Εξ αριστερών και εκ δεξιών

Από μεγάλο τμήμα του πληθυσμού εκφράζεται πολλές φορές αόριστα και γενικόλογα η απελπισία του για το πολιτικό σύστημα που δεν προάγει το ηθικό, το έντιμο και άξιο κάθε φορά που κάποιο σκάνδαλο ξεσπάει, κάποιο ειδεχθές έγκλημα κυριαρχεί στις ειδήσεις, κάποιος από την εμφανή ηγεσία αποκαλύπτεται να εγκληματεί ποικιλοτρόπως. Σκάνδαλα, όπως των υποκλοπών ή  των χρυσοφόρων δραστηριοτήτων του βουλευτή Α. Πάτση, και εγκλήματα κάθε τύπου, όπως τα κυκλώματα παιδοβιαστών, εναλλάσσονται στην ειδησεογραφία μεμονωμένα και ασύνδετα με κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες με αποδεσμευμένη την αντιμετώπισή τους από τη λειτουργία του πολιτικοοικονομικού συστήματος.  Εύκολα, στην καλύτερη περίπτωση, όλα χρεώνονται σε μια κρίση η οποία πρέπει  να ξεπεραστεί. Μόνο που αυτό που καλείται κρίση σε όλα τα επίπεδα μοιάζει να είναι η κανονική τάξη των πραγμάτων, στην οποία τον τελευταίο καιρό έχει προστεθεί και ο πόλεμος  στην Ουκρανία που αγριεύει, απειλώντας να παρασύρει τα πάντα.   

Ο κυρίαρχος λόγος σε κάθε περίπτωση αντανακλά τη σιγουριά της κυρίαρχης τάξης που σταδιακά και μεθοδικά κατάφερε να αμφισβητηθούν πολλές βεβαιότητες και αλήθειες οι οποίες είχαν να κάνουν με λαϊκούς αγώνες και διεκδικήσεις. Με τη διάχυση της αντίληψης της κυρίαρχης τάξης, που αναθεωρητές, σοσιαλδημοκράτες και οι συν αυτώ ενστερνίζονται, δεκαετίες τώρα η πρωτοκαθεδρία της εργατικής τάξης υπονομεύεται από την εμφάνιση της «υποκειμενικότητας», η επανάσταση ως πολιτικός στόχος έχει δώσει τη θέση της σε μια έκρηξη επαναστατικότητας στις διαπροσωπικές σχέσεις, η ίδια η μαχητικότητα και αγωνιστικότητα κατηγορούνται σαν εμπόδια στην ατομική ολοκλήρωση και ο μετασχηματισμός της κοινωνίας προσδοκάται με ηθικούς όρους. Κι έτσι  για πολλούς, χαμένους σε μια θάλασσα προσομοιωμένων ψευδοπραγματικοτήτων όπου τα πάντα, από τα ανθρώπινα σώματα έως την πολιτική, είναι παραποιημένα και επινοημένα κατά το δοκούν της κυρίαρχης τάξης, η προσέγγιση στην κοινωνική πραγματικότητα γίνεται με όρους οικουμενικών αξιών, ανεξάρτητα από τις ιστορικές συνθήκες, ακυρώνοντας τους υλικούς όρους ζωής.

Από όλο το πολιτικό φάσμα των αστικών κομμάτων κανείς δεν υπολείπεται σε ενδιαφέρον, εκφραζόμενο μόνο λεκτικά,  για τους εργαζόμενους. Μόνο που η προσπάθειά τους για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης περιορίζεται σε βαρύγδουπες εξαγγελίες για ηθική αναγέννηση της κοινωνίας και όχι για ενέργειες για χειραφέτηση της εργατικής τάξης. Και  οι αποκαλούμενοι αριστεροί τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, που σχεδόν σπάνια πια χαρακτηρίζουν σοσιαλιστικό, τον βλέπουν περισσότερο ηθικό και πολιτιστικό παρά οικονομικό και φυσικά υπεράνω του ταξικού ανταγωνισμού. Κι αυτή η νέα κοινωνία θα είναι για όλους, για όλες τις εποχές, μεταφέροντας την ταξική πάλη από το οικονομικό επίπεδο στο ηθικό κι έτσι εξαφανίζοντάς τη. Εν ολίγοις, στην πραγματικότητα η άρνηση του υλισμού είναι το κομβικό σημείο στο οποίο συναντώνται οι αστοί πρώην και νυν αριστεροί και δεξιοί. 

Εξάλλου και οι επαναστατημένοι αριστεροί, διαφόρων αποχρώσεων και κατευθύνσεων,  που στη σύγκρουση με το κράτος χρησιμοποιούν μια θεμελιώδη έννοια, τον αντικαπιταλισμό, υποστηρίζουν ότι το προλεταριάτο δεν είναι η μόνη αντικαπιταλιστική δύναμη. Και μοιάζει να μην είναι τυχαίο που οι περισσότεροι από αυτούς τους επαναστάτες, οι οποίοι αρνούνται τις ικανότητες του προλεταριάτου ως αποκλειστικού παράγοντα του κοινωνικού μετασχηματισμού, συμβάλλουν τόσο σημαντικά στην άνοδο της πιο συντηρητικής ιδεολογίας. Ακυρώνοντας το ρόλο της εργατικής τάξης απομένει η τεχνολογική εξέλιξη, η κρίση, η προσωπικότητα, για να αναδειχτεί η αλληλεξάρτηση εκείνων των κοινωνικών τάξεων με τα κοινά τους συμφέροντα ως μέλη της ίδιας εθνικής κοινότητας, που καταλήγει στην ταξική συμφιλίωση. Εξαφανίζοντας την εργατική τάξη, καθώς καθίστανται αόρατοι οι εργάτες, οι επισφαλείς εργαζόμενοι κλπ. χρησιμοποιείται ο ισοπεδωτικός όρος μεσαία τάξη, η οποία σε στιγμές κρίσης, εξαιτίας των στρεβλώσεων του καπιταλισμού αντιμετωπίζει δυσκολίες.  Αριστεροί που αρνήθηκαν το υλιστικό περιεχόμενο του μαρξισμού ευαγγελίζονται τον μετασχηματισμό της κοινωνίας χωρίς το προλεταριάτο, καθώς ξέρουν να αναγνωρίζουν το καλό από το κακό κεφάλαιο, το μικρό από το μεγάλο, όπως ξέρουν επίσης πώς να εναντιωθούν στην αρχή της ταξικής πάλης με την αρχή της ταξικής συμφιλίωσης και την εξαύλωση των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης μέσα στην πολιτική των δικαιωμάτων και ταυτοτήτων. Εγκαταλείπεται η ελπίδα μιας ολικής ανατροπής της υπάρχουσας κοινωνικής τάξης και η δράση δεν στρέφεται ενάντια στον καπιταλισμό στο σύνολό του, αλλά ενάντια στον  στρεβλωμένο μονοπωλιακό καπιταλισμό ή τον χρηματοπιστωτικό, όχι ενάντια στις υπάρχουσες δομές της καπιταλιστικής κοινωνίας αλλά ενάντια στις χαρακτηριζόμενες παρασιτικές δυνάμεις του χρήματος. Δεν αποκηρύσσεται η αρχή της εκμετάλλευσης  ούτε η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και  η αφοσίωση στην αναζήτηση του κέρδους. Με την εγκατάλειψη της πάλης ενάντια στον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της παραγωγής διακηρύσσεται μόνο η ανάγκη για συμμόρφωση της ηγεσίας με τους νόμους και η προσαρμογή των δομών εξουσίας και η μεταρρύθμιση τους στην τροχιά των δικαιωμάτων. Κι έτσι δεν οικοδομείται μια άλλη κοινωνία, αλλά γίνονται αποδεκτές οι θεμελιώδεις αρχές που διέπουν την αστική διακυβέρνηση. Και όλα αυτά ακόμα και με τη χρησιμοποίηση μιας επαναστατικής γλώσσας που παραπλανά και  κατηγορεί μάλιστα το ΚΚΕ για ενσωμάτωση στην αστική πολιτική.

Το ιδεολογικό σφυροκόπημα τα τελευταία χρόνια, εξ αριστερών και εκ δεξιών,  για τη δικαίωση του καπιταλισμού και απαξίωση του κομμουνισμού είναι έντονο και συνεχές. Και επεκτείνεται βέβαια και στην αναμόρφωση της συλλογικής μνήμης, ξαναγράφοντας η κυρίαρχη εξουσία την ιστορία του  Β’ παγκοσμίου πολέμου προς όφελός της. Σ’ αυτή τη γραμμή και η δική μας κυρίαρχη τάξη χρόνια τώρα με τους διανοούμενούς της προσπαθεί να αποδείξει ότι η αντίσταση του λαού που οργανώθηκε κυρίως από το ΚΚΕ, αφού τον εγκατέλειψε η μέχρι τότε ηγεσία του για ασφαλέστερα μέρη, δεν είναι παρά ιστορικοί μύθοι που οργάνωσε η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Αντιφάσκοντας όμως με το ίδιο της το αφήγημα, που αδυνατεί να εξηγήσει γιατί η διωκόμενη κομμουνιστική αριστερά κατάφερε να κυριαρχήσει ιδεολογικά. Επειδή όμως τα γεγονότα αντίστασης  ακόμα τουλάχιστον δεν μπορεί να αποσιωπηθούν, αφού η μνήμη είναι έντονη, και η άρχουσα τάξη δεν έχει τίποτε πέρα από δοσίλογους, μαυραγορίτες, ταγματασφαλίτες συνεργάτες των ναζί να επιδείξει, καταφεύγει στη σχετικότητα της ιστορικής αλήθειας, δήθεν στο όνομα του αμερόληπτου τρόπου αντιμετώπισής της, δικαιολογώντας τις αποτρόπαιες πράξεις των ναζί και ελλήνων συνεργατών τους ως αντίποινα σε αντιστασιακές πράξεις, με την ελπίδα να τις απαξιώσει.

Και κάπως έτσι, γίνονται οργανωμένες προσπάθειες, εξ αριστερών και εκ δεξιών, να εξασφαλιστεί ο εγκλωβισμός μας  στην οπτική  και την αντίληψη της κυρίαρχης εξουσίας την ίδια στιγμή που νομίζουμε ότι αυτή εγγυάται την ελευθερία μας. Όπως  τα δελφίνια στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο,  για την ομορφιά των οποίων στα παιχνίδια των εκπαιδευτών εξέφρασε το θαυμασμό του ο υπουργός Ανάπτυξης Α. Γεωργιάδης, ζουν σε έναν περιορισμένο κι ελεγχόμενο χώρο και γίνονται θέαμα,  εν πολλοίς με τον ίδιο τρόπο μας αντιμετωπίζει η κυρίαρχη εξουσία, φροντίζοντας να μην το συνειδητοποιούμε. 

Γι’ αυτό και η ύπαρξη του κομμουνιστικού κόμματος είναι αναγκαία ως το συνειδητό, οργανωμένο, πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης που έχει στρατηγικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Γιατί ως φορέας μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας που προκαθορίζει  τις κύριες αρχές της πολιτικής του δεν διαφωτίζει μόνο αλλά και οργανώνει την εργατική τάξη προσδίδοντας  στις δράσεις και ενέργειες οργανωμένο χαρακτήρα και ταξικό προσανατολισμό.