Είναι ταξικό, δεν είναι εθνικό

Μάλλον δεν το ξέρετε, αλλά η χώρα μας έχει υπογράψει μνημόνιο συνεργασίας με το Μπαγκλαντές και με το Πακιστάν ώστε να υποδέχεται χιλιάδες μετανάστες από αυτές τις δύο χώρες, δίνοντάς τους εννιάμηνες άδειες παραμονής με την υποχρέωση αυτοί να εργάζονται σε αγροτικές εργασίες. Η συμφωνία με το Μπαγκλαντές, υπογράφτηκε τον Φεβρουάριο του 2022 και αφορά 15.000 μετανάστες ενώ για το Πακιστάν υπήρξε σχετική συμφωνία χωρίς να γίνεται γνωστό αν υπάρχει αριθμητικός περιορισμός. Αντίστοιχες συμφωνίες υπάρχουν και με άλλες χώρες.

Αυτό θα μπορούσε από μόνο του να απαντά στο ερώτημα «ποιος τους κάλεσε εδώ;» που θέτουν κακοπροαίρετοι και αστοιχείωτοι. Αλλά επειδή το ζήτημα είναι πολύ πιο μεγάλο, ας αποφύγουμε τον πειρασμό να απαντήσουμε στα ‘έπιχειρήματα’ των φασιστών και ας πούμε τα πράγματα όπως έχουν: είναι ένα σύγχρονο σκλαβοπάζαρο. Αν σε κάποιον φαίνεται ότι αυτή η λέξη είναι σκληρή, ας πάει στη Μανωλάδα να εργαστεί στα φραουλοχώραφα για ένα ευρώ την ώρα και με την απειλή της καραμπίνας και των φασιστών μονίμως πάνω από το κεφάλι του.

Η ιστορία της μετανάστευσης είναι σε μεγάλο βαθμό, ιστορία μετακίνησης τμημάτων της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα εκείνων των τμημάτων της που βρίσκονται σε μεγαλύτερη επισφάλεια, αντιμετωπίζουν πολλαπλούς κινδύνους, αντιμετωπίζουν μεγαλύτερα προβλήματα επιβίωσης. Ιδιαίτερα, όταν προέρχονται απο χώρες με εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο διαβίωσης, η μετανάστευση είναι η μόνη λύση για την επιβίωση. Γίνονται δηλαδή, για να μιλήσουμε στη χυδαία φιλελεύθερη γλώσσα, πιο «απασχολήσιμοι». Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ γνωστό στην ελληνική κοινωνία καθώς δεν υπάρχει σπίτι χωρίς μετανάστη, στη Γερμανία, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία και σε καμιά 100αριά ακόμα χώρες.

Η μετακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων τα τελευταία χρόνια είτε λόγω πολέμων (Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Ουκρανία, Παλαιστίνη, Υεμένη, Σομαλία, Σουδάν κτλ.) είτε λόγω πολιτικών και άλλων διώξεων (Τουρκία, Ερυθραία, Ιράν, Λ.Δ. Κονγκό, Καμερούν κτλ.) είτε λόγω οικονομικών συνθηκών (Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Ινδία, Αίγυπτος κτλ.), αποτέλεσε μια εξαιρετική ευκαιρία για το κεφάλαιο να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του τόσο στις χώρες στις οποίες ωμά επενέβαινε, όσο και δημιουργώντας στρατιές ανθρώπων που έχασαν τα πάντα και αναζητούσαν μια καινούρια ζωή με τους όρους που θέτει η ΕΕ και η Δύση στο σύνολό της. Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί. Εκατομμύρια άνθρωποι πέρασαν το Αιγαίο, διέσχισαν την Ελλάδα, έφτασαν στα βόρεια σύνορα και περνώντας από όλες τις ενδιάμεσες χώρες σχεδόν χωρίς κανένα εμπόδιο έφταναν στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία όπου διέμειναν και ξεκίνησαν να εργάζονται. Ήταν η εποχή που η έξοδος από την παγκόσμια δυστοκία απαιτούσε φτηνότερο εργατικό δυναμικό και ξαφνικά οι κυβερνήσεις θυμήθηκαν ότι είναι φιλόξενες. Όταν πλέον είχαν πάει αρκετοί, οι δρόμοι έκλεισαν, το Μάρτιο του 2016 υπογράφηκε η Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας και ο δρόμος προς την κεντρική Ευρώπη περιορίστηκε δραματικά. Η Τουρκία πληρωνόταν για να κρατάει τους πρόσφυγες (το τι περνάνε οι άνθρωποι εκεί είναι ένα τεράστιο θέμα αλλά δεν θα το αναλύσουμε τώρα) και η Ελλάδα έπαιζε το διπλό ρόλο αρχικά να προσπαθεί να σταματάει τις ροές με κάθε τρόπο και στη συνέχεια να φροντίζει να μην υπάρχει καμία ανθρώπινη μεταχείριση (βλέπε Μόρια, ΒΙΑΛ κτλ.) ώστε να αποτρέπονται μελλοντικές ροές. Έτσι, οι χιλιάδες πρόσφυγες γίνονται ακόμα πιο ευάλωτοι, όχι μόνο γιατί οι συνθήκες ζωής τους χειροτερεύουν με αποτέλεσμα να επιδεινώνονται προβλήματα υγείας ή άλλα ζητήματα που μπορεί να έχουν, αλλά και επειδή αναγκάζονται να ακολουθήσουν πιο επικίνδυνες διαδρομές και να υποβληθούν σε ακόμα μεγαλύτερη κακοποίηση (trafficking, βασανιστήρια, έμφυλη βία κτλ.) προκειμένου να καταφέρουν να βρεθούν σε συνθήκες μιας υποτυπώδους ασφάλειας.

Συνεπώς, το ζήτημα είναι ταξικό. Δεν ενοχλείται το κράτος μας, όπως και τα υπόλοιπα της ΕΕ, από την παρουσία μεταναστών, προσφύγων αρκεί αυτοί να είναι τόσοι όσοι χρειάζονται για να δουλεύουν φτηνά και χωρίς δικαιώματα, να μεγεθύνουν το περιθώριο κέρδους των επιχειρήσεων και ταυτόχρονα να λειτουργούν ως ο «μπαμπούλας» που πάντα χρειάζεται για πολιτικούς και όχι μόνο λόγους. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για «εργαλειοποίηση» των ανθρώπων αυτών, αλλά ας επιμείνουμε στον όρο που καλύτερα μπορεί να περιγράψει την κατάσταση: σκλαβοπάζαρο.

Μεγάλο κατόρθωμα των ιδεολόγων και διανοούμενων της αστικής τάξης ήταν ότι κατάφεραν να πείσουν πως υπάρχουν πολλές ταυτότητες στον άνθρωπο και ότι η ταξική είναι απλά μια από αυτές και μάλιστα αυτή για την οποία αξίζει να μιλάμε λιγότερο. Πολύ συχνά, ένα ολόκληρο σύστημα έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να δώσει αρνητικό πρόσημο στις λέξεις «εργάτης» ή «λαϊκός» με συνέπεια μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης να μην αναγνωρίζει ή να προσποιείται ότι δεν αναγνωρίζει πως ανήκει σε αυτή. Έτσι, ο έλληνας εργάτης νομίζει ότι έχει πιο πολλά κοινά με τον έλληνα εφοπλιστή και ότι εχθρός και των δύο είναι ο πακιστανός εργάτης. Η χριστιανή εργαζόμενη των 600 ευρώ που μένει στα Σεπόλια και τρέμει κάθε φορά που της τηλεφωνεί ο σπιτονοικοκύρης, πιστεύει πως είναι σχεδόν το ίδιο με την λευκή, χριστιανή, αυτοδημιούργητη σελέμπριτι που τρώει στρείδια στη Μύκονο και φροντίζει να το δει όλο το ίντερνετ, παρά με την μουσουλμάνα εργάτρια γης που διατρέχει αμέτρητους κινδύνους για να εξασφαλίσει μισό κομμάτι ψωμί. Ο γκέι υπάλληλος πολυεθνικής φαντάζεται ότι είναι ένα με τον πλούσιο ομοφυλόφιλο επιχειρηματία που κατάφερε να τον σέβονται και όχι με τον στρέιτ συνάδελφό του που απολύθηκε από την ίδια εταιρία γιατί δεν έπιασε τους στόχους που του είχαν τεθεί.

Κάθε λογής εθνικιστής, ρατσιστής, φασίστας, ακροδεξιός, νεοναζί προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεγελάσει τον εαυτό του, δηλώνοντας ότι πιστεύει στο έθνος, στη θρησκεία και τον πολιτισμό που είναι ανώτερος από τους άλλους. Πιστεύει όντως ότι είναι ανώτερος. Είναι βέβαιος πως η παρουσία των «λάθρο» του κάνει κακό, καταστρέφει τη χώρα και αλλοιώνει τον πολιτισμό του. Ξέρει ότι στο Κοράνι λέει μόνο κακά πράγματα και ότι όποιος το διαβάζει σκοτώνει, κλέβει, παρανομεί. Και είναι γνωστό ότι αυτά τα κάνουν μόνο οι ξένοι. Αν του σερβίρει το φαγητό μαύρος θα ξενερώσει. Αν δει Πακιστανό να δουλεύει σε εστιατόριο είναι ικανός να κόψει τρια αστεράκια από την αξιολόγηση. Αν του φέρει την παραγγελία μπαγκλαντεσιανός θα σιχαθεί. Είναι ο ίδιος τύπος ανθρώπου που ισχυρίζεται ότι εμείς έχουμε πολιτισμό επειδή βλέπει παντού αρχαίες κολώνες, πιστεύοντας πως Σωκράτης είναι μόνο ο Κόκκαλης, οι Σπαρτιάτες ήταν μπόντιμπιλντερ, οι αρχαίες τραγωδίες ήταν τραγικές και εμείς ανακαλύψαμε τα πάντα, από το ποδόσφαιρο και το μπάντμιντον μέχρι τους εξωγήινους, εκτός από εκείνον που λέει σε έφηβους να γίνουν ομοφυλόφιλοι. Ο άνθρωπος που το μόνο αρχαίο που έχει ακούσει ήταν το ‘Ή ΤΑΝ ‘Η ΕΠΙ ΤΑΣ αλλά κι αυτό δεν ξέρει τι ακριβώς είναι, απλά το είδε σε τατού ενός γνωστού στο γυμναστήριο.

Όμως μισεί πραγματικά τους ξένους; Χαίρεται και δεν το κρύβει για τον βασανιστικό θάνατο 700 (;) ανθρώπων στα νερά της Πύλου. Γουστάρει σαν τρελός που ένας «εισβολέας» φέρεται να δολοφόνησε την 27χρονη Πολωνή γιατί μπορεί να βγάλει μίσος και χολή στο ίντερνετ. Περιμένει το επόμενο αντίστοιχο περιστατικό με ανυπομονησία. Και όσο περιμένει, πανηγυρίζει τα τρίποντα του μαύρου παιχταρά, τα γκολ του Άραβα πιστολέρο και παρακαλάει να έρθουν στη χώρα μας το καλοκαίρι πολλοί σεΐχηδες με αμέτρητα λεφτά να τα ακουμπήσουν στον τουρισμό μας για να αναπτυχθούμε. Ο ίδιος άνθρωπος, θα έγλειφε με ευχαρίστηση την κατουρημένη κελεμπία ενός μουσουλμάνου πετρελαιά για και θα έσκυβε μπροστά του γονατιστός για οποιοδήποτε αντάλλαγμα.

Κανένας φασίστας, όσο ακραίος και αν θέλει να φαίνεται, δεν μισεί όλους τους μαύρους, όλους τους μουσουλμάνους, όλους τους ξένους ή όλους τους Εβραίους. Μισεί τους φτωχούς ξένους, τους φτωχούς μουσουλμάνους, τους φτωχούς ομοφυλόφιλους και πάει λέγοντας. Ο ρατσισμός είναι το μόνο καταφύγιο στο οποίο μπορεί να φαντασιώνεται ότι είναι ανώτερος, ιδιαίτερα όταν οικονομικά και κοινωνικά υποφέρει. Δώσε στον φασίστα έναν εχθρό, πες του ότι αυτός ευθύνεται για τη δική του μιζέρια και θα τον μισήσει εύκολα. Μπορεί να μην έχει στην τσέπη ούτε μισό ευρώ, αλλά θα εντοπίσει τον εχθρό στο πρόσωπο του φτωχού ξένου. Νομίζει ότι αυτοί είναι οι «άλλοι» και πως όταν έρθει η δική του σειρά θα τον λυπηθεί το σύστημα γιατί είναι Έλληνας.

ΥΓ. Δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός σε ντόπιους, μετανάστες και πρόσφυγες. Δεν υπάρχει αγώνας που να μην είναι ταυτόχρονα δικος τους και δικός μας. Κάθε δικαίωμα που αφαιρείται από τους πρόσφυγες είναι προοικονομία των επιθέσεων στα δικαιώματα όλων. Μέχρι να φτιάξουμε έναν κόσμο στον οποίο τα σύνορα θα είναι μόνο μια ανάμνηση.