Εργαζόμενοι ενός κατώτερου Θεού (Covid Version)

Όλοι μας διανύουμε μέρες πρωτόγνωρες. Μέρες που μοιάζουν σαν να βγήκαν μέσα απο σενάριο του Κubrick ή του Ridley Scott. Προσπαθούμε να επεξεργαστούμε και να διαχειριστούμε τα νέα δεδομένα, να φερθούμε ανθρώπινα και έστω για μια φορά να σκεφτούμε οχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τον δίπλα μας.

Δυστυχώς δεν σκέφτονται όλοι σε αυτό το μοτίβο. Έτσι είδαμε για άλλη μια φορά μεγάλες εταιρείες – “καρχαρίες” να βάζουν στην άκρη θέματα όπως είναι η ασφάλεια του εργαζόμενου και η προσωπική του – τόσο σωματική αλλά και ψυχική – υγεία. Μιλώ για τι λεγόμενες εταιρείες – “γαλέρες” οι οποίες κινούνται στο χώρο της παροχής υπηρεσιών και γενικότερα του customer service. Με λίγα λόγια αναφέρομαι σε όλα τα τηλεφωνικά κέντρα. 

Αυτές οι εταιρείες λοιπόν, για άλλη μια φορά έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Παρά την πανδημία που έχουμε στις μέρες μας δεν προχώρησαν σε καμία διακοπή των εργασιών τους, δεν έλαβαν τα κατάλληλα μέτρα προστασίας, παρά αρκέστηκαν στο να αφήνουν ενα μπουκαλάκι αντισηπτικό υγρό σε κάθε όροφο που εργάζονται πάνω απο 200 άτομα και να δώσουν ενα (χαλασμένο) θερμόμετρο προσώπου στον σεκιουριτά του κτιρίου, ο οποίος με οποιαδήποτε ένδειξη κάτω απο 37 βαθμών κελσίου (ακόμα και με 32,33) άφηνε τους υπαλλήλους να περάσουν. Σε κάποιες άλλες εταιρείες οι διοικήσεις φέρεται να σχεδιάζουν το διαχωρισμό του προσωπικού σε “υγιείς” και “ασθενείς” σε δύο διαφορετικά κτίρια, προκειμένου να συνεχίζουν να δουλεύουν, δημιουργώντας έτσι το δικό τους Απαρτχάιντ.

Όλα αυτά τα γνωρίζαμε εκ των προτέρων οτι θα συμβούν μιας και αυτές οι τακτικές κρατούν για τα καλά εδώ και χρόνια, άλλωστε ο σκοπός του κειμένου δεν είναι αυτός.

Όλα τα παραπάνω δημοσιεύθηκαν σε διάφορους ιστότοπους και φυσικά αναδημοσιεύθηκαν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως είναι το Facebook. Εκεί λοιπόν ξεκίνησε το πραγματκό πανηγύρι το οποίο ομολογώ πως με σόκαρε, ειδικά την συγκεκριμένη εποχή. Διάβασα δεκάδες σχόλια τα οποία ανέφεραν ατάκες όπως “Καλά να πάθετε, αυτό σας αξίζει”, “Μας ζαλίζετε στα τηλέφωνα όλο τον χρόνο. Τώρα θα πληρώσετε!”, “Αυτή δεν είναι δουλειά, πάντα μπορούμε να βρούμε κάτι άλλο!”, “Αυτοί είστε και θα είστε, σκλάβοι!” και διάφορα άλλα …χαριτωμένα.

Αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν αναρωτήθηκαν για τους λόγους που κάποιος καταλήγει σε μια τέτοια δουλειά, θεωρούν μάλλον ότι για πολλούς ήταν όνειρο ζωής. Δεν σκέφτονται οτι κάποιος βρίσκεται πίσω απο ενα ακουστικό 365 μέρες το χρόνο για να τους εξυπηρετήσει, έχοντας κάποιους απο πάνω να τον πιέζουν να κάνει πιο γρήγορα, δουλεύοντας κάτω απο άθλιες συνθήκες και στιβαγμένος σαν την κατσαρίδα σε μικρά γραφεία και αίθουσες, υπομένοντας τις ύβρεις και τον εξευτελισμό απο τους συνομιλητές του. Και όλα αυτά για να πάρει στο τέλος του μήνα 500ευρώ! Αυτοί οι άνθρωποι, ακόμα και αυτές τις μέρες δεν δείχνουν το παραμικρό δείγμα ανθρωπιάς, παρά εκτοξεύουν μίσος και εξευτελισμό επειδή τους ενοχλούν μερικές αναπάντητες κλήσεις προς τον αριθμό τους. Μερικές κλήσεις που θα μπορούσαν απλά να αγνοήσουν ακόμα πατώντας το “μαγικό” κόκκινο κουμπάκι, να τις απορρίψουν.

Αυτός είναι ο μέσος όρος του Έλληνα. Του Έλληνα που ψήφισε, του Έλληνα που χάρηκε με την δολοφονία του Ζακ και επιβράβευσε τον κοσμηματοπώλη, του Έλληνα που ακόμα αναρωτιέται τι δουλειά έχει η νεολαία να σουλατσάρει στα Εξάρχεια, του Έλληνα που χαμογελάει και φουσκώνει απο περηφάνια κάθε φορά που το κράτος πετυχαίνει το στόχο του με την καταστολή, του Έλληνα που δεν του καίγεται καρφί για το τι συμβαίνει γύρω απο την αυλή του αρκεί να μην είναι μέσα στην αυλή του.

Εγώ απλά θα προτείνω την επόμενη φορά που τέτοιου είδους άνθρωποι θα ανοίξουν το βρωμόστομά τους να σκεφτούν ότι μετά την συγκεκριμένη κρίση που θα περάσουμε και τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν στην οικονομία, μπορεί οι ίδιοι να βρεθούν να εργάζονται σε μια αντίστοιχη θέση.

Καλή δύναμη σε όλους!