλα. Και ως κράτος – τραπεζίτη αντιλαμβάνονται τον τόπο τους οι ορεσίβιοι κεντροευρωπαίοι παραγωγοί τυριού με τρύπες, Ελβετοί. Και τη σώζουν λέει την πίστη τους, πάση θυσία. Η ομολογία πίστεως έγινε ομόλογο πίστεως. Γιατί οι βρώμικοι ξεπλένουν τους ομοίους τους. Μαφιόζους και ναρκέμπορους και συμμορίτες δολοφόνους, Ιάπωνες, Βούλγαρους, Μεξικάνους, Αμερικάνους και Ρωμιούς και κάθε καρυδιάς καρύδι. Κόψε μαρή το μαγείρεμα και το πλύσιμο, να κάνεις οικονομία, να πληρώσεις τη δόση του στεγαστικού. Να έχεις πρόσωπο στην τραπεζοκοινωνία τόσο βρώμικο όσο κι ο δανειστής σου.

Ανάμεσα στις τρύπες του ταξικού τυριού, να την και ξεπετιέται και η εθνική μας εορτή. Με κείνο το τρανό το δίλημμα Ελευθερία ή Θάνατος, τότε που όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, να αναδύεται ως το κάλλος της ανθρώπινης σκέψης και ποιητικής της ζωής. Και σου λένε σοβαρά ότι δυστυχώς δεν θα παρελάσουν άλογα φέτος, γιατί αυτά της νεοσύστατης ίλης ιππικού δεν αντέχουν το στρες και εκνευρίζονται. Θα παρελάσουν όμως φαντάρια. Τα παιδιά μας. Αυτά που υπηρετούν μια πατρίδα που τα βάζει να υπογράψουν πως όταν μεταφέρονται με τα μεταγωγικά C-130 της, πρέπει να υπογράψουν προηγουμένως χαρτί ότι πετάνε με ατομική τους ευθύνη κι ό,τι γίνει…

Στέγνωσα απ’ το πολύ τυρί στις ατέλειωτες φάκες – πιατέλες σερβιρισμένο. Λίγο νερό παρακαλώ. Έστω και «άδικο», οι σύντροφοι πάντα βαστάνε στα παγούρια της ψυχής τους για την ώρα την κρίσιμη του μεγάλου ξεσηκωμού…