Ειρήσθω εν παρόδω…

Βιβλικές οι Καταστροφές στη σκηνή του λαού.

Οι πρωταγωνιστές, μέχρι το γόνατο ακόμα στη λάσπη εδώ, το σώμα τους πασπαλισμένο με στάχτη κι αποκαΐδια εκεί και παρέκει τσουρουφλισμένη ολάκερη η ζωή τους, ζάρια η επιβίωσή τους, στις αλχημείες και τα σόου ενός θλιβερού, ατάλαντου κλόουν στο εργασιακό τσίρκο…

Οι… «σκηνοθέτες» κρυμμένοι -ως είθισται- πίσω απ’ την κουρτίνα των ευθυνών.

Κι ο αέρας τριγύρω κορεσμένος πια από σήψη και δυσοσμία..!!!

Σ’ αυτό το φόντο και οι κοσμογονικές αλλαγές στο πολιτικό παρασκήνιο.

Στο χωριό μου έλεγαν, «όπου ακούς πολλά κεράσια, κράταγε μικρό καλάθι…»

Και δεν έχουμε λόγους ν’ αμφισβητήσουμε την αξιοπιστία, το κύρος της ελληνικής μας παροιμίας, δεδομένου του… «άλλου κύρους», της από αιώνος προστατευτικής αμερικάνικης ομπρέλας πάνω από κάθε μας βήμα με λιακάδα ή με καταιγίδα και κάθε φορά μ’ έναν ανάλογο απαστράπτοντα  «κομήτη» (βορά ίσως κι αυτός στην άγρια επικοινωνιακή πάλη σε μεσοωκεάνιες ράχες).

Όσο για την ανάπτυξη και την προκοπή της χώρας, την οποία επικαλούνται τα εύκολα… «αποφθέγματα» της ηγετικής ανεπάρκειας, αυτή (η προκοπή) προοιωνίζεται έναν χειμώνα με παροιμίες και παραμύθια κάτω απ’ το ρομαντικό φως των κεριών και σε μια ιστορική αναδρομή του χίλια εννιακόσια εξήντα…

                                                                                                Χρύσα Μπαΐρα