Εκλογές ΕΣΗΕΑ – Τι έχουν να χωρίσουνε παιδιά και εργοδότες

Οι πληροφορίες λένε πως στην ψηφοφορία υπάρχει αθρόα προσέλευση διευθυντών και προϊσταμένων. Και τι κοινό έχουν όλοι αυτοί με τα παιδιά που βγάζουν όλη τη λάντζα σε συνθήκες γαλέρας;

Καμία απολύτως. Αλλά την κασέτα της απάντησης την ξέρουμε από τώρα, γιατί την έχουμε ακούσει κι αλλού. Γιατί στοχοποιείτε τους προϊσταμένους στα τυριά και στα σαλάμια; Τι έχουν να χωρίσουνε παιδιά και εργοδότες;

Πάρα πολλά, είναι η απάντηση. Γιατί τα αφεντικά και τα διευθυντικά στελέχη είναι γραμμένα στην ΕΣΗΕΑ, ενώ τα παιδιά στη σύνταξη και τη ροή ειδήσεων στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν τηρούν τις προϋποθέσεις για να γραφτούν (δυο χρόνια με πλήρη ένσημα. Κι έτσι η ένωση γίνεται ένα κλειστό κλαμπ, που καλύπτει πρωτίστως όσους έχουν κάποια άκρη και θεωρούνται «φτασμένοι», συγκριτικά πάντα. Σίγουρα όμως νιώθουν κάτι διαφορετικό από την πλέμπα και αναπτύσσουν αντικειμενικά άλλη συνείδηση. Γιατί μπορεί να μη βλέπουν ποτέ το σπίτι τους και να έχουν διαλυμένες οικογένειες, κατεστραμμένη ζωή χωρίς ωράρια και προσωπική ζωή, χωρίς φίλους, αλλά.. φίλε (που δεν υπάρχεις), μιλάνε με τον έναν, μιλάνε με τον άλλον, είναι μες στα κόλπα, στα πόστα της εξουσίας, ξέρουν πρόσωπα και καταστάσεις, είναι έτσι, αλλιώτικα…

Δεν είναι τίποτα τυχαίοι που σκοτώνονται στη δουλειά για να βγάζουν 600 ευρώ. Είναι είλωτες των κάτι παραπάνω ευρώ που τους φεύγουν στα τσιγάρα και τις παραγγελίες απέξω, αλλά μιλάνε με σημαντικά πρόσωπα και μπορούν να μιλήσουν κι αυτοί για όλα, γιατί τα ξέρουν από μέσα: Εγώ θα σου πω…

Κι αυτό είναι το πρώτο βασικό εμπόδιο που πρέπει να νικηθεί, να σπάσει το απόστημα, για να προχωρήσουμε στα επόμενα. Να καταλάβουν οι δημοσιογράφοι πως σε ένα ΜΜΕ, έχουν όλοι μαζί τα ίδια συμφέροντα, μαζί με τους τεχνικούς, ακόμα και τις καθαρίστριες και τους κλητήρες – που λέει ο λόγος. Να πάψουν δηλαδή να σκέφτονται και να λειτουργούν σα συντεχνία, ενώ οι ίδιοι βάλλουν κατά ριπάς ενάντια στις συντεχνίες, σε κάθε απεργιακό αγώνα. Μάλλον κάτι έχουν καταλάβει λάθος.

Όσο υπάρχει αυτή η λογική κι αυτός ο συσχετισμός, ας μην ξαφνιαζόμαστε από δεξιές στροφές και διοικήσεις. Ή μάλλον, ας το πάμε ανάποδα. Για να αλλάξει ο συσχετισμός και η νοοτροπία, θέλει δουλειά πολλή. Και μέχρι ν’ αλλάξει, δεν μπορούμε να περιμένουμε θεαματικές εκλογικές αλλαγές και πολύ διαφορετικό στίγμα απ’ αυτό που αποτυπώνεται κάθε φορά στο αποτέλεσμα.