Δύσκολες εποχές να είσαι φιλελές – Ο καπιταλισμός στα χρόνια του κορονοϊού

Ξέρεις τι είναι να ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν που επιβεβαιώνει τις ιδεοληψίες σου και ξαφνικά να έρχεσαι αντιμέτωπος με την αμείλικτη πραγματικότητα;

Να αναδεικνύεις τα πλεονεκτήματα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην υγεία και να ανακαλύπτεις ότι οι εταιρίες κερδοσκοπούν ασύστολα με το τεστ για τον κορονοϊό, ζητώντας υπέρογκα, απαγορευτικά ποσά.

Να στοχοποιείς το υπετροφικό κράτος που πλακώνει και καταπνίγει τα πάντα, για να διαπιστώσεις τελικά ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα χωρίς κρατική παρέμβαση και τη συνεργασία όλων των δημόσιων οργανισμών σε ανώτερο επίπεδο -κι ας τους έχουν κάνει να λειτουργούν και αυτοί με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια.

Να πιστεύεις σοβαρά πως δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο ένα άθροισμα ατόμων, για να διαπιστώσεις πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα χωρίς οργάνωση και σχέδιο σε μεγάλη κλίμακα, που να αγκαλιάζει όλη την κοινωνία και όχι μόνο στο επίπεδο μιας χώρας. Ο ατομικός δρόμος έχει κοντά ποδάρια και βγάζει σε αδιέξοδο.

Να μιλάς για τον σπάταλο δημόσιο τομέα, που δεν είναι (αντ)αποδοτικός, μέχρι να ανακαλύψεις στην πράξη πως δεν υπάρχει τίποτα που να κοστολογείται όσο η ανθρώπινη ζωή, άλλο αν οι αρχές την ευτελίζουν διαρκώς και δεν έχουν καν επαρκείς κλίνες για τους ασθενείς.
Και να προσκρούεις στον τοίχο του πραγματικού κόσμου, με έναν υποστελεχωμένο και απαξιωμένο Δημόσιο Τομέα Υγείας, με τραγικά κενά, και την επιτακτική ανάγκη για άμεση ενίσχυση.

Να αναλύεις τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του δυτικού καπιταλισμού και των “ανοιχτών κοινωνιών” (που για άλλους μπορεί να ορίζονται ως “ανοιχτά αθροίσματα ατόμων”, αφού κοινωνίες δεν υπάρχουν), και να βλέπεις την καπιταλιστική Κίνα που διατηρεί όμως κάποια κατάλοιπα “κεντρικού σχεδιασμού” από τις προηγούμενες δεκαετίες στη διοίκησή της, να αποδεικνύεται πολύ πιο αποτελεσματική στην αντιμετώπιση του ιού. Κι η Ελλάδα, δυστυχώς, δεν ήταν ποτέ η τελευταία σοβιετική χώρα της Ευρώπης, και γενικά σοσιαλιστική, για να έχει το αντίστοιχο πλεονέκτημα.

Να στοχοποιείς τους πρόσφυγες-μετανάστες ως “υγειονομική βόμβα” για την εξάπλωση του ιού και να βλέπεις τελικά να τον φέρνουν στη χώρα μας εκπρόσωποι της αστικής τάξης και πιστοί που πήγαν στους “Αγίους Τόπους”, χωρίς άλλο μέτρο προφύλαξης πέραν της πίστης τους

Να ομνύεις στον Ορθό Λόγο του Διαφωτισμού και να πρέπει να καταπιείς το ιερατείο και τους Ταλιμπάν που διακηρύσσουν πως ο ιός δε μεταδίδεται με τη “Θεία Κοινωνία” (ίσως το μόνο είδος κοινωνίας που μπορεί να αποδεχτεί στις μέρες μας ένας φιλελές).

Και για να δείξεις πως μυαλό δεν έβαλες, παπαγαλίζεις πως ο κορονοϊός δεν έχει ταξικά χαρακτηριστικά και δεν κάνει διακρίσεις. Χτυπάει το Μαρινάκη, αστούς πολιτικούς, διάσημους αθλητές. Το ζήτημα είναι τι διακρίσεις κάνει το Σύστημα Υγείας σαν χώρα και αν καλύπτει τις ανάγκες του λαού ως σύνολο ή αν αφήνει κάποιους στη μοίρα τους και θεωρεί ότι κάποιοι προνομιούχοι είναι… “πιο ίσιοι από τους άλλους”.