Ένστολο delivery βίας!

Και τα καλυμμένα στόματα έχουν φωνή, είναι ένα από τα συνθήματα τα πιο πετυχημένα του Κόμματός μας, με ουσιαστικό περιεχόμενο και όχι απλώς συμβολισμό. Και δεν είναι τυχαίο που αγκαλιάστηκε από χιλιάδες επί χιλιάδων, άνδρες και γυναίκες και παιδιά, και λειτούργησε σαν συνεκτικός κρίκος όμοιων αναγκών έκφρασης, που υπερβαίνουν τις πολιτικές αντιθέσεις ή αποχρώσεις.

Η φωνή έπαψε να είναι προνόμιο επωνύμων, κατόχων μικροφώνων, ή μέσων μαζικής ενημέρωσης , απ’ την ώρα που οι μάζες των εργαζομένων συνειδητοποίησαν, με αφορμή την απειλή της πανδημίας, τη διεστραμμένη κυρίαρχη πολιτική που οικοδομήθηκε ταχύτατα εναντίον τους. Αυτή δηλαδή που άδραξε σε όλα τα επίπεδα το φόβο, την ανασφάλεια, τη φτώχεια, την κούραση, τον εγκλεισμό, την καταστολή, την ίδια τη βία, για να κάμψει και φρόνημα και αντιστάσεις του λαού. Ενός λαού που η εξουσία στρίμωξε, με άλλοθι την πανδημία, στα καδράκια των δημοσκοπήσεων, πολυέξοδα και περίτεχνα, έτσι ώστε να φαίνεται ότι ο εκ-βιασμός του είναι δήθεν συναινετικός.

Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή. Κι αν ακόμα η κυβερνώσα εξουσία διαθέτει την υπεροπλία των επικοινωνιακών μέσων, δεν μπορεί να αποφύγει κάμποσα απ’ αυτά να …ξεφεύγουν και να γυρνάνε μπούμερανγκ στα μούτρα της. Για παράδειγμα, έπαιξε μεγάλο διάστημα την αμερικανιά των παρενοχλήσεων και βιασμών, σεξουαλικού τύπου, το λεγόμενο #metoo (κι εγώ, και σε μένα), που είναι τεράστιο ζήτημα, αλλά όχι το μόνο. Κι έτσι της «ξέφυγε» το γεγονός ότι επέλεξε για υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ. έναν θιασώτη της θεσμοθετημένης παρακρατικής καταστολής. Λες και δεν ήξερε ότι θα εμπνέονται, και θα διδάσκονται να ουρλιάζουν αγεληδόν, για να ακούγονται, όχι μόνο στα βιντεάκια, αλλά και στα μπαλκόνια της Νέας Σμύρνης, των Αμπελόκηπων ή της Νίκαιας, πριν απ’ τις κρότου – λάμψης και σιχαμερά συνθήματα αντρίλας, τύπου «γαμώ και δέρνω».

Ο στόχος είναι προφανής και καθόλου καινοφανής. Να καταδειχτεί ότι στη νέα εποχή καταστολής δεν χρειάζονται τρίκυκλα κοτζαμάνηδων. Αρκούν επίσημα αστυνομικά ή ειδικοφρουρίτικα μηχανάκια, και ξένοιαστοι από ευθύνες και ποινές καβαλάρηδες, που σε αγαστή συνεργασία, εδώ και χρόνια, με ένα «σώμα» επαγγελματιών του σαματά και της βαβούρας, να μπορούν να διαλύουν, να συκοφαντούν, να τρομοκρατούν και να φιμώνουν κάθε μαζική και οργανωμένη διαδήλωση, συλλαλητήριο και διαμαρτυρία.

Βαράτε, σκουπίστε, τελειώσατε, για να μη βγαίνει ο λαός έξω και διεκδικεί αυτά που του στερούν για να τον σώσουν. Ως λαός υπόδουλος, που πρέπει να μάθει να υπηρετεί αμίλητος την τάξη που τον εκμεταλλεύεται. Το θράσος αυτής της πολιτικής έγκειται στο γεγονός ότι οι βάρβαροι καταστολείς – όργανα πρέπει να επιδεικνύουν πρώτα τα γεννητικά τους όργανα, για να εξασφαλίζουν εκείνο το αισθητικό σοκ, που τους επιτρέπει μετά να αιφνιδιάζουν ως πολιτισμένοι τους απολίτιστους. Είναι η τακτική του επιδειξία. Που πρώτα ξεφτιλίζει και μετά επιτίθεται. Η καταστολή εμφανώς πια έχει πάρει τη μορφή του delivery της βίας. Κάθε κινητοποίηση εκλαμβάνεται ως τηλέφωνο ή μέιλ «ελάτε να με πακετάρετε, να με τουλουμιάσετε, και να μου φορτώσετε και τον μισό ποινικό κώδικα ως δωρεάν γλυκό». Τρεις, τέσσερις φορές σ’ αυτό το πόστο ο εντεταλμένος ιδιοκτήτης του σώματος των ντελιβεράδων της βίας έχει την πλούσια πείρα πολλών κυβερνήσεων, και βεβαίως όχι μόνο ελληνικών αλλά και αμερικανικών.

Είναι ο μόνος ίσως στον κόσμο που δεν κατάφερε να προστατέψει το γραφείο και το υπουργείο του από την παραλαβή μιας βόμβας που άφησε πίσω της νεκρούς… Αν μπορούσε, θα εξαφάνιζε από προσώπου γης ταχυδρόμους, ντελιβεράδες του μεροκάματου, της πίτσας μες στην πανδημία, αλλά και τους απλούς εργαζόμενους αστυνομικούς, τους πάμπολλους αλλά όχι αποκτηνωμένους, από τους οποίους δεν μπορούσε να εξασφαλίσει τους πραιτωριανούς του.

Είναι ειρωνικό, αποτρόπαιο, έως και γελοίο στον 21ο αιώνα να ακούς την προτροπή, ν’ ανοίξεις το στόμα σου, για κάθε απόπειρα ή βιασμό που έχεις υποστεί, στο γραφείο, στη δουλειά, στο σπίτι, στη ζωή, αλλά μόνο στα στενά περιθώρια της σεξουαλικής ατζέντας. Και να μένεις μουγγός, φιμωμένος, αυτοφυλακισμένος και φοβικός, όταν ο σάπιος εκφασισμένος καπιτάλας αφεντικός σού παίρνει το ψωμί απ’ το στόμα, σου κατάσχει το σπίτι, σου κόβει το ρεύμα, το νερό, τη σύνταξη, το φάρμακο, τον αέρα που αναπνέεις, σου βαράει το παιδί, το στέλνει μισθοφόρο στην άλλη άκρη της Γης. Μπορείς να ξεφύγεις; Ναι. Το σύνθημα μας δείχνει το δρόμο. Εκτός από συνένοχοι στο έγκλημα, που δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ, οι κομμουνιστές και οι δημοκράτες άνθρωποι δεν πρόκειται επίσης να γίνουμε ποτέ συμπρωταγωνιστές στον σύγχρονο Βωβό Κινηματογράφο της βίας τους.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 13-14/3/2021