Έγκλημα στα Τέμπη – Ένας χρόνος μετά: Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας

Ένας χρόνος από το έγκλημα που συντελέστηκε στα Τέμπη. Ο πόνος και ο θυμός δεν φεύγουν, η οργή όχι μόνο δεν σβήνει αλλά είναι εδώ και ξεχειλίζει. Βρισκόμαστε ακριβώς έναν χρόνο μετά και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αποδόθηκαν ευθύνες στην εταιρεία, στον κρατικό μηχανισμό αλλά και σε όσους κυβέρνησαν διαχρονικά την χώρα; Τιμωρήθηκαν άραγε οι ένοχοι για ένα έγκλημα που ήταν προδιαγεγραμμένο; Μπορούμε να μιλάμε για ασφαλείς σιδηροδρόμους εν έτει 2024; 

Αν ψάξει κανείς στα ειδησεογραφικά μέσα, λίγες μέρες μετά από το έγκλημα που συντελέστηκε στα Τέμπη, θα δει με καθόλου μεγάλη έκπληξη ότι η κατάσταση στη χώρα ήταν πάντα (και παραμένει) επικίνδυνη.

Χαρακτηριστικό είναι ότι στη συμβολή της Λεωφόρου Κωνσταντινουπόλεως με την οδό Αγίου Μελετίου, στην περιοχή του Κολωνού, σε ένα πολυσύχναστο σημείο από το οποίο καθημερινά περνούν εκατοντάδες οχήματα και πεζοί, την ευθύνη για το ανεβοκατέβασμα της μπάρας την είχε πριν λίγους μήνες τουλάχιστον (εκτός και αν έχει αλλάξει η εν λόγω συνθήκη) ένας υπάλληλος ιδιωτικής εταιρείας, ο οποίος χρησιμοποιεί μανιβέλα για να το κάνει με χειροκίνητο τρόπο αφού υπάρξει πρότερη συνεννόηση με τον σταθμάρχη ή τον μηχανοδηγό. 

Στον Αυλώνα, επίσης υπάρχει ένας υπάλληλος εταιρείας security με ολιγόμηνη εκπαίδευση, ο οποίος μιλάει μέσω ασυρμάτου με τον σταθμάρχη και όταν πλησιάζει η αμαξοστοιχία κατεβάζει χειροκίνητα τις μπάρες. Μιλάμε δηλαδή για ένα εντελώς απαρχαιωμένο σύστημα που ειδοποιεί τον υπάλληλο της εταιρείας για την έλευση τρένου στη σιδηροδρομική διάβαση με άναμμα ενός λαμπτήρα πυρακτώσεως. 

Στον Άγιο Στέφανο, σε φυλασσόμενη διάβαση οι μπάρες ανεβοκατεβαίνουν με χειροκίνητο σύστημα ασφαλείας κάθε φορά που περνάει κάποιο τρένο ή συρμός του προαστιακού. Τέλος, ίδια φαίνεται να είναι η κατάσταση και στο Αμύνταιο Φλώρινας, όπου η μπάρα σηκώνεται για τα αυτοκίνητα και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μια αμαξοστοιχία μπορεί να περάσει από το σημείο. Και σε αυτή τη διάβαση δηλαδή την ευθύνη για το ανεβοκατέβασμα της μπάρας την έχει ένας υπάλληλος ιδιωτικής εταιρείας, ο οποίος χρησιμοποιεί – τι άλλο; – τη μανιβέλα.

Μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι οι παραπάνω εικόνες αποτελούν παρελθόν καθώς πλέον μπορούμε να μιλάμε για ασφαλείς σιδηροδρόμους, ωστόσο μόλις πριν λίγες ημέρες και συγκεκριμένα το Σάββατο 24 Φλεβάρη, ο Εκπολιτιστικός Εξωραϊστικός Σύλλογος Σεπολίων «Η Αναγέννηση» καλούσε σε συγκέντρωση των κατοίκων απαιτώντας άμεσα μέτρα για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και την ασφαλή διέλευση ανθρώπων και οχημάτων από τις διαβάσεις και επιτάχυνση των έργων της υπογειοποίησης των σιδηροδρομικών γραμμών στα Σεπόλια. Ο Σύλλογος, μάλιστα, κατέθεσε παράλληλα υπόμνημα διαμαρτυρίας στο υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, αναδεικνύοντας την επικίνδυνη κατάσταση που επικρατεί στις διαβάσεις των σιδηροδρομικών γραμμών στα Σεπόλια εδώ και πάρα πολλούς μήνες, καταγγέλλοντας «την εγκληματική αδιαφορία του Κράτους – Υπουργείο Υποδομών & Δικτύων, ΟΣΕ και λοιποί εποπτευόμενοι φορείς, Ελληνική Αστυνομία & Τροχαία, Δήμος Αθηναίων – αλλά και των Εταιρειών -Hellenic Train, Κοινοπραξία έργων Υπογειοποίησης». Στο αναλυτικό υπόμνημα επισημαίνονται μια σειρά από χαρακτηριστικά περιστατικά από την τελευταία χρονιά, με μπάρες που δεν κατεβαίνουν, ηχητικές σημάνσεις και φωτεινές ενδείξεις που δεν λειτουργούν κ.ο.κ. Υπογραμμίζεται δε ότι σε κανένα από τα περιστατικά αυτά δεν εμφανίστηκαν αστυνομία και τροχαία όταν κλήθηκαν, ούτε επιπλέον προσωπικό ασφαλείας, επιπλέον προσωπικό για αποκατάσταση των βλαβών κτλ.

Στην ανακοίνωση-κάλεσμα για τη συγκέντρωση, ο Σύλλογος σημείωνε μεταξύ άλλων τα εξής: «Αναρωτιόμαστε πόσο χειρότερη μπορεί να γίνει η εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση που επικρατεί στις διαβάσεις των σιδηροδρομικών γραμμών! Δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια, ατάραχοι και αδιάφοροι, περιμένοντας το επόμενο «ατύχημα»! Πέρασε ένας χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη! (…) Ένας χρόνος και οφείλουμε να κάνουμε την υπόσχεσή μας πράξη: Το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί – Όλων των νεκρών θα γίνουμε φωνή! (…) Όταν συνεχίζεται η επικίνδυνη και ανασφαλής κατάσταση στις διαβάσεις στα Σεπόλια. Όταν συνεχίζουμε να φοβόμαστε το επόμενο «ατύχημα» σαν αυτό που συνέβη την πρώτη μέρα του έτους και ευτυχώς δεν ήταν θανατηφόρο!»

Η ανθρώπινη ζωή συνεχίζεται να λογίζεται ως κόστος, η ασφάλειά μας μπαίνει στο ζύγι κόστους-οφέλους και ο κίνδυνος ελλοχεύει παντού, από τη γειτονιά μας, τις διαβάσεις, τους κεντρικούς και επαρχιακούς δρόμους, τα σχολεία που τα ταβάνια πέφτουν στα κεφάλια των μαθητών, με κοντέινερ να έχουν αντικαταστήσει τις σχολικές αίθουσες, τους χώρους δουλειάς και τον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνει ο μέσος εργαζόμενος με επισφαλείς εργασιακές συνθήκες και ανύπαρκτα μέτρα προστασίας, αλλά και τα νοσοκομεία που ρημάζουν και στενάζουν από τις ελλείψεις προσωπικού. Αξίζει να αναφερθεί ότι εκπρόσωποι της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ)  όταν έθεσαν στον Υπουργό Υγείας την εξής ερώτηση: «Πώς θα εξασφαλίζετε τα ελάχιστα όρια προδιαγραφών για ασφαλή χορήγηση αναισθησίας τα οποία προβλέπουν ότι εντός χειρουργείου απασχόληση των αναισθησιολόγων δεν μπορεί να υπερβαίνει τις 25 ώρες πρωινής εργασίας εβδομαδιαίως και ότι στην εφημερία ο μέγιστος ασφαλής χρόνος συνεχούς εργασίας εντός του χειρουργείου δεν μπορεί να υπερβαίνει τις 12-16 ώρες/24ωρο, ώστε να εξασφαλίζεται ότι δεν θα κινδυνεύουν οι ασθενείς;» έλαβαν την κατάπτυστη αυτή απάντηση: «Αναγνωρίζουμε ότι είναι ρίσκο έτσι κι αλλιώς, όλα στη ζωή είναι ρίσκο. Έτσι κι αλλιώς οι ασθενείς που περιμένουν χρόνια να χειρουργηθούν κινδυνεύουν».

Το «Πάμε και όπου βγει» δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας. Οι ζωές μας έχουν αξία και δεν γίνεται να παίζονται στα ζάρια. Για όλα αυτά και για ακόμη περισσότερα, την Τετάρτη 28/2/2024 απεργούμε. Κατεβαίνουμε στον δρόμο για εμάς, για τα παιδιά που δεν έφτασαν ποτέ, που δολοφονήθηκαν από μια ολόκληρη συνειδητή πολιτική επιλογή, για εκείνους τους γονείς που αγωνίζονται για να αποδοθεί δικαιοσύνη και για να μην συγκαλυφθεί ποτέ το έγκλημα αυτό αλλά και για να εναντιωθούμε σε εκείνο το σάπιο και εκμεταλλευτικό σύστημα των λίγων που κλέβει το παρόν, το μέλλον και τα όνειρα μας. 

Και πού ξέρεις, ίσως αν επιτέλους βγούμε από τα τσακισμένα σπίτια μας, ίσως και μόνο τότε να δούμε και εκείνη την Πολιτεία του Ρίτσου από την Σονάτα του Σεληνόφωτος (…) Την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου, την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της, την πολιτεία που μας αντέχει στη ράχη της με τις μικρότητες μας, τις κακίες, τις έχτρες μας, με τις φιλοδοξίες, την άγνοιά μας και τα γερατειά μας, να ακούσω τα μεγάλα βήματά της πολιτείας, να μην ακούω πια τα βήματα σου, μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα».