“Εχθές εμείς οι Αλβανοί. Σήμερα οι Αφγανοί, οι Σύροι, οι Πακιστανοί, οι Σομαλοί. Αύριο μπορεί εσύ…”

Οι ημέρες αυτές ξυπνάνε μνήμες. Όταν εμείς οι Αλβανοί μπαίναμε σε σαπιοκάραβα και βρισκόμασταν πνιγμένοι στον πάτο της θάλασσας η αλλιώς οι πρώτες μας γνωριμίες με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Όχι πριν 100 χρόνια. Ούτε πριν 50.

23 χρόνια έχουν περάσει από τις 28 Μαρτίου του 1997 όταν το σαπιοκάραβο “kateri i rades” έφευγε από το λιμάνι της πόλης Αυλώνα(Vlora) με κατεύθυνση το λιμάνι του Μπριντιζι.

Στην χώρα μόλις είχε ξεσπάσει μία άνευ προηγουμένου εξέγερση στα σύγχρονα ευρωπαϊκά χρονικά και ο αλβανικός λαός είχε πάρει τα όπλα. Διάφοροι ντόπιοι επιχειρηματίες με την συνεργασία και της τότε κυβέρνησης, είχαν κατακλεψει έναν ολόκληρο λαό μέσω διαφόρων εταιριών τύπου επενδυτικές τράπεζες όπου καλούσαν τον κόσμο να βάλει τα λεφτά του υποσχόμενοι τριπλασιασμό των κερδών εντός ολίγων ημερών.

Ήταν η τέλεια κομπίνα.

Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν ο κόσμος να τσιμπήσει μαζικά κι ολόκληρες περιουσίες να αλλάξουν χέρια μέσα σε μια νύχτα. Αλβανοί μετανάστες επέστρεφαν μαζικά στην χώρα και έχωναν ότι λεφτά είχαν βγάλει δουλεύοντας στις οικοδομές και τα χωράφια. Πουλήθηκαν σπίτια, οικόπεδα, επιχειρήσεις. Η απόλυτη παράνοια. Έτσι, υπό το βάρος της φτώχειας και του χάους που επικράτησε ο Αλβανικός λαός ξαναζούσε ένα δεύτερο κύμα μετανάστευσης μετά από εκείνο του ’90-’91. Ήταν εκείνες οι πρώτες μέρες και εβδομάδες…

Στις 28 Μαρτίου του 1997 ένα μικρό πλοιάριο ονόματι “kateri i rades” έφευγε από το λιμάνι του Αυλώνα προς την Ιταλία με πάνω από 140 ψυχές πάνω του. Κάπου στα μέσα της διαδρομής, μια ιταλική κορβέτα του λιμενικού ονόματι Sibilla θα το πλησιάσει και θα το εμβολίσει. Στόχος του το push back. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να το χτυπήσει τόσο άσχημα που μέσα σε 8 μόλις λεπτά να το βουλιάξει. Πάνω από 100 άνθρωποι θα βρεθούν πνιγμένοι. Η πλειοψηφία μανάδες με τα μωρά στην αγκαλιά τους που ήταν μέσα στο καράβι και δεν πρόλαβαν να βγουν. Κάποιους δεν τους βρήκαν ποτέ κι ακόμα αγνοούνται.

Ήταν και παραμένει μια απ τις μεγαλύτερες τραγωδίες της χώρας.

Ήταν και παραμένει μια απ τις μαζικότερες κρατικές δολοφονίες των τελευταίων ετών. Ένα έγκλημα με στόχο μετανάστες.

Ακόμα θυμάμαι το κλάμα και τον πόνο κοντινών μου ανθρώπων εδώ στην Ελλάδα όπου είχαν συγγενείς στο καράβι αυτό. Κι ας ήμουν 12 χρονών. Μόλις 2 χρόνια πριν, στα 10 μου χρόνια κι εγώ ο ίδιος περπατούσα τα Ελληνοαλβανικά βουνά για να έρθω Ελλάδα.

Εχθές εμείς οι Αλβανοί. Σήμερα οι Αφγανοί, οι Σύροι, οι Πακιστανοί, οι Σομαλοί. Αύριο μπορεί εσύ…

Δεν ξεχνάμε γιατί ακόμα στάζουν τα κορμιά μας..

Δεν ξεχνάμε γιατί το χρωστάμε σε όλους αυτούς που βρέθηκαν νεκροί “κρεμασμένοι” η δεν βρέθηκαν ποτέ στα κάθε λογής σύνορα αυτού του κόσμου…

(Από τον τοίχο του Larent Koka)