Επιθετική αντεπανάσταση

Πέρασαν τριάντα χρόνια από την πτώση της ΕΣΣΔ, ωστόσο η ανθρωπότητα στο ίδιο διάστημα εξαναγκάστηκε να κάνει τεράστια άλματα αιώνων προς τα πίσω, άλματα προς εποχές σκοτεινές και ξεχασμένες, αντίθετες προς την πρόοδο, άλματα σχεδιασμένα, καθοδηγούμενα και σύμφωνα με τις επιταγές της αντεπανάστασης, όπως αυτές καθορίζονται από την ανά τον κόσμο πλουτοκρατία. Η ψευδεπίγραφη ελευθερία του δυτικού κόσμου είναι αυτό ακριβώς το σύστημα στο οποίο είσαι ελεύθερος να κάνεις οτιδήποτε θελήσεις, αρκεί φυσικά να μπορείς και συγκεκριμένα να μπορεί η τσέπη σου. Και ακριβώς επειδή το κεφάλαιο φροντίζει να μην μπορεί να αντεπεξέλθει η τσέπη σου στα θέλω σου, είναι αυτή η ελευθερία μέσα στην οποία δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Αυτής της ελευθερίας φίλοι είναι οι φιλελεύθεροι και αυτή την κατ’ όνομα ελευθερία είναι που επιθυμούν να συντηρήσουν οι συντηρητικοί.

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, ολοένα και περισσότερο επιταχύνεται η αντεπανάσταση με επιθέσεις που έχουν στόχο να περιορίσουν τόσο ό,τι κατακτήθηκε με αίμα και λαϊκούς αγώνες τα τελευταία χρόνια, όσο και οτιδήποτε θυμίζει Κομμουνισμό. Στο ένα μέτωπο, ψηφίζονται διαρκώς και παγκοσμίως νομοθεσίες που στερούν το ένα μετά το άλλο τα δικαιώματα των εργατών και των ανθρώπων. Ο σύγχρονος αυτός μεσαίωνας ακούει στο όνομα μεταρρυθμίσεις και στοχεύει στην εξυγίανση του καπιταλιστικού συστήματος. Αλήθεια, γιατί είναι τόσο εύθραυστη η υγεία αυτού του συστήματος, που χρήζει συνεχώς μεταρρυθμιστικών εξυγιάνσεων; Οι πλέον κρίσιμες θεραπείες του περιλαμβάνουν λιτότητα, απολύσεις, καταργήσεις σε συνταγματικά δικαιώματα όπως αυτό της απεργίας ή της διαδήλωσης. Στο άλλο μέτωπο, αγάλματα ιστορικών προσωπικοτήτων -κυρίως των Λένιν και Στάλιν- γκρεμίζονται, εργατικά και κομμουνιστικά σύμβολα απαγορεύονται, κομμουνιστικά κόμματα τίθενται εκτός νόμου, λαμπρές σελίδες της ιστορίας των λαών σκίζονται και ξαναγράφονται με παραποιημένη την αλήθεια. Επιδιώκουν να μετατρέψουν τον κομμουνισμό σε μια παλιά κακή ανάμνηση, ωστόσο πετυχαίνουν ακριβώς το αντίθετο. Και αυτό διότι ο λαός έχει πλέον τεράστια πείρα, έχει μάθει όλα τα τερτίπια του καπιταλισμού και δεν ξεχνά το φως, όσο κι αν προσπαθούν να τον πνίξουν στο σκοτάδι. Ξέρει ποιον έχει στο πλευρό του και ποιον απέναντι.

Αρωγός σε όλη αυτή την αβυσσαλέα αντικομμουνιστική επίθεση στέκει και η καλοστημένη θεωρία των δύο άκρων που με θράσος τολμά να εξισώνει τον κομμουνισμό, τη νιότη του κόσμου, με το φασισμό και το ναζισμό, τα μαύρα απεχθή εργαλεία που χρησιμοποίησε ο καπιταλισμός τον περασμένο αιώνα για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στην ιστορική ήττα που τον ζύγωνε, συγκρινόμενος στα μάτια των λαών της γης με το σοσιαλισμό, το νέο σύστημα που σχεδιάστηκε με γνώμονα και επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Και παρότι το φίδι τότε νικήθηκε, το πλήγμα που έλαβε δεν ήταν αρκετά ισχυρό για να το σκοτώσει, αντίθετα κατάφερε να ανασυνταχθεί, άλλαξε το δέρμα του και επιτέθηκε ξανά υποχθόνια και ύπουλα, όπως μόνο άλλωστε γνωρίζει καθώς έρπει στο χώμα.

Ό,τι και να κάνουν, όσους νόμους και αν ψηφίσουν, όσα αγάλματα και αν γκρεμίσουν δεν θα καταφέρουν ποτέ και με κανέναν τρόπο να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου, να βάλουν στο γύψο τους λαϊκούς αγώνες, να φιμώσουν τη φωνή των εργατών. Οι νόμοι τους θα γίνουν κουρελόχαρτα, θα παραμείνουν κενό γράμμα, θα καταργηθούν στην πράξη από το οργανωμένο, ταξικό λαϊκό κίνημα και αυτό διότι απλά νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και νομοτέλεια η τελική νίκη των λαών. Όσο και αν προσπαθούν ο χρόνος δε σταματάει, το αύριο δεν αργεί, θα φέρουμε το μέλλον και θα είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός.

Και επί της ευκαιρίας, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τόσο την τέως κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όσο και την κείμενη της Νέας Δημοκρατίας, διότι με τα νομοθετικά εκτρώματα κατά της απεργίας και κατά των διαδηλώσεων, αφενός μας επιβεβαιώνουν πως βαδίζουμε σε σωστό δρόμο και αφετέρου μας εξοπλίζουν με ακόμη περισσότερα επιχειρήματα στον αγώνα μας να πείσουμε το λαό να σηκωθεί, απαντώντας σε όσους αναρωτιούνται για το αν οι αγώνες και οι απεργίες μας είναι μάταιες. Ορίστε λοιπόν, αφού είναι μάταιες γιατί τις απαγορεύουν; Η απάντηση σε αυτό είναι απλή, ακριβώς γιατί τις φοβούνται και τις φοβούνται διότι με αγώνες στο δρόμο κατακτήθηκαν όλα μας τα δικαιώματα. Τίποτα δε μας χαρίστηκε. “Από κανέναν δε δανειστήκαμε το κόκκινο, δικό μας αίμα” λέει ο Ρίτσος. Να γιατί τρέμουν τις απεργίες, τις στάσεις εργασίας, τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, τα ταξικά συνδικάτα, τους εργάτες. Να λοιπόν γιατί είμαστε βέβαιοι πως βαδίζουμε προς τη σωστή κατεύθυνση, έναν αιώνα τώρα, κάτω από τις κόκκινες σημαίες μας με το σφυροδρέπανο και τρία τιμημένα γράμματα, ΚΚΕ.

Υ.Γ. Η απαγόρευση των διαδηλώσεων δεν ήρθε τυχαία τώρα, εν μέσω θέρους και κορωνοϊού. Η νέα καπιταλιστική κρίση που βιώνουμε και που δήθεν είναι βραχυπρόθεσμη, προσωρινή και αποτέλεσμα της υγειονομικής, είναι στην πραγματικότητα μια νέα, πολυετής, βαθύτερη καπιταλιστική κρίση από αυτή που ζήσαμε την περασμένη δεκαετία και που θα φέρει πλήθος νέων αντιλαϊκών μέτρων το προσεχές διάστημα. Αυτό το γνωρίζουμε τόσο εμείς, όσο και εκείνοι που δεν τολμούν να το παραδεχτούν ανοιχτά και δημοσίως. Ακριβώς γι’ αυτό έτρεξαν να φέρουν το νομοσχέδιο κατά των διαδηλώσεων που θα έρθουν, είτε το θέλουν, είτε όχι!