Εθνική Ανεξαρτησία, η ανατριχίλα του ανεκπλήρωτου 200 χρόνια μετά

Η σημερινή μέρα που αποτελεί το αποκορύφωμα των εορτασμών για την επέτειο των διακοσίων χρόνων της ‘εθνικής ανεξαρτησίας’ και της ‘ελληνικής επανάστασης’ (χωράει πολλή συζήτηση για το κατά πόσο ήταν ελληνική και για το κατά πόσο ήταν επανάσταση) δε θα μπορούσε να είναι πιο οξύμωρη. Εδώ και 199 χρόνια είχε συγκεντρώσει αμέτρητες αιτίες που καθιστούσαν πολλές φορές οξύμωρη την επέτειο αυτή, ωστόσο φέτος ξεπέρασε κυριολεκτικά κάθε προσδοκία, προσθέτοντας το τελευταίο κεράκι στην τούρτα γενεθλίων της. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσο επίκαιρο μοιάζει σήμερα, με έναν τρόπο μεταφυσικό, το σύνθημα “Ελευθερία ή Θάνατος”. Πόσο ανατριχιαστικά δελεαστικοί ακούγονται οι στίχοι από το Θούριο του Ρήγα…

“Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή” όταν απαγορεύεται να βγεις από το σπίτι σου αν δε ζητήσεις άδεια από το κράτος, όταν απαγορεύεται να κυκλοφορήσεις στο δρόμο σε απόσταση μεγαλύτερη των δύο χιλιομέτρων, όταν απαγορεύεται να περάσεις το κατώφλι της πόρτας σου το βράδυ…

Και πριν βιαστεί κανείς να μιλήσει για λόγους δημόσιας υγείας και προστασίας του λαού, ας ξεκαθαρίσουμε πως δεν πρόκειται περί αυτού. Αν ήθελε το κράτος να προστατέψει τη δημόσια υγεία και το λαό θα είχε λάβει έναν χρόνο τώρα πραγματικά μέτρα προστασίας, ενίσχυσης και θωράκισης του ΕΣΥ. Θα είχε επιτάξει τους κλινικάρχες από την πρώτη στιγμή, θα είχε προγραμματίσει τον εμβολιασμό σύμφωνα με τις υγειονομικές ανάγκες και όχι σύμφωνα με τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών. Θα είχε σχεδιάσει μία εκστρατεία με επαναλαμβανόμενα τεστ για όλο το λαό, από τις πρώτες μέρες της πανδημίας, ώστε να υπάρχει άμεση ιχνηλάτηση. Θα είχε φροντίσει να βάλει στην άκρη τα συμφέροντα των αφεντικών ώστε να εφαρμόζονται στο ακέραιο τα μέτρα στους χώρους εργασίας, εκεί που πραγματικά υπάρχει η τεράστια διασπορά του ιού. Θα είχε αγοράσει λεωφορεία αντί για τις χιλιάδες αστυνομικών αυτοκινήτων κάθε τύπου. Θα είχε προσλάβει γιατρούς και νοσηλευτές, οδηγούς και μηχανοδηγούς, αντί των χιλιάδων ειδικών φρουρών και λοιπών αστυφυλάκων. Και πολλά άλλα που η κυβέρνηση δεν έκανε, όχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά γιατί δεν ήθελε, γνωρίζοντας πως οι σχεδιασμοί τους που διασώζουν την οικονομία, την αγορά και τον τουρισμό, γράφονται πάνω σε 7.500 μνήματα.

Όλοι οι παραπάνω, είναι οι λόγοι που έκαναν μόλις τον τελευταίο χρόνο ακόμη πιο οξύμωρη τη φετινή επέτειο, ωστόσο όπως προείπα, υπήρχαν πολλοί ακόμη λόγοι που την ‘προίκιζαν’ εδώ και 199 χρόνια. Ας δούμε για παράδειγμα τα σύμβολα της ταξικής ειρήνης. Τις τελευταίες μέρες, όταν στέλνω τον κωδικό 6 για να μπορέσω να προαυλιστώ μία ώρα πέριξ της οικίας μου, παρατηρώ πως τα μπαλκόνια γεμίζουν σιγά-σιγά με γαλανόλευκες σημαίες, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο Μάρτη και Οκτώβρη. Είναι τόσο εθιμοτυπικές, όσο τα πολύχρωμα λαμπάκια τύπου ταβέρνας που έχουν την τιμητική τους κάθε χριστούγεννα. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως η πλειοψηφία των πλημμυρισμένων από πατριωτισμό και υπερηφάνεια Ελλήνων πολιτών, μπερδεύεται μεταξύ του 25 και του 28, του Μάρτη και του Οκτώβρη, του 1821 και του 1940. Κάτι γιορτάζουν αλλά δεν είναι σίγουροι τι ακριβώς. Δεν είναι σίγουροι ποιους πολεμούσαμε κάθε φορά. Πότε, ποιος και σε ποιον είπε το περίφημο “Όχι”; Πότε, ποιος και που φώναζε “Αέρα”; Πότε και ποιοι φώναζαν “Ελευθερία ή Θάνατος”; Η υπερηφάνεια τους όμως κάτι παθαίνει και κρύβεται μαζί με τις γαλανόλευκες σημαίες τους κάθε 17 του Νοέμβρη.

Η γαλανόλευκη σημαία με τον τρόπο αυτό μετατρέπεται σε σύμβολο ταξικής ειρήνης και αυθαίρετης ενότητας ετερόκλητων μαζών με αντικρουόμενα συμφέροντα, όταν σκεπάζει αδιάκριτα κεφαλαιοκράτες και εργάτες, άστεγους και ιδιοκτήτες επαύλεων, δεξιούς και αριστερούς, φασίστες και ανθρώπους, ρατσιστές και ανθρώπους κοκ. Τους σκεπάζει σε στιγμές εθνικής υπερηφάνειας, η οποία κρατάει για λίγο. Μέχρι να λήξει η φιέστα του EuroBasket ή του Euro2004. Μέχρι να σβήσουν τα φώτα της Eurovision ή μέχρι να ξεμυρίσει ο αέρας από τον τηγανητό μπακαλιάρο και τη σκορδαλιά. Η ίδια αυτή σημαία στην πάνω αριστερή γωνία της έχει ένα άλλο σύμβολο ταξικής ειρήνης, το σταυρό. Και όμως, αν είσαι Έλληνας πολίτης πρέπει να νιώθεις περήφανος και να ριγείς στη θέα της σημαίας, ασχέτως αν είσαι άθεος, μουσουλμάνος ή βουδιστής, ασχέτως αν ο σταυρός δε σε εκφράζει ή δε σου λέει απολύτως τίποτα. Για να μη θυμηθεί κανείς και τις σταυροφορίες, που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ιμπεριαλιστικές επιδρομές που υψώνοντας σημαίες με σταυρό στερούσαν άλλες εθνικές ανεξαρτησίες.

Τέτοια σύμβολα έχουν μοναδικό σκοπό να θολώνουν την όραση των ανθρώπων ώστε να μη διακρίνουν τα πραγματικά τους συμφέροντα, να ξεχνούν την ταξική πραγματικότητα και την αδικαίωτη -ακόμη- πάλη των τάξεων, τον αδιάκοπο πόλεμο που εν αντιθέσει με το λαό, οι κεφαλαιοκράτες δεν ξεχνούν στιγμή, δε σταματούν λεπτό τις αντιλαϊκές επιθέσεις σε αγαστή συνεργασία με τις δοτές κυβερνήσεις που διορίζουν ανά τον κόσμο. Η ενότητα όμως δεν απορρέει από την εθνικότητα, ούτε από την θρησκεία, αλλά από ενιαία ταξικά συμφέροντα. Τόσο οι μετανάστες, όσο και οι Έλληνες εργάτες έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα, ακριβώς τα ίδια συμφέροντα, ακριβώς τα ίδια αιτήματα και βιώνουν ακριβώς την ίδια καταπίεση από την πλουτοκρατία. Οι Έλληνες εργάτες δεν έχουν τίποτα κοινό με τους Έλληνες δυνάστες τους, βιομηχάνους, τραπεζίτες και εφοπλιστές. Οι τελευταίοι δε, είναι τόσο υπερήφανοι πατριώτες που βιομήχανοι και τραπεζίτες μεταφέρουν τις έδρες τους σε χώρες με χαμηλότερο μισθολογικό κόστος και μετατρέπουν τις επιχειρήσεις τους σε πολυεθνικές και βέβαια ο περίφημος ελληνόκτητος στόλος των εφοπλιστών μας φέρει οποιαδήποτε σημαία πλην της ελληνικής, αρκεί να ανήκει σε κάποιο φορολογικό παράδεισο.

Σήμερα στο κέντρο της Αθήνας παρελαύνουν οι ένοπλες δυνάμεις. Με άρματα μάχης και αεροπλάνα να σκίζουν τους αιθέρες. Όλες οι χρυσοπληρωμένες από το λαό πολεμικές μηχανές μας και όλες οι στρατιωτικές στολές φέρουν το εθνόσημο. Τίνος όμως οι αποφάσεις θέτουν αυτά τα όπλα στην υπηρεσία ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών; Τίνος τα συμφέροντα καταλήγουν να υπερασπίζονται “με αρετή και το τόλμη”; Σε ποιους πολέμους συμμετέχουν εδώ και επτά δεκαετίες; Ποιες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες υπηρετούν; Τίνος τα κέρδη αυξάνουν αιματοκυλώντας λαούς; Τίνος είναι οι βάσεις που έχουν σκεπάσει ολόκληρη τη χώρα; Από πού απογειώθηκαν τα αεροσκάφη που συμμετείχαν στους βομβαρδισμούς στο Ιράκ ή στη Συρία τον Απρίλη του 2018, την ίδια ώρα που η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική στρατιωτική ηγεσία εξέφραζαν την απόλυτη αντίθεσή τους; Ποια σημαία μαζί με αυτή των ΗΠΑ απεικονίζεται στο έμβλημά της πρώην ελληνικής, νυν αμερικανικής, βάσης της Σούδας; Για ποιους επιχειρούν και σκοτώνονται οι Έλληνες φαντάροι έξω από τα ελληνικά σύνορα;

Όσο λοιπόν αυτά τα ερωτήματα δε χάνουν την ουσία τους, όσο η πάλη των τάξεων παραμένει αδικαίωτη, όσο η χώρα και οι ιδεολογικοί της μηχανισμοί προπαγανδίζουν ψευδεπίγραφη ομοψυχία και ενότητα, ενώ εξυπηρετούν αδιάκοπα τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και καταδυναστεύουν το λαό, όσο δε σταματά η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και όσο οι άνθρωποι θυσιάζονται στο βωμό των κερδών, εγώ απορρίπτω τέτοιες πολιτικές ομού με τα προπαγανδιστικά τους σύμβολα, ρίχνω τις δυνάμεις μου στη ταξική πάλη, οραματίζομαι πραγματικές λαϊκές επαναστάσεις και αληθινή εθνική ανεξαρτησία, για κάθε λαό, για κάθε έθνος, διατυμπανίζοντας τα σοφά λόγια του Ρήγα Φεραίου:

“Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν’ αρπάξη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαια του και το πλέον απαραίτητον απ’ όλα τα χρέη του”.

ΥΓ. Ευχαριστώ τον Έλληνα πρωθυπουργό που έσπευσε στην αμερικανική βάση της Σούδας να καλωσορίσει το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Αϊζενχάουερ, επικαιροποιώντας την ουσία των ερωτημάτων μου.