«Εδώ πασάς, εκεί πασάς, πού ναι ο παράς;»

Στο στόμα μου έχω μια γεύση πικρή και συνάμα αηδιαστικά γλυκερή, και δεν είμαι ούτε η μόνη ούτε μπορώ να βρω και παρηγοριά στους γύρω μου, όχι μόνο κοντινούς αλλά και πιο μακρινούς ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες. Οι περισσότεροι πνιγμένοι ως το λαιμό από τα προβλήματα επιβίωσης παρακολουθούμε το γεωστρατηγικό παιχνίδι των τιγκαρισμένων από χρήμα τσεπών, που φωνάζουν «εδώ πασάς, εκεί πασάς, πού ναι ο παράς;», κρύβοντας τη λερή τράπουλα κάτω από οθωμανικά φέσια, συστοιχίες πατριωτικών πυραύλων, δανεικά πολεμικά καράβια, και μια νεολαία που παίζεται στα ζάρια, σαν φανταρία τροφοδότρια της ιμπεριαλιστικής κρεατομηχανής.

Μανάδες και πατεράδες, κυρίως όμως οι πρώτες, που «συμβολικά» (μετά την ποπουλιστική κατάχρηση του όρου πράξη υψηλού συμβολισμού που αρχίζει από την Προεδρία της Δημοκρατίας και φτάνει μέχρι τις τράπεζες και το Ασφαλιστικό) ετοιμάζονται να πλέξουν κάλτσες, για τα νέα Ίμια και τις ΑΟΖ στο νησιωτικό μας υπογάστριο, αναρωτιούνται: «Θα θέλει κάλτσες το παιδί ή μονάδες για την τηλεκάρτα, μπακάπ κινητό και υψηλών διεθνών προδιαγραφών αποξηραμένες βιταμινούχες τροφές;». Γιατί, σύντροφοι, στη σύγχρονη εποχή, όπως κι ανέκαθεν άλλωστε, όταν η αστική τάξη προετοιμάζεται για πόλεμο, η κρεατομηχανή έχει ταξικό διαχωρισμό του κρέατος. Άλλο να στείλεις το παιδί σου στον πόλεμο σαν ΚΝίτικο σουβλάκι σε φεστιβάλ, κι άλλο σαν μπλακ ανγκους φιλέτο υψηλής διατροφικής αξίας και τσουχτερής τιμής…

Πέρα από τ’ αστεία και τους σαρκασμούς, κι επειδή οι μωαμεθανοί αγαπάνε τις γάτες όσο και η φιλόζωη καινούρια Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η πικρή γεύση στο στόμα οφείλει να οφείλεται στο επικοινωνιακό ηρωικό και συνάμα συνεταιρικό παραμύθιασμα του λαού περί το φιτίλι του πολέμου, που έχει ανάψει προ πολλού ο ευρωαμερικανικός ΝΑΤΟικός ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός, στο σύνολο της Μεσογείου. Κανείς δεν λογαριάζει το αίμα που κυλάει στο αίμα των ανθρώπων και μήτε το αξιολογεί πάνω απ’ το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο, που ρέει στο φλεβώδες σύστημα των αγωγών και στις αορτές του κεφαλαίου. Κρατημένοι στα πατριωτικά σκοτάδια, οι λαοί της περιοχής ψάχνουν κάπου να κρύψουν τα μικροπαίδια τους, πριν τα μαζέψουν ή κομματάκια από έξυπνες βόμβες ή τυμπανιαία μικροσκοπικά πτώματα. Αυτά στις περιοχές που ήδη μαίνονται οι πόλεμοι. Στις υπό προετοιμασία χώρες, που είτε διεκδικούν ρόλο τιμαριούχου της εξουσίας, είτε μετατρέπονται σε απέραντα στρατόπεδα – βάσεις, κυριολεκτικά φαιά νταμάρια όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι, όπως η Ελλάδα, ο καθημερινός πόλεμος δεν γίνεται πρωτοσέλιδο. Ποιος θ’ ασχοληθεί με την αγωνιώδη αναζήτηση ενός κρεβατιού ΜΕΘ σε μια λίστα αναμονής σαράντα ολοζώντανων, αν βρεθεί κρεβάτι, ετοιμοθάνατου; Ποιον καίει η αγωνιώδης αναζήτηση της πλατίνας για την πρώτη ή τη δεύτερη δόση χημειοθεραπείας καρκινοπαθών που εξαφανίστηκε γιατί είναι φθηνή; Ποιον συγκινούν πια οι πυρπολημένοι από σόμπες αυτοσχέδιες με ξύλα, οι πεθαμένοι από ασφυξία λόγω διαρροής φθηνού υγραερίου στην προσπάθειά τους να μην ξεπαγιάσουν τον φετινό εμπόλεμο χειμώνα;

Σ’ αυτούς τους πολεμιστές του κατώτερου καθημερινού θεού, που κάθε μέρα τους ειρωνεύονται πως όπου να ναι, σπεύδουν οι σύμμαχοί μας οι Αμερικανοί κι οι Ευρωπαίοι, και οι συνεταίροι μας οι Κινέζοι και θα τους σώσουν, ήρθε να προστεθεί στην πίκρα της αηδίας κι η βαρουφάκειος γλίτσα της ανήθικης «πρότασης» στην Μάγδα Φύσσα, να γίνει πρώτος πολίτης της χώρας, υποτάσσοντας τον πόνο και τον αντιφασισμό της στη δόλια αστική μυθολογία περί δημοκρατίας. Η καλύτερη απάντηση σ’ αυτήν τη …γεύση είναι η συγκέντρωση – συναυλία που θα γίνει την άλλη Κυριακή, στις 26 του Γενάρη, στη Νίκαια, οργανωμένη από τα συνδικάτα του Πειραιά, για την πραγματική λαϊκή καταδίκη της Χρυσής Αυγής, που ισοδυναμεί και με γνήσια λαϊκή αντιναζιστική και βαθιά αντιπολεμική κραυγή.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 18-19/01/2020