Έντιμε άνθρωπε κυρ Παντελή, σου σκοτώνουν το παιδί

Αφορμή για τα παρακάτω στάθηκε η δήλωση του Δημήτρη Μυστακίδη, ότι «Φτάσαμε να θρηνούμε 57 ανθρώπους και να το ξεχνάμε σε έναν μήνα. Νομίζω χρειαζόμαστε εθνικό ψυχολόγο πια. Το μόνο που μας ξυπνάει είναι όταν έρθει η φωτιά στην αυλή μας. Κι αυτό, μέχρι να σβήσει. Μετά μπορεί να πάρουμε ένα επίδομα και να το ξεχάσουμε».

Η 1η Μαρτίου του 2023 είναι μία μέρα που όσοι την ζήσαμε, δεν θα τη ξεχάσουμε ποτέ. Ξημέρωσε έχοντας χάσει την ζωή τους 57 συνάνθρωποί μας. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι άνθρωποι. Παιδιά που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους. Γονείς που τα παιδιά τους, τους περίμεναν. Παππούδες που πήγαν να δουν τα εγγόνια τους, τα οποία δεν θα τους θυμούνται… Και όλα αυτά γιατί δεν μπορούμε να ιεραρχήσουμε αν το κέρδος μίας εταιρείας μπαίνει στη ζυγαριά με την ανθρώπινη ζωή.

Δεν μιλάμε πια για περικοπή μισθών, πρόνοιας και δικαιωμάτων. Μιλάμε για την έμπρακτη απόδειξη ότι σε αυτή τη χώρα ζούμε από τύχη. Η εφαρμογή πολιτικών, που κορυφώθηκε στην εποχή των Μνημονίων, πέρασε μέσα από ένα συμπίλημα ρυθμίσεων που περιέκοπταν θέσεις εργασίας, απολαβές και κόστη. Κόστη συντήρησης και ανάπτυξης των υποδομών. Και αυτή η υποβάθμιση έφτασε σε σημεία που έπαιζε με την ασφάλεια μας.

Κανείς δεν ανέλαβε την ουσιαστική πολιτική ευθύνη. Καθώς η παραίτηση για 40 μέρες είναι περισσότερο ύβρις στη μνήμη αυτών των ανθρώπων, παρά ανάληψη οποιουδήποτε ψήγματος ευθύνης. Αυτό είναι ντροπή, Υπουργέ. Όχι η συζήτηση για θέματα ασφαλείας στους σιδηροδρόμους στη Βουλή, όπως λέγατε λίγες μέρες πριν το ατύχημα.

Ούτε μπορεί να λογιστεί ως θυσία για να έχουμε καλύτερες υποδομές, όπως είπαν ανεκδιήγητοι παπαγάλοι. Θυσία είναι όταν το επιλέγεις. Σε συνθήκες πολέμου και αγώνα, όχι όταν μπαίνεις σε ένα τραίνο.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά προσπαθούν εδώ και έναν χρόνο να συγκαλυφθεί με τον πλέον επαίσχυντο τρόπο ένα έγκλημα. Ένα έγκλημα προδιαγεγραμμένο. Οι προειδοποιήσεις ατέλειωτες, ακόμα και λίγες μέρες πριν. Ακόμα και οι δικαστές που έβγαζαν παράνομες τις απεργίες των σιδηροδρομικών (που σημειωτέον δεν είχαν μισθολογικά αιτήματα), είναι συνυπεύθυνοι.

Εδώ Κυρ Παντελή μου σου παίρνουνε ό,τι έχεις και δεν έχεις. Δεν είναι πλέον ο γιος σου καλά «για να του αφήσεις το όνομα και τον παρά». Ό,τι και αν σκέφτεται κάποιος, ό,τι κι αν ψήφισε δεν μπορεί αύριο να μην απεργήσει. Για να μην γίνει οικεία, η αδιαφορία. Για να μην γίνει κανονικότητα, η συγκάλυψη. Για να είμαστε τουλάχιστον σωστοί στα σχέδια και στα όνειρα μας.

ΥΓ. Ο μητροπολίτης Λάρισας Ιερώνυμος είπε ότι “Να ξέρετε ότι έναν κεκοιμημένο τον τιμάς πολύ με τη σιωπή και την προσευχή, δεν τον τιμάς με τον θόρυβο…Να αφήσουμε αυτούς που έχουν την αρμοδιότητα να μιλήσουν.“

Στην κουλτούρα μας ο πόνος δεν είναι βουβός. Από την Αντιγόνη και την Παναγία, έως τις μανάδες του Τάσου Τούση, του Μυρογιάννη,του Γρηγορόπουλου και του Φύσσα υπάρχει αγανάκτηση και οργή.