Η εποχή κάνει τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος την εποχή;;

Η Εποχή τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος την εποχή;;
Ή αλλιώς: Ο άντρας κάνει την γενιά ή η γενιά τον άντρα;;
Πώς γίναμε έτσι..
Γιατί γίναμε έτσι; Γιατί αφήσαμε να γίνουμε έτσι;

Συχνά-πυκνά ακούω, ιδίως από νέους- :” Τότε ήταν αλλιώς..Άλλες εποχές”.
Μα ναι, φυσικά ήταν άλλες εποχές.
Μα δεν ήταν οι εποχές που φτιάχνανε τις παρέες, τις φιλίες..
ήταν οι άνθρωποι. Καμμιά εποχή, καμμιά στιγμή δεν μπορεί να αυτοχαρακτηριστεί ως ” καλή κι αγνή”.
Τις στιγμές μας τις φτιάχνουμε εμείς. Τις εποχές, το ίδιο.

Κανείς μην μου πει πως φταίει η εποχή που είμαστε έτσι όλοι χαμένοι μεταξύ μας. Οικονομικά προβλήματα είχαμε πάντα. Ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολύ δύσκολα.
Μα πότε δεν ήταν;;

Οι μη κλέφτες και λωποδύτες, όπως εμείς, πάντα είχαμε δυσκολίες με τα οικονομικά. Πάντα είχαμε πρόβλημα όσον αφορά στην διακυβέρνηση του τόπου μας. Πάντα γίνονταν πόλεμοι. Πάντα κάποιοι ξεριζωμένοι τρέχαν από δω κι από κεί. Πάντα θερίζανε η πείνα και τα εμπάργκο, πολλούς πληθυσμούς της γης.

Όμως.
Εδώ υπάρχει ένα όμως.
Συναντιόμασταν. Χωρίς τηλεφωνήματα. Σχεδόν, χωρίς καν σταθερά τηλέφωνα.
Συναντιόμασταν. Τι να ξεχάσω; Τι να πρωτοθυμηθώ..

Την Ιουλιανού που σχεδόν έκλεινε η κυκλοφορία, έτσι, όπως μαζευόμασταν στην Αλκυονίδα;; Δεν υπήρχαν πάντα χρήματα για την εκτύπωση του προγράμματος. Θυμάμαι τον Ραφαηλίδη, ν’ ακουμπάει σε όποια πλάτη εβρισκε μπροστά του και να τα φτιάχνει σε χειρόγραφο. Να τα παίρνει ο αέρας και να τα κυνηγάμε… Κι ύστερα στο “αχ-βαχ” για βερεσέ μαυρομάτικα και ρετσίνα. Κι όταν ντρεπόμασταν “όχι πάλι στον Κίμωνα”, αράζαμε στα παγκάκια μέχρι το ξημέρωμα. Συζητούσαμε. Δηλαδή, Συν και ζητούσαμε. Ζητούσαμε τα σύμβολα του Αγγελόπουλου και του Μπέργκμαν. Σφυρίζαμε τις μουσικές του Μορικόνε… Ατέλειωτες κουβέντες μετά τις προβολές… Σκεφτόμασταν. Αναλύαμε. Ανταλλάσσαμε ιδέες, προτάσεις… Χτίζαμε με γερά δομικά υλικά τους εαυτούς μας, ώστε να μην καταρρέουν στον πρώτο σεισμό…

Στο Βοξ τα ίδια. Και χωρίς σινεμά. Παρέες!!!
Παρέες στο δρόμο με τη ” Φραγκοσυριανή” και τα φάλτσα μας. Με τα φλερτ και τα βιβλία υπο μάλης. Με τις νέες εκδόσεις. Μαζευόμασταν στα σπίτια. Αν δεν υπήρχε φαγητό, την περνάγαμε με στραγάλια και νερό… ( έρχονται και φουσκώνουν τα στραγάλια και νοιώθεις κορεσμό… τρυφερά τεχνάσματα…)
Μαζευόμασταν κομπανία ολόκληρη για να μας διαβάσει ένας φίλος το νέο του ποίημα. Ή το εγχείρημα για πεζογράφημα..

Θέλω να πω, πως υπήρχε πάντα η αιτία. ΘΕΛΑΜΕ να συναντηθούμε και να μιλήσουμε. Τις αφορμές, τις φτιάχναμε επι τόπου. Τώρα, γιατί θάψαμε τις αιτίες; Γιατί ξεχάσαμε ή δεν μάθαμε ποτέ το κόλπο με τις αφορμές;;

Δεν περνούσε καν απ’ το μυαλό μας ότι θα έρθει η στιγμή που κάποιος θα “κατεβάζει” μια ταινία και θα την βλέπει μόνος του.
Κυκλοφορούσε ένας δίσκος και τον αγοράζαμε ρεφενέ… Τον παίρναμε αγκαλιά. Και τον μυρίζαμε. Και τον χαϊδεύαμε. Κι η πρώτη μας σκέψη να συναντηθούμε με τους φίλους μας να τον ακούσουμε..

Αυτά φίλοι μου, δεν μας τα χάριζαν οι εποχές. Εμείς τα χαρίζαμε σ’ αυτές. Εμείς φτιάχναμε τις εποχές!
Δεν πέφταμε σε παγίδες του είδους “κατά μόνας” ή ” διαίρει και βασίλευε”.

Και μην νομίζετε πως έτρεχαν στο δρόμο οι δουλειές και τα χρήματα. Είχαμε μονίμως το πρόβλημα. Ίσα-ίσα, που τότε, χωρίς πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, δεν γινόσουν ούτε βοθροκαθαριστής.
Κι ούτε είμασταν πιο έξυπνοι τότε. Τώρα τι πάθαμε;;

Το οικονομικό σκέλος είναι ένα άλλο ζήτημα. Μας δαγκώνουν στο κόκκαλο κι εκεί πάλι λίγοι αντιστεκόμαστε. Αλλά, αντιστεκόμαστε!
Στο κοινωνικό όμως, αφήσαμε και μας νίκησαν;

Κι επαναλαβάνω, πως ο ανθρώπινος παράγων βάζει το χέρι του παντού. Στον πόλεμο, στην πείνα, στην υγεία, στην παιδεία ακόμη και στα τροχαία που άκουγα πριν. Δεν υπήρξε “κακή” στιγμή κι ούτε “παρουσία ή απουσία αγίου”. Ανθρώπινος παράγων. Αλκοόλ και τιμόνι, κινητό και τιμόνι, εγωκεντρισμός και τιμόνι… Και λάθος στρωμένος ο δρόμος;; Πάλι κάποιος άνθρωπος τον έστρωσε έτσι ή έκλεψε στα υλικά… Και μην ξανακούσω ” οι άνθρωποι ήταν πιο αγνοί”. Ποιοι;;; Μετρήστε τους απόγονους των κουκουλοφόρων, των μαυραγοριτών, των ταγματασφαλιτών, και δείτε τι απομένει. Αυτό ναι, ήταν αγνό. Όπως και σήμερα. Τα ίδια!

Φιλώ σας.

Υ.Γ. Πόσο μ’ αρέσει η Κούβα. Χαμογελούσαν και χαμογελάνε. Κι ας μην έχουν… σερβιέτες με φτερά και μήλα γυαλισμένα με κερί.
Καλό ξημέρωμα.