Ένας ταξικός οδηγός του Πειραιά

Δεν γεννήθηκα στον Πειραιά, δε μεγάλωσα στον Πειραιά, δεν ζω στον Πειραιά. Ο παππούς μου ήταν από τα Καμίνια του Πειραιά, μια από τις κατεξοχήν εργατικές συνοικίες του. Τον Πειραιά όμως θέλησα να τον γνωρίσω εκεί που κινείται η οικονομία του εφοπλιστικού κεφαλαίου, από τους εργάτες που με τον ιδρώτα τους και κυριολεκτικά με το αίμα τους έχουν γεμίσει τις κοιλιές και τις τσέπες των εργοδοτών κι αφεντικών. Όπως στο λιμάνι των ναυτεργατών και λιμενεργατών. Όπως στη Ζώνη Περάματος των μεταλλεργατών.

Βρέθηκα πρωί στην πρώτη βάρδια στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη με το Συνδικάτο Μετάλλου, που μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έπρεπε να ενημερώσουν τους εργάτες για το τι επιφυλάσσει το εφοπλιστικό κεφάλαιο, με στόχο το όλο και μεγαλύτερο τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων. Πολτοποιώντας κάθε ψήγμα αξιοπρέπειας στα πλαίσια της κερδοφορίας μιας χούφτας εκμεταλλευτών που δεν έχουν καμία σχέση με αυτή την τεράστια κοινωνικοποίηση της παραγωγής. Μόνο την υπογραφή τους βάζουν τσεπώνοντας την θυσία των εργατών. Κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να στήσουν συνέδριο της ΠΟΕΜ οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, ακολουθώντας τη γνωστή τακτική με αντιπροσώπους νόθους, από αμφίβολα σωματεία, για να μπορούν να στηρίξουν το συνέδριο της ΓΣΕΕ που οι εργατοπατέρες θέλουν να την καταστήσουν τσιφλίκι και μαγαζάκι των εργοδοτών. Μόνο που λογαριάζουν χωρίς την ΔΑΣ την παράταξη του ΠΑΜΕ.

Βρέθηκα στο λιμάνι του Πειραιά, εκεί που οι ναυτεργάτες δίνουν τη δική τους μάχη, μέσα σε σαπιοκάραβα, χωρίς να τους καταβάλουν τα δεδουλευμένα τους και τα αναδρομικά με βάση τη ΣΣΕ.

Βρέθηκα στις δύο απεργίες στο ΣΕΜΠΟ της Cosco. Εκεί που η ανάπτυξη του κέρδους είναι εξόφθαλμα δυσανάλογη με τους μισθούς πείνας των εργατών. Εκεί που, ενώ φορτώνονται και ξεφορτώνονται εμπορευματοκιβώτια με αμύθητα κέρδη, οι εργάτες φορτώνονται ακόμα περισσότερο στις πλάτες τους επαγγελματικές αρρώστιες, μυοσκελετικά προβλήματα, μεγάλη έκθεση σε ακτινοβολία, μετρώντας ήδη δύο νέα σε ηλικία θύματα από καρκίνο. Αντιμετωπίζουν σοβαρούς τραυματισμούς από την έλλειψη μέτρων ασφάλειας και εντατικοποίησης, από τον ελλιπή αριθμό μελών στην ομάδα εργασίας (πόστα). Αμολάει τους μπράβους της η εργοδοσία, απειλώντας ανοιχτά τον Πρόεδρο της ΕΝΕΔΕΠ και τα μέλη του ΔΣ. Μοιράζουν σαν στραγάλια τις διώξεις. Βγάζουν με ταχύτητα φωτός παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες.

Καμαρώνουν και τρίβουν τα χέρια τους οι επενδυτές γι’ αυτό το περιβόητο masterplan, που είναι λαιμητόμος για τα δικαιώματα των εργατών. Θέλουν στο πλαίσιο του επιχειρηματικού τους οίστρου να αλλάξουν την χρήση στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, σέρνοντας στην αβεβαιότητα τόσους εργάτες. Προβάλλουν το τυράκι νέων θέσεων εργασίας, πάντα όμως υπάρχει και η φάκα και δεν είναι άλλη από το κέρδος. Αρκετά το έχουν γλεντήσει εις βάρος των εργατών, της τοπικής κοινωνίας, του περιβάλλοντος και της υγείας. Διατρανώνουν την ανάγκη για νέες επενδύσεις και πως είναι αυτοκτονία αν δεν στηρίξουμε λέει τους κινέζους επιχειρηματίες. Η πραγματικότητα είναι πως το δίλημμα δε θα έπρεπε να είναι ποιο κεφάλαιο, ντόπιο ή ξένο θα στηρίξουν οι εργαζόμενοι. Καμιά ανησυχία, η μόνη έγνοια μας το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς δουλεμπορικούς όρους και συνθήκες, μέσω εργολαβιών και ενοικιαζόμενων εργαζομένων. Εφαρμογή των ΣΣΕ και υπογραφή νέων, μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, επιτροπές ελέγχου με εκπροσώπους των σωματείων.

Βρέθηκα στον αγώνα των φορέων, μαθητών και κατοίκων του Περάματος για να φύγουν μια για πάντα τα καζάνια του θανάτου. Που στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης αυξάνουν τον καρκίνο στις συνοικίες. Το βενζόλιο τείνει να είναι το οξυγόνο. Περιορίζουν κάθε ελεύθερο χώρο ώστε να απλώσουν τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Η απαίτηση ήταν χθες να είχαν απαλλοτριωθεί 640 στρ. και να δοθούν στο λαό, πέρα και μακριά από κατοικημένες περιοχές και να ανακληθούν όλες οι άδειες των βιομηχανιών που έχουν αδειάσει το βούρκο τους στις γύρω περιοχές.

Κι ενώ οι εργαζόμενοι πλήρωσαν την κρίση, τώρα τους ζητάτε να πληρώσουν και την ανάπτυξη. Γιατί τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί, αφού η πλάστιγγα γέρνει όλο και περισσότερο προς τη μία πλευρά. Κι εφόσον μιλάμε για δύο πλευρές, στη μια έχουμε το μεγάλο κεφάλαιο και το ασύδοτο κέρδος στις πλάτες των εργαζομένων κι από την άλλη το λαό που ξεζουμίζεται όλο και περισσότερο.

Εδώ έρχεται ο ρόλος των ταξικών σωματείων και συνδικάτων. Ένας παράγοντας καθοριστικός και ο μόνος που μπορεί να βάλει τους όρους και τις προϋποθέσεις ώστε αυτή η πλάστιγγα να γείρει προς όφελος των εργαζομένων. Είναι η μόνη προοπτική ώστε να μην υπάρξει απογοήτευση στους εργαζόμενους μπρος την λαίλαπα αντιλαϊκών κι αντεργατικών μέτρων. Άλλωστε η ίδια η ζωή έχει αποδείξει πως έχουν ακυρωθεί μέτρα που έχουν ψηφιστεί κάτω από την πίεση και τον αγώνα του ταξικού εργατικού κινήματος.

Κι όσοι κάνουν χάζι τη μακρινή μα τόσο κοντινή Χιλή να τους πούμε, πως εδώ υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό. Μόνο που χρειάζεται οργάνωση κι αγώνας. Χρειάζεται επιμονή κι υπομονή. Χρειάζεται αντανακλαστικά και μελέτη. Χρειάζεται συμμετοχή και δυνάμωμα των ταξικών σωματείων, να αλλάξουν αυτοί οι διαολεμένοι συσχετισμοί ώστε με άλλη δυναμική να σηκωθεί κύμα αντίστασης.

Αφορά όλους μας το τι συμβαίνει στον Πειραιά. Την επόμενη φορά σκέψου γιατί κλείνουν οι ναυτεργάτες το λιμάνι. Την επόμενη φορά σκέψου γιατί ενώ κάποιοι λένε πως με τις απεργίες δε γίνεται τίποτα, οι εφοπλιστές μετράνε χασούρα το λεπτό. Την επόμενη φορά σκέψου, πως κάθε ευκαιρία επενδυτική είναι μόνο για το κεφάλαιο. Την επόμενη φορά σκέψου, πως το περιβάλλον τους ενδιαφέρει μόνο ως μια νέα αγορά που θα αποφέρει κέρδη. Την επόμενη φορά σκέψου πως η εγγραφή σου απλά στο σωματείο δε φτάνει. Την επόμενη φορά σκέψου πως η μέση που σε πονάει, δεν είναι από τη φύση της δουλειάς, αλλά από τη φύση της εκμετάλλευσης. Την επόμενη φορά σκέψου γιατί επιτέθηκαν οι δολοφόνοι φασίστες της Χρυσής Αυγής στους εργάτες και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα. Γιατί δολοφονήθηκε ο Φύσσας εκεί. Γιατί έστηναν σωματεία δουλεμπορικά και ποιων τσιράκια είναι. Την επόμενη φορά δε θα φτάνει μόνο να σκεφτείς, θα πρέπει να κάνεις το βήμα και να οργανωθείς.

Είναι καιρός τώρα που αρκετοί έχουμε χάσει τον ύπνο μας, την ξεκούρασή μας. Αλλά μπρος στον αγώνα για να αφυπνιστεί ο κόσμος, οι θυσίες θα μεγαλώνουν γιατί τα περιθώρια θα στενεύουν. Το κέφι όμως και την ελπίδα δεν τα χάνουμε ποτέ γιατί αυτό που έχουμε ονειρευτεί δε μπορεί να σκιάσει τα πρόσωπά μας..

Έτσι στην οργάνωση και στην πάλη γεννιέται η ελπίδα

Στην γνώση και τη μελέτη μεγαλώνει η συνείδηση

Στην αλληλεγγύη και την συναδελφικότητα ζει η αγάπη

Με όλα αυτά, η σαπίλα αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος θα γνωρίσει την ΑΝΑΤΡΟΠΗ