Ένα βιβλίο για μια σπουδαία ζωή

Δεν ξέρω αλήθεια πώς να χαρακτηρίσω τις στιγμές που ζούμε εν μέσω πανδημίας και αμερικάνικων εκλογών όπου οι δεύτερες μονοπωλούν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ μια και καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος των ειδήσεων.

Το θέατρο κλειστό, καμιά χαραμάδα παρηγοριάς, “υπομονή μονάχα και όλα θα περάσουν” από την πλευρά της Πολιτείας και βέβαια το αφοπλιστικό…”πρώτα η υγεία”…

Ας μην επεκταθώ επί του παρόντος.

Ξαναδιαβάζω το βιβλίο της Αλίκης Γεωργούλη, της δικής μου Αλίκης της αξέχαστης.

“Από τον Λένιν στον Βερσάτσε” λέγεται αυτό το θαυμάσιο βιβλίο που ξανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ.

Χρονικό μιας πλούσιας ζωής, γραμμένο παραληρηματικά σχεδόν, με τα γεγονότα όπως της έρχονται στο νου χωρίς αυτό να χαλάει τον ειρμό μιας σκέψης πρωτοπόρας.

Ναι! Η δική μου Αλίκη ήταν πάντα μπροστά με μια σπάνια αισθητική και ένα δυναμισμό που πήγαζε από την πίστη της για ένα καλύτερο κόσμο.

Έτσι διάλεγε τα έργα, τους συνεργάτες της, τους χώρους που μεταμόρφωνε πρώτη αυτή, όπως το δημιούργημά της, το θέατρο ΑΠΟΘΗΚΗ που μετέτρεψε μια ολόκληρη υποβαθμισμένη περιοχή σε ζωντανή θεατρογειτονιά.

Θα μπορούσα να μιλάω μέρες για την Αλίκη μου, τη Γεωργούλη μου, και για πολλές από τις ιστορίες της που άκουσα από το στόμα της -μια και με τίμησε με την αγάπη της και κυρίως με την εκτίμηση της- αλλά καλύτερα να πάρει όποιος διαβάσει το βιβλίο, μαθήματα θάρρους και δύναμης κι αγάπης για τη ζωή από μια γυναίκα ελεύθερη και πρωτοπόρα.

Θα τελειώσω με μια δική της διαπίστωση, ένα μικρό κομμάτι για τον Λένιν.

Έτσι, ύστερα από τριάντα χρόνια μπορεί και στέκεται η προτομή του Λένιν που αγόρασα, στο ίδιο ράφι, σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου. Οι φίλοι με πειράζουν. “Μόνο στο δικό σου ράφι διατηρείται όρθιος ο Λένιν!”. Δε συνειδητοποιούν οι χαζοί, πως αν δεν υπήρχε αυτός, δεν θα ήταν ελεύθεροι για τίποτα, ούτε για να πουν αυτές τις σαχλαμάρες!.

Και μια τελευταία εντύπωση. Καθώς ξανάρχισα να διαβάζω μου φάνηκε καινούριο το βιβλίο και τηλεφωνώ στο Γιωργάκη μου -το λατρεμένο γιο της Αλίκης και γνωστό φωτογράφο Γιώργο Καλφαμανώλη- και τον ρωτώ αν είναι το ίδιο βιβλίο που διάβασα πριν 25 χρόνια! Όχι, δεν έχασα το νου μου. Η Αλίκη πάντα στο μέλλον, πάντα μπροστά, πάντα ζωντανή.