Ένας ανεξιχνίαστος κόσμος…

Αν καταφέρουν οι πολλοί να κατανοήσουν επαρκώς το παρελθόν,  τότε είναι βέβαιο πως θα μπορέσουμε συλλογικά να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο αύριο που θα μας εξασφαλίσει τα αξιόπιστα δεδομένα για την πρόσβαση σε μια καινοτόμα και  πρωτοπόρα ζωή που θα αλλάξει ριζικά την όψη του κόσμου.

Το κριτήριο πηγάζει αποκλειστικά από τη νόηση, από το προνομιούχο κοίτασμα της ύλης που έχει τη δυνατότητα να απαντά σ’ όλα τα ερωτήματα. Από το ταλαντούχο πνεύμα που μπορεί να διεισδύσει σ’ όλα τα ρυπαρά σκοτάδια και να οιστρηλατήσει όλα τα αστέρια και όλα τα φεγγάρια του ξενυχτισμένου και του βαρύθυμου ουρανού μας. 

Ο άνθρωπος, είναι μια τόσο δα αμελητέα ύλη μέσα στην αξεπέραστη υπεροχή και στην πλέρια κυριαρχία του σύμπαντος! Μια ελάχιστη συμπυκνωμένη ουσία μέσα στο κολοσσιαίο άπειρο, μια σταγόνα αίμα αλήθειας που ξεχείλισε από την άμετρη ενέργεια της συμπαντικής σοφίας.

Ωστόσο, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισή του δήλωσε αρωγός και παραστάτης της μητέρας φύσης αποδίδοντας ένα ξεχωριστό κύρος στην αέναη ροή της αιωνιότητας. 

Με φάρο πάντα  το φως της ηθικής του συνείδησης που είναι δομημένη από σάπφειρους και από ψήγματα χρυσού, από απαστράπτοντες κόκκους που αποκολλήθηκαν από τον πολύτιμο μετάλλινο δίσκο του ηγέτη/θεού  ήλιου, χερομαχά ακατάπαυστα  για να  μετατρέψει το μύθο και την αλληγορία σε αίμα και σε ζωντανή αλήθεια πάνω στο ακόρεστο χωνευτήρι της γης!

Ο ομοούσιος κόσμος, με τις παλλαϊκές ανάγκες του! 

Με την έξαρση και με την υπερτέρηση, με τις νίκες και με τις ήττες του, με τις ξαφνικές χαρές και με τις πικρές του διαψεύσεις,… πάντα μαχόμενος παλικαρίσια για την πραγμάτωση του οικουμενικού του οράματος! Με κείνο το έμφυτο ένστικτο της ανατροπής, της χειραφέτησης και της διάσωσης,  που εξελίσσεται διαρκώς κι αλλάζει όψεις, θέτοντας σε επιφυλακή το τόσο ευάλωτο αλλά και τόσο δυσανάγνωστο συνάμα σύμπαν! 

Στη μία άκρη της αρένας στέκεται ευθυτενής ο άνθρωπος και εκφράζεται ώριμα και μεγαλόφωνα με το συνεκτικό του λόγο και στην άλλη συντάσσεται η πολυθρύλητη πραγματικότητα που αποκρίνεται με αινιγματικά και με δύσληπτα θροΐσματα και μουρμουρητά. 

Ο λόγος είναι η αρχή. Η  μελωδική ποίηση εκπαιδεύει, καθοδηγεί και προϊδεάζει με την επιχειρηματολογία της για το άφευκτο και για το επώδυνο τέλος. Κι ο ενεργός χρόνος εσωκλείει τη μεθοδολογία, τις αρχές και τους κανόνες, ήτοι τα ποιοτικά στοιχεία του ενδιάμεσου χρονικού διαστήματος.  

Με την επαναστατημένη σκέψη του γοργοποδίζει ο βροτός άνθρωπος στην απόσταση γυρεύοντας εναγώνια τις αιτίες  που γεννούν τα γεγονότα, τις διεργασίες, τις εναλλαγές και την επανάληψή τους. Για να συγκροτήσει εντέλει τη συνειδητή πράξη που θα δρομολογήσει τις αφορμές, τα αξιόπιστα επιχειρήματα, τη λήψη των   κρίσιμων αποφάσεων, τις οργανωμένες δράσεις που θα συμβάλλουν την καταλυτική στιγμή στην αναθεμελίωση  εκείνης της παμπάλαιας προσδοκίας… 

Εκεί που αναπτύσσεται και ανασυντάσσεται η διαλεκτική σχέση του όντος  και της ενορατικής πραγματικότητας, στην άρτια διαδικασία που μετατρέπεται η ποσότητα σε ποιότητα, εκεί φανερώνεται κι η ολοκληρωμένη αλήθεια ως σημείο αναφοράς της ιστορικής πορείας των πραγμάτων.  

Στα θέσφατα και στην ιερή  σοφία, στις επιβεβαιωμένες διατυπώσεις του πνεύματος της ειρήνης και του ανθρωπισμού, στην πιο ψηλή φωτιά της ανθρώπινης νοημοσύνης  που  σμίγει και αδερφώνει τα σύμπαντα!

Κι εκεί, στους άπλετα φωτισμένους παράδρομους των διαστημάτων  αναδεικνύονται και επαληθεύονται και η ανιδιοτελής αγάπη της γης και ο  πύρινος έρωτας της απείρου! Στα διεγερμένα συναισθήματα και στα εξεγερμένα συνθήματα που καταρρίπτουν και ισοπεδώνουν κάθε σύνορο, που φορτίζουν το ζοφερό σκηνικό με τα  καταιγιδοφόρα νέφη, για να ανάψει η αστραπή, για να εξοβελιστεί το δασύ και το αξεδιάλυτο σκοτάδι, για να βρούνε επιτέλους την απολεσθείσα φορά τους τα ξεμοναχιασμένα άστρα και τα φεγγάρια του νυχτωμένου ουρανού μέσα στο άχρονο και στο ανεξιχνίαστο γίγνεσθαι. 

Οι ατελείς μορφές της ύλης χρειάζονται προσανατολισμό και γνώση για να μπορέσουν να ταυτιστούν με τη μελωδικότητα των μουσικών φθόγγων  της υπερκόσμιας αρμονίας.

Για να αναβαπτιστεί ηθικά και πνευματικά η ελπιδοφόρα νυκτοπορία των αφορισμένων στρατοκόπων, για να ακροπατήσουν οι στιγματισμένοι στο δύσβατο μονοπάτι  με την ξερολιθιά και με τους αγκαθότοπους, σ’ εκείνη την πετρώδη ατραπό  που οδηγεί με ασφάλεια στην ευαίσθητη και στην αδιάλειπτα ερωτευμένη καρδιά της αιωνιότητας.

Οι απόψεις είναι πολλές αλλά η αλήθεια παραμένει μία. Η φύση, με τα τεχνάσματα και με τη δεξιοτεχνία της, προσπαθεί να αποσκεπάσει τα πολύτιμα μυστικά της, όμως ο άνθρωπος πεινά και διψά για τις μεγαλεπήβολες αλήθειες της. 

Και δεν  υπάρχει τίποτα πιο ζωντανό και πιο ακμαίο μέσα στη γεννήτρα πλάση που  πάλλεται από έκσταση και από ενθουσιασμό, που να μπορεί να υπερβεί το χτύπο της ανθρώπινης καρδιάς!

Ωστόσο, η φωτιά καίει ακούραστα τα ξύλα της όσο ο άνεμος καλά κρατεί. Η φωτιά, πάντα πειθαρχημένη και συγκροτημένη, υπακούει τυφλά στα κελεύσματα του ανέμου εμπιστευόμενη την ευφυΐα και το δεινό του ένστικτο.

Η φωτιά εικάζει άπαυτα και ασίγαστα κι ο άνεμος, ως αρμόδιος να γνωμοδοτεί, μοχθεί  σκληρά για να διατυπώσει ορθά την πεποίθησή του για τη διάψευση ή για την επιβεβαίωση. 

Πίσω από τις αδηφάγες φλόγες της που μαίνονται, επεκτείνεται η στάχτη, ο καπνός και η ολοσχερής καταστροφή. Κι από την άλλη κατεύθυνση, προσέρχονται διστακτικά και προβληματισμένα τα κύματα των λαών, η ανθρωποθάλασσα που πρέπει να αναλωθεί στον αυστηρά καθορισμένο χρόνο…  

Όμως η αγάπη και η αλληλεγγύη των θνητών όντων παραμένουν πάντα άτρωτες και απρόσβλητες αφού δε διαθέτουν ύλη για να καούν, αφού εκ των πραγμάτων καμιά πυρκαγιά δε μπορεί να τις απειλήσει, να τις πλήξει ή να τις θανατώσει. Η αγάπη είναι η αρχέτυπη φωτιά που φλογίζει ακατάπαυστα τα σύμπαντα κι ο άνεμος είναι η ίδια η αρετή της αλληλεγγύης! 

Ναι. Ο κόσμος της δημιουργίας γεννήθηκε κάποιο ξημέρωμα από τον παράφορο έρωτα των αθάνατων θεών και των αιώνιων άστρων. Κι οι θνητές υπάρξεις, πάντα ευάλωτες και ευαίσθητες παραδίδονται με ανείπωτη χαρά, αμαχητί, στις λυτρωτικές φλόγες της θέαινας αγάπης…

Ένας τραχύς δρόμος ανηφορίζει προς τον ουρανό κι ένας άλλος κατηφορίζει προς τη γη, μέσα σ’ έναν αδιερεύνητο κύκλο που ανοίγει και κλείνει τις ακρώρειές του διαδοχικά εις το διηνεκές. Μια αρχή κι ένα τέλος που εναλλάσσονται αρμονικά μέσα στην ακαταστάλακτη απεραντοσύνη του απείρου. Μια διαρκής ακολουθία άπειρων μετασχηματισμών…

Αέρας, χώμα, ήλιος και νερό… 

Σε τούτη την ακαταχώριστη  διαδικασία που μετρά φειδωλά τον ενεργό χρόνο, σε τούτο το άτεγκτο χρόνο που ρυθμίζει περίσκεπτος και αμίλητος την κρίσιμη απόσταση της δοκιμασίας. 

Η συνοχή και η αλληλουχία των στοιχείων, η θέση, η αντίθεση, η άρνηση κι η αρτισύστατη σύνθεση που  θέτει τα καινούρια όρια στη γη! 

Η τάξη και η αταξία, η χαρά κι η λύπη, το δίκιο και η αδικία, σε μια μοναδική ενότητα που αλλάζει τα χρώματα,  τα σχήματα και τις μορφές στο περίτεχνα διακοσμημένο σύμπαν. Μια ανατρεπτική επικαιρότητα που αναγεννά την προσδοκία και τους ξέφρενους ρυθμούς της, για να μεγαλουργήσει το πνεύμα στους ελπιδοφόρους ορίζοντες και να συρρικνωθεί προοδευτικά, να εξαντληθεί βαθμιαία και να τερματίσει οριστικά και αμετάκλητα πάνω στο ακόρεστο χώμα η υποδεέστερη γήινη ύλη…

Υπέρτατος επόπτης και κριτής η ζώσα στιγμή μέσα στην απεραντοσύνη της… υπέρτατος μαχητής και οσιομάρτυρας ο άνθρωπος, με τη χαρισματική του νοημοσύνη, με την άφθαρτη και με την ανώλεθρη ψυχή του, με την καθαγιασμένη πίστη του που τον καθιστά χρηστό κρίκο στην πλατινένια αλυσίδα της πρωτόφαντης και της ανεπανάληπτης ζωής, στο ανεξιχνίαστο μυστήριο  που δένει αρμονικά στον κόσμο της δημιουργίας όλα τα φαινόμενα!