Φάτε τις σάρκες σας – Η αστική ζούγκλα και οι σύγχρονοι κανίβαλοι

Ένα μικρό παιδί λιποθυμά από την πείνα μες σε έναν φούρνο. Η άνεργη μητέρα του βρήκε την αιτία και τον ένοχο στους μετανάστες. Αν έκλεβε ένα καρβέλι, σαν τον Γιάννη Α-Γιάννη, θα ήταν λιγότερο τραγικός χαρακτήρας. Υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία από τον εργάτη που δεν ξέρει να ξεχωρίσει ποιος τον απειλεί και ποιον πρέπει να παλέψει να νικήσει; Από αυτόν που βγάζει νύχια για να βγάλουμε μεταξύ μας τα μάτια μας, τρώγοντας ο ένας τις σάρκες του άλλου;

Μια χαλασμένη, μουχλιασμένη συνείδηση μπορεί να σε αφήσει λιπόθυμο, καθώς αναδύει τη σαπίλα αυτού του κόσμου που φώλιασε μέσα της. Δεν υπάρχει λόγος να το κρύψουμε όμως, να γυρίσουμε το βλέμμα από την άλλη πλευρά. Αυτή είναι σήμερα η κατάσταση της εργατικής τάξης ή τέλος πάντων ενός μεγάλου μέρους της, στη χώρα μας -ακόμα και σε κάποιους υπεράνω υποψίας.

Όταν ζεις σε μια ζούγκλα, πιστεύεις πως πρέπει να προσκυνάς τα λιοντάρια και να τα έχεις καλά μαζί τους, για να πάρεις κάνα ψίχουλο, καθώς σε καταβροχθίζουν. Όταν έχεις μάθει να ζεις σε μια αστική ζούγκλα, το πρώτο που μαθαίνεις είναι πως για να επιβιώσεις πρέπει να γίνεις λύκος, απέναντι στους άλλους. Και να μισείς αυτούς που σου μιλάνε για λυκοφιλίες και λυκοσυμμαχία…

Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, λένε. Ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι ένα βήμα παραπάνω. Να ψοφήσουμε κι εμείς μαζί και όποιος πάει να σηκώσει κεφάλι. Ο κοινωνικός αυτοματισμός, το διαίρει και βασίλευε κτλ, δεν είναι παρά το ανώτερο στάδιο του σύγχρονου κανιβαλισμού, καθώς τρώμε μεταξύ μας τις σάρκες μας, αντί να κάνουμε κάτι ενάντια στα πραγματικά σαρκοφάγα που μας απειλούν.