Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ… – Οι 3 δεκαετίες διήμερο ΚΝΕ ήταν η αρχή!

Τι είναι το διήμερο της ΚΝΕ; Δυο μέρες μόνο από τις 365 1/4 κάθε έτους. Τρεις άμα βάλεις και το πήγαινε-έλα, άντε μια βδομάδα το πολύ, για τους οικοδεσπότες που  είναι στην προετοιμασία του χώρου. Συνολικά 60 μέρες από τις 10.000 (και πλέον) ημέρες των τελευταίων 30 χρόνων, από όταν έγινε το πρώτο διήμερο στις Πρέσπες -απ’ τα λίγα ελπιδοφόρα πράγματα που έγιναν τότε. Και οι τρεις δεκαετίες είναι μόνο η αρχή…!

Αν κάνεις τη διαίρεση (60/10.950), το πηλικό είναι μικρότερο κι από τη μία εκατοστιαία μονάδα. Αλλά ως κλάσμα στις αναμνήσεις των συντρόφων που έζησαν έστω και ένα διήμερο, πιάνει πολύ παραπάνω σε χώρο και σημασία, στον σκληρό δίσκο της μνήμης τους. Και ας έχουν ζήσει και αυτοί με τη σειρά τους μόνο ένα κλάσμα από όλα αυτά τα 30 διήμερα.

Βλέπεις στο καπάκι τις εικόνες με το λιμάνι της Μυτιλήνης κατακόκκινο. Τα νεύρα του Μπογδάνου και άλλων (δεξιών και μη). Τις μπλούζες με τα 30 διήμερα, το ένα κάτω από το άλλο, σαν τις ροκ περιοδείες ή τα τεύχη με τις περιπέτειες του Αστερίξ.

Κοκκίνισε, κοκκίνισε ολόκληρη η Ελλάδα…

Διαβάζεις στο καπάκι και αυτό το μήνυμα από τη σελίδα των ΚΘ.

Το συναίσθημα να παίζεις τα κομμάτια σου μπροστά σε τόσο κόσμο που μοιράζεσαι τις ίδιες ιδέες, προβληματισμούς και όνειρα για το μέλλον, είναι ασύγκριτο.

Άνθρωποί απ΄όλη την Ελλάδα, την Τουρκία, πρόσφυγες και μετανάστες από κάθε γωνία του του κόσμου γίναμε μια παρέα, τραγουδήσαμε και συνεχίζουμε να παλεύουμε για την φιλία των λαών Ελλάδας-Τουρκίας και την άμεση λύση των προβλημάτων των προσφύγων που φυλακίζονται στα κολαστήρια της Μόριας και αλλού .

Ελπίζουμε να τα ξαναπούμε σύντομα!

Και αναλογίζεσαι στο καπάκι πόσα αντίστοιχα έχει να θυμάται και να διηγείται κάθε γενιά -γιατί πιθανότατα κανείς δεν έχει ζήσει όλα τα διήμερα, μένουν όμως σαν συνδετικός κρίκος μικρών και μεγάλων παιδιών, που νιώθουν ακόμα μέσα τους να κυλάει η νιότη του κόσμου.

Ξέρεις τι συναίσθημα είναι να τα πλακώνει όλα η μαύρη μαυρίλα της αντεπανάστασης, η φοβέρα της ήττας και του συμβιβασμού -γιατί η ήττα ξεκινά πάντα μέσα μας-, η πικρία της “διάψευσης” και η απογοήτευση; Να βλέπεις να ζωντανεύουν οι βρικόλακες της ιστορίας, να σου λένε πως είσαι ξεχασμένη αντιπροσωπεία ενώ έκλεισαν τα κεντρικά, να διαλύονται τα Βαλκάνια και να μυρίζει μπαρούτι η περιοχή, και εκεί ξαφνικά να πετιέται μια σπίθα και να θυμίζει πως η φλόγα δεν έσβησε; Πως υπάρχει ένα φως που πάντα καίει;

Ξέρεις τι συναίσθημα είναι να πηγαίνεις στις Πρέσπες -εκεί όπου έφευγαν κάποτε για την υπερορία οι μαχητές του ΔΣΕ-, να διατρανώνεις πως οι κομμουνιστές δεν μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, πως η ιστορία δεν τελειώνει, πως οι λαοί δεν είπαν την τελευταία λέξη, πως η φιλία τους είναι πιο δυνατή από τους ιμπεριαλιστές; Τι συναίσθημα είναι να παίρνεις μέρος σε αυτό το πρώτο διήμερο ή να πηγαίνεις στο δεύτερο και να βλέπεις τον σύντροφο να πηδάει το συρματόπλεγμα και να καρφώνει την κόκκινη σημαία μες στο νατοϊκό στρατόπεδο; Να νιώθεις πως η ζωή τραβά την ανηφόρα και να παίρνεις τον δύσκολο δρόμο της ανασυγκρότησης, βροντοφωνάζοντας:
-Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα…

Να πηγαίνεις στο Λιτόχωρο, όπου ξεκίνησε κάποτε η οργανωμένη δράση του ΔΣΕ, και όπου έδωσαν γη και ύδωρ στο ΝΑΤΟ για απόβαση οι Σημιτάνθρωποι, που μετά κυνηγούσαν δικαστικά τους κομμουνιστές γιατί εμπόδισαν τον νατοϊκό στρατό, και να κατασκηνώνεις εκεί, λίγους μήνες μετά…

Να παίρνεις τα βουνά και τα λαγκάδια, όπως κάποτε οι αλύγιστοι αντάρτες, να αντλείες δύναμη από τη δική τους πίστη, να βλέπεις στο Βίτσι τα σύννεφα να κατεβαίνουν από το βουνό σαν κοπάδι από αντάρτες και η ομίχλη να τυλίγει τα πάντα, τη σκηνή και τις σκηνές σαν πέπλο… Να ζεις την καταιγίδα στο Νεστόριο και τον νυχτερινό ελιγμό ως το γειτονικό χωριό, με αυτοσχέδιες ομάδες να βολεύονται όπως-όπως στις τάξεις του σχολείου… Να σε ψήνει ο ήλιος σε μέρη που δεν τα λυπάται ο ήλιος, να διψάς και να υποφέρεις, αλλά να πας για το προσκύνημα στη Μακρόνησο και να τα ξεχνάς όλα, να ανατριχιάζεις μες στο κατακαλόκαιρο, να σου φεύγει η κούραση στον τόπο του μαρτυρίου και να νιώθεις δέος για τους ήρωες που έμειναν αλύγιστοι… Να μυρίζει χημικά όλο το κέντρο της Θεσσαλονίκης, μετά τη σύνοδο κορυφής του ’03, να την πέφτουν οι μαύροι στα γραφεία, γιατί έψαχναν καταφύγιο από τις δυνάμεις καταστολής και εσύ να κάνεις ανθρώπινη αλυσίδα, για να φύγουν ανενόχλητοι, χωρίς να τους συλλάβουν…

Να βλέπεις μικρές επαρχιακές πόλεις να ζουν πρωτόγνωρες στιγμές, να γεμίζουν από ζωή, από τη νιότη του κόσμου, από τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο, τα πυρηνικά, τον θάνατο, τους ιμπεριαλιστές που ξαναχαράζουν τα σύνορα με το αίμα των λαών. Να βλέπεις κατακόκκινο το λιμάνι της Μυτιλήνης, μαζί με πρόσφυγες και Τούρκους συντρόφους, με το αντίδοτο της διεθνιστικής αλληλεγγύης στο ναζιστικό δηλητήριο που χύνει το σύστημα και η πανίδα του (μαντρόσκυλα, παπαγαλάκια και άλλα κοράκια με νύχια γαμψά).

Να βλέπεις τον Μπογδάνο και το εξωκοινοβούλιο να αναστατώνονται για τα κονδύλια από την περιφέρεια. Αριστερά και δεξιά τρολ να βγάζουν σπυριά με το διήμερο, την απήχηση και τα μηνύματά του -χωρίς αυτά δε θα ασχολούνταν καν-, να ειρωνεύονται ακόμα και τους συντρόφους που είχαν πιει νερό από μια πηγή και πήγαν νοσοκομείο. Να τους βλέπεις να αφρίζουν όλοι μαζί με χοντροκομμένα fake news για τα “παρθένα δάση” και το περιβάλλον που “καταστρέφουν οι ορδές των Κνιτών”, ενώ αυτοί παραδίδουν πάντα τον χώρο καλύτερο από ό,τι τον είχαν βρει.

Αν ενοχλούνται όλοι αυτοί, σίγουρα τότε κάτι καλό κάνεις…

Το ταξίδι συνεχίζεται. Και δεν είναι ταξίδι για το ταξίδι. Έχει νίκες, σταθμούς, μικρές Ιθάκες, που φέρνουν το βάθος του ορίζοντα πιο κοντά μας. Και σε γεμίζουν με χαρά και περηφάνια που έχεις ζήσει και εσύ έστω και ένα διήμερο, γιατί γνωρίζεις πως πουθενά αλλού δεν πρέπει να υπάρχει κάτι αντίστοιχο σαν θεσμός και να κρατάει τόσα χρόνια.

Μα τα καλύτερα διήμερα δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα…