Εικόνα σου είναι κοινωνία και σου μοιάζουν

“Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω”, μας λέει η Γαλάτεια Καζαντζάκη.

Αποφεύγω να διαβάζω σχόλια χρηστών του Facebook τόσο σε ειδήσεις που αφορούν την επικαιρότητα όσο και σε πιο “ελαφρά” ζητήματα. Κι αυτό γιατί είναι πράγματι ο καθρέπτης της κοινωνίας.

Όταν όμως αφορούν φερόμενα ως “ευαίσθητα” ζητήματα του τόπου τούτου κι όταν ενδεχομένως δε το πολυσκέφτομαι ότι θα μπριζώσω, τότε πατάω το μαγικό κουμπάκι και διαβάζω τις αράδες του Έλληνα – φωτεινού παντογνώστη – νοικοκυραίου.

Ξέρεις αυτού του “μακριά απ’ τον κώλο μας να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι”. Αυτού που όλα τα παιδιά είναι κωλόπαιδα εκτός από τα δικά του. Αυτού που όλες είναι καριόλες (sic.) εκτός από τη μάνα του, την αδελφή του και την κόρη του.

Επίτηδες στάθηκα στη σχέση γονιού – παιδιού. Κι αυτό διότι πριν λίγες μέρες βουλευτής κατήγγειλε σεξιστική επίθεση εις βάρος της κόρης του από όργανο της τάξης και της ηθικής που κάθε νοικοκυραίος έχει σαν ευαγγέλιο και μάχεται υπέρ της. Κι η πλειοψηφία των σχολίων κυμαινόταν σε επίπεδα σεξισμού ανάλογα της εποχής που διανύουμε. Θα μπορούσα να το θέσω και διαφορετικά, όμως δεν είμαι ο Αρνιακός. Προχωράμε.

“Τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια εφόσον δεν μένει εκεί;”, “Γιατί ήταν ασυνόδευτη η 16χρονη;”, “Για να την είπαν μουν*ρα, σκέψου τι θα φόραγε”, κι άλλα τέτοια καλόβουλα και ευγενικά. Γιατί είναι γνωστό τοις πάσι πως για να περάσεις από το “άβατο” των Εξαρχείων οφείλεις να επιδεικνύεις κάρτα μόνιμου κατοίκου, για να κυκλοφορήσεις εν γένει σε περιοχές της Αθήνας, εμ… αστυνομοκρατούμενες περιοχές συγγνώμη, πρέπει να είσαι άνω των 18 ετών και τέλος, οι ενδυματολογικές σου επιλογές να συνάδουν με τα “πρέπει” και τα “μη” της κοινωνίας.

Μου θύμισε εκείνο το βράδυ που περνούσα με τον φίλο μου από την πλ. Αμερικής Σάββατο βραδάκι και μας σημάδευαν με τα αυτόματα λες και βρισκόμαστε σε εμπόλεμη ζώνη.

Όταν όμως δίνεις βήμα σε έναν άνθρωπο ο οποίος χλευάζει μία σεξουαλική παρενόχληση με τρόπο χυδαίο και λίγες μέρες μετά ρωτά νεαρό αν κάνει γκλιν γκλιν το κουτάλι στο στόμα του κι αν στην κοπέλα του γουστάρει όταν φιλιούνται κι όχι σε όλους όσοι έχουν κάτι να πουν…

Όταν σε μια δημοκρατία δίνεις βήμα σε στυλοβάτες της ακροδεξιάς και σε άτομα που θεωρούν αναγκαστικότητα το ξύλο…

Όταν μένεις αμέτοχος και καταπίνεις τη γλώσσα σου μαζί με το σανό που σε ταΐζουν τα δελτία των 12:00, 13:00, 15:00, 18:00, 19:00 και 20:00…

Όταν επιλέγεις πανεπιστήμια αστυνομοκρατούμενα και όχι βωμούς παιδείας και διακίνησης ιδεών…

Όταν προτιμάς περισσότερα Θρησκευτικά και λιγότερη Λογοτεχνία, Αρχαία και καθόλου Σεξουαλική Αγωγή…

Όταν προτιμάς να βγαίνουν από τη μηχανή που λέγεται “σχολείο” ρομποτάκια, άβουλα πιόνια που θα εξυπηρετήσουν με απόλυτη ακρίβεια κι επιτυχία τον ύψιστο σκοπό κι όχι σκεπτόμενα, ελεύθερα όντα…

Όταν, όταν, όταν.

Τότε θέλεις την σκλαβιά γιατί φοβάσαι την ελευθερία.

Γιατί ελευθερία σημαίνει ευθύνη.

Και τότε δε γίνεσαι απλά δεκανίκι του συστήματος.

Γίνεσαι εσύ το ίδιο το σύστημα.

Και ζέχνεις.