Ας είναι ελαφριά η “Μαύρη Τρύπα” που τον σκεπάζει

Ο νεκρός δεδικαίωται, οι πράξεις του ποτέ. Κι οι πράξεις και η παρακαταθήκη του άρτι εκλιπόντος Θέμου Αναστασιάδη δεν μπορούν, ούτε πρέπει να ξεχαστούν, ως ένα από τα δυσωδέστερα παραδείγματα μετάλλαξης της λεγόμενης “γενιάς της μεταπολίτευσης”.

Η νιότη του – όπως και τόσων άλλων – έδειχνε πως θα γινόταν άλλος, όταν ως φοιτητής νομικής στο ΑΠΘ υπήρξε μέλος της ΚΝΕ. Λίγες δεκαετίες μετά βρέθηκε στην αγκαλιά του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, αποτελώντας μαζί με τον Πέτρο Κωστόπουλο, αν και σε μικρότερη κλίμακα αρχικά, πρωτοπόρο του “ξεβλαχέματος” των Ελλήνων. Διαδικασία με βασικό όχημα τη δημοφιλέστατη στήλη του στην τελευταία στήλη της πάλαι ποτέ “Ελευθεροτυπίας”, που περιλάμβανε πνευματώδη ανέκδοτα για Αλβανούς, γκέι, Εβραίους, ξανθιές και φυσικά κνίτες και ρηγάδες.

Η επιτυχία των έντυπων εμεσμάτων του άνοιξε το δρόμο και για τηλεοπτικές εκπομπές, με πιο επιτυχημένη και μακροχρόνια το “Όλα”, όπου μεταξύ λιγότερο ή περισσότερο πετυχημένων συρραφών αστείων ή γελοίων τηλεοπτικών αποσπασμάτων, ο παρουσιαστής ανήγαγε την κουλτούρα της βίζιτας κυριολεκτικά σε επιστήμη, υποβιβάζοντας τη γυναίκα σε έκθεμα κρεοπωλείου.

Προχωρώντας ένα μιντιακό βήμα παραπάνω, βουτάει το 2006 στη μπανιέρα με το Μάκη Τριανταφυλλόπουλο ιδρύοντας την εφημερίδα “Πρώτο Θέμα”, που αναδείχθηκε σύντομα στην κορυφή των πωλήσεων. Τα χαρούμενα πλατσουρίσματα έλαβαν τέλος με ένα επεισοδιακό διαζύγιο, μετά τη φερόμενη εμπλοκή του Θέμου Αναστασιάδη – του κομιστή όπως τον καθιέρωσε έκτοτε στην κοινή συνείδηση ο αλλοτινός του συνέταιρος – στην παράδοση του DVD του Ζαχόπουλου στο Μαξίμου. Οι δυο πλευρές αντάλλαξαν βαριές κατηγορίες και υπονοούμενα για μαύρο χρήμα και το μισό ποινικό κώδικα, σε μια διαμάχη στην οποία αυτονόητα δεν μπορούσε να διαλέξει κανείς ιμπεριαλιστή. Η υπόθεση Ζαχόπουλου αποτέλεσε μια πρώτη κορυφή τρυπήματος του πάτου, με το Θέμα να δημοσιεύει στο πρωτοσέλιδο περιπτύξεις του παρ’ ολίγον αυτόχειρα τότε γγ του ΥΠΠΟ με την Εύη Τσέκου.

Στα χρόνια της κρίσης, η φυλλάδα και ο λόγος του Θέμου Αναστασιάδη εκτός από τη γνώριμη κίτρινα απέκτησαν και έντονη φαιά απόχρωση, με την ανοιχτή στροφή στην (ακρο)δεξιά και την αβάντα στην ανερχόμενη τότε εκλογικά Χρυσή Αυγή. Ποιος δε θυμάται τα στημένα όπως αποδείχτηκε ρεπορτάζ του τύπου “Πέτα τη γιαγιά στη Χρυσή Αυγή”, με καλοκάγαθους φασίστες σε ρόλο σωματοφύλακα ηλικιωμένων στα ΑΤΜ, τις χυδαιότητες για το συσσίτιο του μετανάστη που κοστίζει παραπάνω από του φοιτητή, τα λάιφστάιλ ρεπορτάζ για όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη της ΧΑ, με ιδιαίτερη προτίμηση στον Ηλία Κασιδιάρη; Στον οποίο μάλιστα το 2016 “απολογήθηκε” προσωπικά ο κομιστής, όταν ο Κασιδιάρης τον κατηγορούσε για “αδικία” σε βάρος της εγκληματικής οργάνωσης:

Θ. Αναστασιάδης: Εγώ δεν ξέρω τι, κ. Κασιδιάρη, μου λέτε για βίντεο φωτογραφίες και τους τίτλους. Αν σας αδικήσαμε, συγγνώμη, να το κατεβάσουμε…

Ηλ. Κασιδιάρης: Ποιος σας τα έδινε τα στοιχεία της δικογραφίας; Πώς διέρρευσαν; Γιατί μας καταστρέψατε;

Θ. Αναστασιάδης: Θέλω να σας καθησυχάσω, έχετε 10%… Δεν κάναμε τίποτα παράνομο…

Όταν δεν ξέπλενε ανοιχτά τη ΧΑ, ο Θέμος τη χρησιμοποιούσε για να επιδοθεί σε βρώμικη θεωρία των δύο άκρων και αντικομμουνισμό, όπως στο άρθρο του “Παιδομάζωμα και συμμορίτες” μιλώντας για “κομματόσκυλα αγκαλιά με τα παιδιά τους και σφυροδρέπανα” και “έγκλημα πολέμου” των κομμουνιστών στον εμφύλιο.

Όλ’ αυτά φαντάζουν όμως φαντάζουν σχεδόν πταίσματα μπροστά στο εξώφυλλο του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα στην αγκαλιά της κοπέλας του, δίνοντας στην έννοια του δημοσιογραφικού βαμπίρ απολύτως κυριολεκτικό περιεχόμενο.

Τα τελευταία χρόνια το πρόβλημα υγείας του και οι περιπέτειες με τη δικαιοσύνη για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, με τον ίδιο να υποστηρίζει ότι το πρόστιμο των 5 εκ. που του επιβλήθηκε συνιστούσε “πολιτική δίωξη από το Σύριζα”, τον είχαν οδηγήσει σε σταδιακή και τους τελευταίους μήνες οριστική απόσυρση από τη δημοσιότητα, η φυλλάδα του ωστόσο παραμένει εκεί, πιστή στις επάλξεις του κιτρινισμού, του ρατσισμού και του εθνικισμού απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Όχι δε στενοχωρηθήκαμε για το θάνατο του κομιστή. Αν αναζητάτε λυπημένους – πέραν φυσικά των οικείων του όπως είναι απόλυτα ανθρώπινο και σεβαστό – θα τους βρείτε στο Λοβέρδο και το Μπουμπούκο, σε μία ακόμα επιβεβαίωση του “δείξε μου το -μακαρίτη-φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι”. Ούτε και πανηγυρίζουμε όμως. Ο Θέμος μπορεί να έφυγε, είναι όμως ακόμα εδώ και εξαιρετικά γόνιμο το έδαφος που επιτρέπει σε δημοσιογραφικά σαπρόφυτα του φυράματός του να επηρεάζουν μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, ετοιμάζοντες τις νέες γενιές “κομιστών” και των χειροκροτητών τους.