Είναι μια δικαίωση, αλλά μόνο η αρχή…

Στην αρχή ήταν η αγωνία, η προσδοκία, οι φόβοι, η αβεβαιότητα και η ελπίδα. Ανταλλαγές σεναρίων και εκτιμήσεων στην παρέα, “συγκρατημένη αισιοδοξία”, αλλά και ένα σφίξιμο μπροστά στην επικείμενη ετυμηγορία.

Έπειτα ο ανηφορικός δρόμος προς το εφετείο, το πλήθος που από την συμβολή με την Πατησίων ακόμα άρχισε να πυκνώνει προς μία και μόνο κατεύθυνση, ένα πλήθος που δε χρειαζόταν συστάσεις και αναγνωριστικά για να μαντέψεις τον κοινό σκοπό του. Κι από την άλλη τα όργανα της τάξης, ακροβολισμένα παντού να φλερτάρουν έντονα τον κορονοϊό με συνεχείς ελέγχους διερχομένων, η δική μου γυναικεία τσάντα και το καθησυχαστικά καθωσπρέπει παρουσιαστικό κρίθηκαν αρκούντως αθώα μετά από μια γρήγορη ματιά, αν όμως έδειχνες έστω και λίγο “ύποπτος” το λιγότερο που μπορούσες να ελπίζεις είναι να ανοίξεις και το τελευταίο φερμουάρ. Όλα αυτά φυσικά δεν εμπόδισαν τους γνωστότερους από ποτέ – ένστολους και μη – αγνώστους να δώσουν για άλλη μια φορά την παράσταση που τόσο καλά είχαν ετοιμάσει με τον ίδιο (παρα)κρατικό σκηνοθέτη.

Από το ύψος της Ιπποκράτους και ενώ η ώρα δεν ήταν ακόμα δέκα, ο κόσμος ήταν τόσο πυκνός που το βήμα γινόταν λιγότερο από σημειωτόν. Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού, η μόνη φράση που μου ερχόταν στο μυαλό, μεγαλόστομη και κλισέ, αλλά η μόνη ταιριαστή γι’ αυτή τη λεωφόρο αντιφασισμού που αντίκρυζα.

Κι έπειτα, ανάμεσα σε τυχαίες και μη συναντήσεις με πρόσωπα γνωστά και αποφασισμένα, η αναμονή κάτω από τον αμείλικτα καλοκαιρινό οκτωβριάτικο ήλιο, το αυτί στα μεγάφωνα και στα διπλανά πηγαδάκια να τεντώνει περισσότερο, όσο χειρότερη γινόταν η σύνδεση στο διαδίκτυο – μέχρις εξαφανίσεως.

Μετά το πρώτο τηλεφώνημα, “ένοχοι για την εγκληματική, μετατροπή από απόπειρα ανθρωποκτονίας σε επικίνδυνη σωματική βλάβη για το ΠΑΜΕ”, η χαρά και η ανακούφιση ακούμπησαν σε ένα μικρό αγκάθι. Η επιβεβαίωση από τα μεγάφωνα, το χειροκρότημα, οι επευφημίες και η μυριόστομη απαίτηση να μπουν οι ναζί στη φυλακή.

Είναι όμορφο και παράξενο να είσαι παρών όταν γράφεται ιστορία, αλλά μπορεί και να δημιουργήσει ψευδαισθήσεις. Γιατί τίποτε δεν τελείωσε ακόμα, όχι μόνο στο καθαρά δικαστικό κομμάτι, όπου εκκρεμεί ακόμα η επιβολή των ποινών, αλλά κυρίως στην ουσία τους ζητήματος. Ναι, είναι μια πρώτη δικαίωση η απόφαση και η σημασία της δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Είναι όμως παράλληλα και η αρχή, ενός αγώνα ακόμα πιο πεισματωμένου, να τσακιστεί όχι μόνο το αυγό, αλλά και το ίδιο το φίδι, το θρεμμένο από το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Για να μη χρειαστεί ποτέ ξανά κανένα δικαστήριο για εγκλήματα φασιστών, για να μη χρειαστούν άλλα θύματα της βίας τους σαν τους εργάτες του ΠΑΜΕ και τους Αιγύπτιους ψαράδες, άλλοι νεκροί σαν τον Παύλο και το Λουκμάν, άλλες μάνες – σύμβολα σαν τη Μάγδα.

Μια μικρή υπόσχεση στον εαυτό μας, ένα μεγάλο βήμα για μια άλλη κοινωνία, όπου ο φασισμός θα υπάρχει μόνο στα μουσεία και τα σχολικά βιβλία.

(κεντρική φωτό από 902.gr)