“Δώστε τη χούντα στο λαό”

Νοέμβρης 1974

Ένας (+) χρόνος μετά από εκείνη τη ματωμένη νύχτα…

Πρώτη επέτειος του Πολυτεχνείου σε “συνθήκες δημοκρατίας”.

Κάπου στην οδό Πατησίων ένα μικρό Ευρυτανόπουλο, δεν θα ‘ναι παραπάνω από εννιά χρονών, στέκει στο πεζοδρόμιο, ανάμεσα στο πλήθος.

Κρατά σφιχτά το χέρι του πατέρα του και παρατηρεί με δέος την εικόνα που ξετυλίγεται μπροστά του, με χρώματα, τραγούδια και… κόκκινα γαρύφαλλα!

Χιλιάδες άνθρωποι προχωρούν μαζί, σαν ενα τεράστιο ποτάμι που αργοκυλά κατακλύζοντας τα πάντα! Πρώτη φορά στη ζωή του ο μικρός βλέπει τόσους ανθρώπους μαζεμένους…

Πρόσωπα γεμάτα ορμή, ενθουσιασμό, λευκά πανό με κόκκινα γράμματα, κόκκινα πανό με άσπρα γράμματα, παντού κυριαρχεί το κόκκινο! Σαν το αίμα των παιδιών που πριν από ένα χρόνο πότισε τους δρόμους ..

“Ο λαός δεν ξεχνά, οργανώνεται νικά”,  “Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”, “ΕΣΑ, ΕΣ-ΕΣ, βασανιστές”, “Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης” …

Στα παιδικά του μάτια, όλα φαντάζουν παράξενα, ανεξήγητα… Κάτι άκουγε σε χαμηλόφωνες συζητήσεις στο σπίτι για τους δολοφόνους της χούντας, για τους ήρωες του Πολυτεχνείου, αλλά πολύ λίγα καταλάβαινε και κανείς δεν του εξηγούσε παραπάνω…

Ξαφνικά, όλο μαζί εκείνο το πλήθος, λες κι ήταν συνεννοημένο, αρχίζει να φωνάζει ένα αλλιώτικο σύνθημα, με μια φωνή, χτυπώντας ταυτόχρονα παλαμάκια στο ρυθμό :

“Δώστε τη χούντα στο λαό”!

Όλοι το φωνάζουν, όλοι! Και στο δρόμο και από τα πεζοδρόμια!

Ξάφνου ο μικρός νοιώθει το χέρι του να λύνεται από την παλάμη του πατέρα του.

Γυρίζει και τον κοιτάζει… χτυπά κι εκείνος παλαμάκια φωνάζοντας:

“Δώστε τη χούντα στο λαό”.

Πρώτη φορά το παιδί βλέπει τον συνήθως λιγομίλητο πατέρα του να είναι τόσο εκδηλωτικός!

Δεν χρειάζεται κανείς να εξηγήσει τίποτε άλλο στο μικρό Ευρυτανόπουλο.

Χωρίς να το καταλάβει, πιάνει τον ευατό του να χτυπά ρυθμικά τα χέρια του…

ΔΩΣΤΕ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ!!!

(48 χρόνια πριν…)