Είναι νίκη όταν πέφτουν οι μάσκες και τα προσωπεία

Ό,τι είχαμε να πούμε στην υπόθεση Κουφοντίνα το είπαμε. Ό, τι μπορούσαμε να κάνουμε με ειρηνικό τρόπο και σεβόμενοι και τα δικαιώματα που απορρέουν από τις δημοκρατικές αρχές και αντιλήψεις μας, το κάναμε. Ο Δ. Κουφοντίνας πεθαίνει. Ηττήθηκε; Ηττηθήκαμε; Όχι. Γιατί σε αυτή τη μάχη το σύστημα έδειξε το στυγνό του εγκληματικό πρόσωπο. Και γνωρίζουμε. Το σύστημα δεν είναι μόνο αυτή η κυβέρνηση που τώρα εγκληματεί. Το σύστημα δεν είναι μόνο τα ΜΜΕ που προβάλλουν διαρκώς Κούγια και ούτε μια φορά Κούρτοβικ… Το σύστημα είναι αυτό που στηρίζεται κάθε φορά από δυνάμεις που εκμεταλλεύονται ανθρώπους, καταστάσεις, αγώνες, προκειμένου να εδραιώσουν μια πολιτική που κρατάει χρόνια σε αυτή τη χώρα και που ονομάζεται ελληνικός καπιταλισμός, εξαρτημένος από το ξένο κεφάλαιο. Το σύστημα εκμεταλλεύεται κάθε φορά για να στηρίξει αυτό που ο Κουφοντίνας αποκαλούσε λούμπεν μεγαλοαστική τάξη. Τα γνωρίζουμε όλα αυτά. Όπως γνωρίζουμε επίσης ότι καμία μάχη δεν είναι χαμένη όσο και αν επιχειρείται η εκμετάλλευσή της. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος.

Δεν θα αναλωθώ για άλλη μια φορά στο ότι με την δράση του Κουφοντίνα δεν συμφωνούμε. Έχει ξεκαθαριστεί από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Στο κάτω-κάτω ο καθένας μπορεί αν θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με το όλο θέμα και να έχει σφαιρική άποψη πάνω στη δράση και στην πορεία αυτού του ανθρώπου και της οργάνωσης στην οποία υπήρξε ιδρυτικό μέλος να διαβάσει και να μάθει. Από πολλές πήγες. Όχι μόνο από το βιβλίο του. Και από εκεί και πέρα να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Αυτό που μένει από αυτή την ιστορία είναι η σαπίλα ενός συστήματος που κατάφωρα εγκληματεί. Είναι ότι αυτή η σαπίλα ξεσκεπάστηκε. Όχι, δεν έχουν ξεσκεπαστεί όλοι όσοι τη στηρίζουν αυτή τη σαπίλα. Έχει ξεσκεπαστεί όμως ένα μεγάλο κομμάτι αυτών που αποτελείται από αυτούς που αυτή τη στιγμή κυβερνούν. Γνωρίζουμε επίσης ότι όσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχει και σαπίλα. Τα γνωρίζουμε. Είναι νίκη όμως όταν τα προσωπεία και οι μάσκες πέφτουν. Και είναι νίκη να συνειδητοποιείς κάθε φορά την βρώμα μέσα στην οποία ζεις και να μην μασάς σε ό,τι σου πουλάνε, να μην υποκύπτεις σε συμψηφισμούς και εύκολους αφορισμούς.

Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν τολμούσες να αναφέρεις το όνομα Κουφοντίνα. Μέχρι πριν λίγο καιρό τον γνώριζες ως «τρομοκράτη» ως «κατά συρροή δολοφόνο». Η συνεπής του στάση σε έναν πολιτικό αγώνα που έδωσε, η ανάληψη των ευθυνών του, η αποδοχή της καταδίκης του και η συμπεριφορά του τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές και το τελευταίο και σημαντικότερο  η αυτοθυσία του προκειμένου να στείλει το μήνυμα στην κοινωνία ότι αυτό το κράτος δολοφονεί, μας κάνουν να αναλογιστούμε: Ποιοι τελικά τρομοκρατούν, ποιοι δολοφονούν και πόσο εύκολα μεταθέτουν τις ευθύνες και τους χαρακτηρισμούς που τους αρμόζουν σε άλλους;

Και αυτό που τελικά θα μείνει από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι ο «κατά συρροή δολοφόνος» είναι ένας απεργός πείνας που το όνομά του είναι Δ. Κουφοντίνας. Που καθόλη τη διάρκεια της ζωής του δήλωσε με τα έργα και τις πράξεις του ότι είναι εχθρός ενός συστήματος που στηρίζεται σε ψεύτικες δημοκρατίες και εγκληματεί και που απέδειξε τελικά ,με την ίδια του τη ζωή, ότι όντως αυτό το κράτος αυτή η «δημοκρατία» πράγματι εγκληματούν.