Δουλεύω για να …ζήσω ή μένω σπίτι για να μην αρρωστήσω;

Ίσως πάμε καλύτερα, λέει, από τις άλλες χώρες όσον αφορά τη διασπορά του ιού. Γι’ αυτό τα κρούσματα που ανακοινώνονται είναι λιγότερα συγκριτικά με άλλες χώρες, λέει. Παράλληλα, όποιος έχει ακόμα και το παραμικρό σύμπτωμα πρέπει να μένει σπίτι, λέει. Να μην κάνει το τεστ, λέει. Να μην εξεταστεί από γιατρό, λέει. Μένουμε σπίτι, λέει. Καραντίνα, λέει. 

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πώς είναι δυνατόν να γνωρίζουμε (ή να μάθουμε έστω κάποτε) τον πραγματικό αριθμό κρουσμάτων όταν οι οδηγίες λένε πως για να κάνεις το τεστ πρέπει να έχεις βαριά συμπτώματα; Την ώρα που φέρεται πως η πλειοψηφία των κρουσμάτων θα περάσει τον ιό “στα μαλακά”. Επομένως, η απλή λογική μας λέει πως τα κρούσματα που θα ανακοινώνονται θα είναι είτε αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν το τεστ “προληπτικά”, είτε όσοι έχουν βαριά συμπτωματολογία κι ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, είτε μείγμα των δύο αυτών ομάδων.

Την ίδια ώρα, μέχρι χθες, χιλιάδες μέλη αυτών των ευπαθών ομάδων συνωστίζονταν σε εκκλησίες, σε super market, στις ουρές έξω από αυτά. Χιλιάδες μέλη όμως ατόμων μικρότερων ηλικιών καλούνται καθημερινά να προσέρχονται κανονικά στην εργασία τους. Να μη “μένουν σπίτι”. Να μπαίνουν στο τρένο, στο μετρό, στα λεωφορεία. Να συνωστίζονται σε αίθουσες ανεπαρκώς αεριζόμενες, με συναδέλφους που φοβούνται να “μείνουν σπίτι” γιατί θα χάσουν τη δουλειά τους – εφόσον οι επιχειρήσεις στο βωμό της στήριξης της οικονομίας παραμένουν ανοιχτές δίχως να παρέχουν ούτε τα βασικά και υποτυπώδη μέτρα ασφαλείας. Να εργάζονται δίπλα σε συναδέλφους που παραδέχονται στη ζούλα πως δουλεύουν ενώ έχουν πυρετό. Γιατί “έτσι δείχνουν πως νοιάζονται για το κοινό καλό και το καλό της επιχείρησης”, με την “ατομική ευθύνη” να πηγαίνει περίπατο.  

Και το ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσει ο κάθε εργαζόμενος είναι: “μένω σπίτι ώστε να προφυλάξω τον εαυτό μου και τους οικείους μου –  δηλαδή “μένω εν δυνάμει άνεργος” – ή συνεχίζω να πηγαίνω στη δουλειά μου ρισκάροντας καθημερινά να προσβληθώ από τον ιό; (που και να κολλήσω, αν δεν πάθω πνευμονία δε θα μάθω ποτέ τι έχω, αφού δε δύναμαι να κάνω το τεστ)”. Την ώρα που κάποιο μέλος ενός νοικοκυριού παραμένει στο σπίτι όντας σε καραντίνα και κάποιο άλλο μέλος του ίδιου σπιτιού συνεχίζει να μπαινοβγαίνει σε αυτό, δεν ακυρώνεται αυτομάτως η καραντίνα του πρώτου; Άρα το δίλημμα είναι δουλεύω για να …ζήσω ή μένω σπίτι για να μην αρρωστήσω;

Μέχρι χθες συζητούσαμε αν θα πρέπει να κλείσουν οι εκκλησίες. Ακόμα και σήμερα συζητάμε για το ποιες επιχειρήσεις θα πρέπει να κλείσουν προληπτικά, ενώ γειτονικές χώρες έχουν κηρύξει ήδη κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μα, γύρισε νικητής η χώρα μας από το Eurogroup! Η Ελλάδα εξασφάλισε δημοσιονομική ευελιξία! Κι εφόσον δεν υφίσταται πλέον ο στόχος του 3,5% του ΑΕΠ, εγώ ήδη νιώθω καλύτερα!