«Εδώ είναι Αττική (ωσάν να λες Ελλάδα) φαιό νταμάρι, κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι». Το αριστούργημα του Άλκη Αλκαίου, με την εξίσου σπαρακτική μουσική του μεγάλου Θάνου Μικρούτσικου, είναι τυφλοσούρτης ανάλυσης της τρέχουσας λεγόμενης εξωτερικής πολιτικής. Το αρπάζω μπας και ταραχτεί το φυλλοκάρδι και των μη κομμουνιστών, καθώς παρακολουθούν την πιο απροκάλυπτη προτεκτοράδικη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στα δολοφονικά αμερικανοΝΑΤΟικά συμφέροντα, που ακονίζουν τα νύχια τους στο πετσί των λαών.
Φτηνά πεδία βολής για ασκήσεις στη γη, στον αέρα, στη θάλασσα, βγήκε στα παζάρια και προσφέρει έναντι πινακίων φακής – εξουσίας ο συγκυβερνήτης των Συριζανέλ, βεβαίως εν γνώσει του τέως παιδιού και δις εκλεγέντος πρωθυπουργού της πρώτη φορά ΝΑΤΟικής αριστεράς. Κι από κάτω τα γκεσέμια, πότε τρία, πότε πενηντατρία, να αναρωτιούνται «ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει και σε ποιο γαλαξία να σε βρω» αριστερά μου, που ‘μαθες μόνο να εξυπηρετείς τη μικροπολιτική ψηφοθηρική διαχειριστική του συστήματος, δεξιά μου!
Το χειρότερο όλων είναι ν’ ακούς δημοσιογράφους σε απευθείας σύνδεση με τα κέντρα και τα παράκεντρα του Μαξίμου και δημοσιολογούντες της υψηλής πολιτικής του ΜΚΟ σκοταδιού να προειδοποιούν, με φτηνιάρικες τάχα μου δήθεν σιβυλλικές δηλώσεις, ότι θα χαθούμε όλοι όσοι δε χειροκροτάμε πότε τον κ. Τσίπρα, πότε τον κ. Καμμένο, όταν είτε μαζί είτε ο καθένας μόνος του αρμενίζουν στη γη των Βησιγότθων, τους κερδίζουν κήποι κρεμαστοί, σιγοπριονίζοντας τα δικά της φτερά και γκρεμίζοντας τη χώρα και το λαό της στο βάραθρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών τις ώρες που αγριεύει η πολεμική βροχή.
Η αλήθεια της πιρόγας είναι πως σκούριασε το κλειδί του παραδείσου, ακριβώς όπως σκούριασαν οι μεταμνημονιακές φθηνές προσδοκίες, πριν προλάβει ο χειμαζόμενος εργαζόμενος λαός τρις να αρνηθεί τα πρώην και νυν μνημόνια των ευρωπαϊκών θεσμών.
Αυτές τις μέρες έχει νόημα να ξανακοιτάξει κανείς το χάρτη της χώρας και να βάλει μια φριχτή μουτζούρα – κουκίδα στη Σούδα, στο Καστέλι, στην Καλαμάτα, στον Άραξο, στη Σύρο, στην Κάρπαθο, στον Αστακό, στην Αλεξανδρούπολη, στις Σέρρες κι όπου αλλού ακούει ότι ο κ. Πάιατ περνάει για επιθεώρηση, χειραψίες με τας τοπικάς αρχάς, και ν’ αναρωτηθεί πώς θα δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά, παλαμάρια ενεργειακών γεωστρατηγικών συμφερόντων.
Αυτές τις μέρες ο λαός δεν πρέπει να αισθανθεί απλώς, αλλά να γίνει Αντιγόνη που αφαιρείται απ’ τα σχολεία και ν’ ακούσει τα παιδιά των Μαθητικών Οργανώσεων της ΚΝΕ, που έχουν το κουράγιο και τη σοφία να θέτουν το ερώτημα σε ανοιχτή εκδήλωση: «Τι σχολείο έχουμε ανάγκη σήμερα;». Γιατί είναι αυτά τα παιδιά που ενσαρκώνουν την πεποίθηση ότι δε θα γίνουμε φαιό νταμάρι…
Της Λιάνας Κανέλλη
Από τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη
