Εργολάβος λαών

Εργολάβο οικοδομών ξέρω. Εργολάβο δημοσίων έργων επίσης ξέρω. Ακόμα και στο έδαφος του καπιταλισμού, αυτά τα δύο έχουν και αποχρώσες οικονομικές και ενδεχομένως ταξικές διαφορές. Μετά την εργολαβία, ξέρω και την υπεργολαβία και τους υπεργολάβους, παιδιά κάπως κατώτερου οικοδομικού θεού, ύστερα στην αστική κλίμακα οπότε και στη λαϊκή πρώτοι έρχονται οι οικοδόμοι, οι χτιστάδες κι οι βαφιάδες και τα παραπαίδια.

Εργολάβους λαών όμως σύντροφοι δεν είχα ακούσει, μέχρι την ιλιγγιώδη ψήφο των Αμερικανών σ’ έναν πρόεδρο που τους βλέπει, τους αντιμετωπίζει και τους χρησιμοποιεί τον λαό του και τους άλλους λαούς, πότε σαν τούβλα, πότε σαν μπάζα.

Θα περίμενε κανείς ένα παγκόσμιο ρεύμα αντιστασιακής διανόησης, έστω και με όρους αστικής δημοκρατίας, που να μην δέχεται καν να ακούει για τη βίαιη μετακίνηση, την Εξοδο που λένε και οι Εβραίοι το θρήσκευμα, δύο εκατομμυρίων Παλαιστίνιων από τη Λωρίδα της Γάζας προς όμορες χώρες πλην Ισραήλ. Πώς γίνεται δηλαδή να μη γράφουν, να μην ουρλιάζουν, να μην καταδικάζουν ένα γιγάντιο θηριώδες σχεδόν εξωγήινο φτυάρι, που κρατάει στα χέρια του ένας όποιος πρόεδρος κι αρχίζει να πετάει χιλιάδες των χιλιάδων ανθρώπους σ’ έναν φρεσκοανοιγμένο τάφο, που σχεδόν φαίνεται από το διάστημα. Κι ύστερα αυτός ο υπερεργολάβος τραβά απ’ τη μασχάλη του μερικές χιλιάδες επί χιλιάδων επίσης ομπρέλες θαλάσσης να τις καρφώσει πάνω στα μνήματα!

Σ’ αυτήν τη μεγάλη εικόνα μιας ατιμώρητης εκφοράς λόγου από έναν εργολάβο λαών, έρχεται να προστεθεί μια μικρή που δυστυχώς δεν μπορώ να διασταυρώσω όσο θα ήθελα. Σε μια πόλη είκοσι χιλιάδων κατοίκων, λίγα χιλιόμετρα από τη Χεβρώνα στη Δυτική Οχθη, μπαίνουν στο δημαρχείο πέντε έξι πάνοπλοι Ισραηλινοί χωροφυλάκοι, φωνάζουν ένα όνομα, δηλώνει ο υπάλληλος τα χέρια του, ορμάνε, του περνάνε χειροπέδες, του φοράνε κουκούλα και χάνεται. Οπως μαθεύτηκε μετά από μερικές μέρες που τον άφησαν ελεύθερο, το έγκλημά του ήταν ότι έδωσε στο νεογέννητο παιδί του το μικρό όνομα του αρχηγού της Χαμάς… Αφέθηκε ελεύθερος, αφού υπέγραψε δήλωση ότι ζητάει συγγνώμη από το κράτος και τον λαό του Ισραήλ που είπε τον γιο του Σινουάρ. Εξωφρενικά μικρό, αλλά τρομακτικά αποκαλυπτικό του τι σημαίνει να παρακολουθεί κανείς συνειδητά ή ασυνείδητα απαθής τι σημαίνει επιβολή ισχύος σ’ έναν άνθρωπο, σ’ έναν λαό, σε μια γη, όπου ο νους κι η λογική υποτίθεται ότι χωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα. Σε ποιο …National Geographic που να με πάρει, ποιος επιστήμονας, ποιος εξερευνητής, θα μπορεί ποτέ, στο απώτατο έστω μέλλον, να μιλήσει για τα ερείπια λαών πάνω στα οποία χτίστηκαν ασφαλείς ριβιέρες, κυανές μεσογειακές ακτές κι άλλα τέτοια πολιτισμένα πράγματα. Δεν είναι απίθανο. Κάποια μέρα, σε κάποια ρουλέτα δίπλα από μια πόρνη – σκλάβα πολυτελείας, κάποιος θα δει να πετάγεται από την μπίλια, την τράπουλα ή τον κουλοχέρη το κομμένο χέρι ενός παιδιού, το λιωμένο κεφάλι ενός γέροντα, το φάντασμα μιας μάνας, ένας εφιάλτης που θα εμποδίζει τη ρουλέτα να γυρίζει αλλά όχι τη Γη.

Μια σκέψη για την Παλαιστίνη αρκεί για να μη γίνει εργολαβία και η μνήμη…