Είσαι από Νίκαια; – Σκουπίδι του Σαββατοκύριακου

Ο τίτλος της ανάρτησης παραπέμπει συνειρμικά σε έναν παλιό δίσκο του Λάκη Παπαδόπουλου, από τη δεκαετία του ’90, όταν η έμπνευση άρχισε να στερεύει σε πολλούς καλλιτέχνες πρώτης γραμμής και τους παρέσυρε σιγά-σιγά η μαυρίλα της εποχής. Ο Λάκης έβγαλε έναν από τους πιο ευαίσθητους δίσκους του τότε, που ο τίτλος του θα βοηθήσει να μαζευτούν σε ένα κείμενο ατάκτως ερριμμένες σημειώσεις, που δε θα άξιζαν διαφορετικά να γίνουν θέμα από μόνες τους.

Σάββατο πρωί, συλλαλητήριο για τη ΛΑΡΚΟ. Πλάι στις συγκινητικές στιγμές με την τμηματική υποδοχή των εργατών της κατά μήκος της Σταδίου έως το Σύνταγμα, ο σκληρός δίσκος του μυαλού καταγράφει κάποιες δευτερεύουσες σκηνές και λεπτομέρειες. Όπως τα εξαρτημένα αντανακλαστικά των καταστημάτων στη Σταδίου, που μόλις δουν πορεία, κατεβάζουν αμέσως ρολά, για να προστατέψουν τις βιτρίνες τους και ας γίνεται χίλια κομμάτια η κοινή λογική. Τις σκηνοθετικές οδηγίες του οργανωτή με τη βαριά προφορά στο προπορευόμενο βανάκι της πορείας: συνάδερφοι, μπείτε στον δρόμο, μην πάτε από το πεζοδρόμιο. Είμαστε πολλοί και πρέπει να το δείξουμε! Τις χλιαρές αποδοκιμασίες -παγερή αδιαφορία στην καλύτερη- όταν ακούστηκε από τη μικροφωνική -που ανακοίνωνε ποιοι παρίστανται και χαιρετίζουν- ότι είχε έρθει και κλιμάκιο της διοίκησης της ΓΣΕΕ -πάντα παρούσα σε όλους τους αγώνες, ακόμα και όταν δεν τους οργανώνει.

Τον σαφή διαχωρισμό μεταξύ των δύο γραμμών που συνυπήρχαν -παρά τη μεταξύ τους διαπάλη- στο συλλαλητήριο αλληλεγγύης και αποτυπώνονταν στην παρουσία κάποιων τοπικών “βλαχοδήμαρχων”, που μυρίστηκαν ψηφαλάκια, και κάποια συνθήματα σε πανό του στιλ “πωλείται η ΕΛΛΑΔΑ”, που δεν έδωσαν όμως τον γενικό τόνο. Τους ΣΕΚίτες που έφτιαξαν τα κλασικά πλακάτ τους, χειρόγραφα όωμς χωρίς την κλασική αναγνωρίσιμη γραμματοσειρά, γιατί δεν είχαν χρόνο να τα τυπώσουν, και ήταν διασκορπισμένοι κατά μήκος της πορείας, σε όλα τα μπλοκ, για να δείξουν πως είναι μυριάδες. Και τη γραφική παρουσία ενός (ολογράφως) ΕΠΑΜίτη, που ήταν μόνος του μια μικρή (προ)συγκέντρωση, με ένα… γιγαντοπλακάτ για τους προδότες της περιόδου 2010-18 -που παραμένει ακόμα επίκαιρο εν έτει 2020, μολονότι τελείωσαν οι προδότες ή μάλλον τα λεφτά για να φτιάξει καινούριο- και μια ντουντούκα που έπαιζε τραγούδια, σαν μικρή (παρα)μικροφωνική και είχε στο κέντρο του χωνιού της έναν μικρό γαλάζιο σταυρό.

Εννοείται όμως πως όλα αυτά δεν επισκίασαν ούτε λίγο την ουσία και τη δυναμική του μεγάλου συλλαλητηρίου. Η οποία δε φάνηκε τόσο στις κούφιες υποσχέσεις που απέσπασε η αντιπροσωπεία των εργατών στη Βουλή, αλλά στο ηθικό και τις συνειδήσεις των εργατών της ΛΑΡΚΟ που λένε πως άλλαξε το κλίμα και δεν μπορούν πια -ούτε θέλουν- να κάνουν πίσω στον αγώνα τους…

Την Κυριακή το βράδυ κανονικά έπρεπε να είμαστε (κι εμείς και άλλοι…) στο κλειστό του Πλάτωνα στη Νίκαια και στη συναυλία για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Αλλά πήγαμε να δούμε έναν αγώνα του τοπικού Ιωνικού, που κανονικά έπρεπε να παίζει και αυτός στο κλειστό του Πλάτωνα, αλλά φέτος έχει έδρα στο Παλαιό Φάληρο. Και επειδή έδινε αγώνα ζωής και θανάτου με τον Άρη (γιατί πέτυχε νωρίς αρκετές νίκες, έχασε όμως σχεδόν όλη τη βασική του πεντάδα, και έδειχνε “εικόνα διάλυσης”, πριν εξασφαλίσει την παραμονή στην κατηγορία), η διοίκηση έβαλε εισιτήριο 1 ευρώ, για να φέρει όλη την ποδοσφαιρική κερκίδα από το γήπεδο της Λαμπράκη (κατά τραγική ειρωνεία, και το Αλεξάνδρειο στη Λαμπράκη είναι, που στη συνέχεια ανηφορίζει στην Τούμπα και περνάει ξώφαλτσα από το γήπεδό της).

Και όντως έτσι έγινε, γιατί ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, κι ας είχε λίγο παραπάνω “λούμπεν” ποδοσφαιρικά στοιχεία από όσο θα έπρεπε -που παραλίγο να πλακωθούν μεταξύ τους σε κάποιο σημείο- και είναι θέμα για προβληματισμό τι μπορείς να κάνεις για αυτό σε μια λαϊκή γειτονιά σαν την παλιά Κοκκινιά, που αλλάζει στο πέρασμα των χρόνων. Τι έγινε ρε παιδιά, πώς έγινε έτσι η Νίκαια; Αλλά αυτό είναι μια άλλη ανάλυση που δε χωράει εδώ.

Αυτό που δεν είχε πει βέβαια η διοίκηση ήταν πως για να πάρεις εισιτήριο, θα σε περνούσαν από face control στα γραφεία, οι συνδεσμίτες και η αγαπημένη γραμματέας του προέδρου, για να δουν αν είσαι δικός τους και να μην τα δώσουν σε ξένα χέρια.
-Είσαι από Νίκαια;
Εγώ; Γέννημα-θρέμμα. Ξέρω και τον Αφάζα. Να σου πω, αν θες, και για το Μπλόκο της Κοκκινιάς. Εσύ ξέρεις να μου πεις τι ήταν;

Ο αγώνας γινόταν -κατά τραγική ειρωνεία και αυτός- 39 χρόνια και κάτι ψιλά μετά από μια αναμέτρηση-μύθο, που δεν είχε τηλεοπτική κάλυψη, αλλά αυτό συνέβαλε ίσως να πάρει ακόμα πιο μυθολογικές διαστάσεις. Τότε που ο Γιαννάκης έπαιζε ακόμα στη Νίκαια, πριν ανέβει στη Θεσσαλονίκη και χτίσουν μια ανίκητη μπασκετική “αυτοκρατορία” και βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Γκάλη, που ήταν ήδη ατραξιόν για όλο τον κόσμο και γέμιζε γήπεδα, για να τον δουν ζωντανά. Ο Άρης νίκησε 113-114 μετά από δύο παρατάσεις, αλλά ο Γιαννάκης νικούσε 73-62 τον μετέπειτα διόσκουρό του -μες στο γήπεδο, γιατί εκτός αυτού δεν αγαπήθηκαν ποτέ. Και ο αείμνηστος Συρίγος έκρουε το καμπανάκι του κινδύνου, γιατί το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και όχι υπόθεση προσώπων.

Σαν παλιό σινεμά…73-62… Και να φανταστείς πως δεν υπήρχαν τρίποντα…

Φέτος οι δύο ομάδες έδιναν αγώνα επιβίωσης, όπου επικράτησαν τα νεύρα, οι άμυνες και η έλλειψη ποιότητας, και το τελικό αποτέλεσμα ήταν 72-65. Άθροισμα 137 πόντοι. Μόλις 2 παραπάνω από το άθροισμα των Γκάλη-Γιαννάκη, που το ξεπέρασαν μετά βίας στο τελευταίο λεπτό του αγώνα. Και να φανταστείς πως σήμερα το μπάσκετ είναι πιο γρήγορο, θεαματικό και με επιθέσεις 24 δευτερολέπτων…

Ο Ιωνικός πήρε οξυγόνο, ο Άρης ασφυκτιά στο βυθό της βαθμολογίας και ελπίζει σε ένα θαύμα -όχι απαραίτητα αγωνιστικό- ενώ η βραδιά ολοκληρώθηκε μπασκετικά με την τραγική είδηση για τον θάνατο του Κόμπε Μπράιαντ, της κόρης του και όσων άλλων επέβαιναν στο μοιραίο ελικόπτερο.

Ο Κόμπε (ημίθεος και βάλε) πέθανε, ο (πάλαι ποτέ) Αυτοκράτορας είναι ημιθανής και… (πώς θα μπορούσε να τριτώσει το κακό άραγε;) ο Σάκης Τζαλαλής, ξέρω εγώ, δε νιώθει πολύ καλά. Μια χαρά είναι, δηλαδή, λέμε τώρα…

Ναι αλλά γιατί να μας στενοχωρεί τι κάνει μια αθλητική ΑΕ; Και επιπλέον, γιατί να μας στενοχωρεί ο οποιοσδήποτε τραγικός θάνατος ενός κατ’ ομολογία περίπου βιαστή, που την έβγαλε καθαρή, εν πολλοίς λόγω της φήμης και των χρημάτων του; Ρητορικές απαντήσεις στα ρητορικά ερωτήματα, σε κάποιο άλλο κείμενο.

Έλα Ηπείρου και Αχαρνών να σε συναντήσω. Εντάξει, δε θα μπορούσε να χαθεί κι αυτό όμως. Το Σωματείο Επισιτισμού και το ΣΕΤΗΠ ένωσαν τις δυνάμεις τους με την καλλιτεχνική γερολυκοσυμμαχία να ενώνει τις δικές της επί σκηνής:

Ο Λάκης που φορούσε γυαλιά ηλίου μες στο μαγαζί (χωρίς φανέλα Κόμπε), κι είπε στο μικρόφωνο “ευχαριστούμε το ΠΑΜΕ”, ενώ μετά ήθελε να του εξηγήσουν (;) το σύνθημα που φώναξε ο κόσμος από κάτω.
Ο Γιάννης Μηλιόςώκας που τον ακολουθεί κατά πόδας σε χαβαλέ διάθεση, αλλά καμιά φορά τα πόδια μπλέκουν σε καλώδια, κι έτσι κατάφερε να πέσει, αφήνοντάς μας με την απορία αν το έκανε επίτηδες για να γελάσει ο κόσμος και αν ήταν ανατροπή ή κατάρρευση.
Για το καλό μου…
Ο Γιοκαρίνης με την αφύσικα εντυπωσιακή κώμη που βγήκε με ένα κόκ… εεε… ερυθρό πουκάμισο (ή μήπως πορφυρό;) λόγω της ημέρας και είπε πως δε θα μας την χαλάσει κανένας πούστης (σεξισμός, καταγγέλλω).
Μα αν δεν σταματούσα στα λάθη μου, στη φυλακή της μοναξιάς μου θα έλιωνα. Τίποτα δεν είναι απλό…
Και ο Ζιώγαλας που έπαιξε τον ρόλο του Ζιώγαλα, και ακόμα να καταλάβω που ακριβώς είναι το Μαρίβ (κατήντησες εκεί να ξεψυχήσεις).

Κορυφαίες στιγμές ένα στιγμιαίο lapsus του Περράκη από το ΣΕΤΗΠ, που είπε για τη… “σημερινή κινητοποίηση”, με κεκτημένη ταχύτητα από την απεργία στον ΟΤΕ, στην οποία έγινε ειδική αναφορά. Και οι φιλολαϊκοί πλειστηριασμοί επί σκηνής για τους λαχνούς της λοταρίας που είχαν περισσέψει και έδιναν πρωτότυπα δώρα.
-65 ένα… 65 δύο… Έχω άλλη προσφορά;

Το Κύτταρο έμεινε γεμάτο ως αργά -και ας ακολουθούσε εργάσιμη την άλλη μέρα. Και αυτή ήταν η τελευταία γλυκιά ανάμνηση που μένει ως σκουπίδι του Σαββατοκύριακου, για να μας δίνει δύναμη, κι ας καρτεράμε ένα άλλο, που έφτασε κιόλας. Αλλά ο αγώνας δε σταματάει ποτέ. Μέχρι να γίνουν οι εργάσιμες ωραίες σαν Σαββατοκύριακα, και να πάψουν οι εργαζόμενοι να γυρνάνε σα σκουπίδια (ράκη) απ’ την κούραση σπίτι τους.