Φάτνη από σκουπίδια

Τα φετινά Χριστούγεννα είναι πολύ μπερδεμένα. Όχι γιατί κάθε δρόμος της πρωτεύουσάς μας είναι στολισμένος κατά το γούστο του χορηγού του ούτε επειδή η σύγχρονη τεχνολογία του φωτός μπορεί να ομορφύνει απίστευτα την πρόσοψη της Βουλής, σαν παραμύθι το οποίο όμως αδυνατεί να ξορκίσει τα πολιτικά παραμύθια εντός της. Είναι μπερδεμένα, γιατί φέτος, όπως άλλωστε εδώ και πολλά χρόνια, πιο έντονα από ποτέ, στο πνευματικό και καταναλωτικό συνάμα τελετουργικό των Χριστουγέννων πρωταγωνιστεί ο Ηρώδης, η σφαγή, και η… φυγή στην Αίγυπτο.

Κυριολεκτώ. Τα μικρά παιδιά, ακόμα κι αυτά που μόλις διατυπώνουν τις όποιες αθώες σκέψεις τους με έναρθρο λόγο, αναρωτιούνται, πριν γράψουν γράμμα στον Αη Βασίλη, αν έρχεται πόλεμος κι αν θα γίνουν προσφυγόπουλα σαν τα παιδιά απ’ τη Συρία. Η Αίγυπτος δεν έχει πυραμίδες, αλλά είναι μια βάση πυραμιδικής συσσώρευσης συγκρουσιακών ενεργειακών συμφερόντων, και το θείο βρέφος είναι θύμα πριν καν γεννηθεί και φορτωθεί στο γαϊδούρι ή στην πλαστική λέμβο του κάθε Ιωσήφ.

Αναρωτιέμαι αν αυτά τα δοξασμένα ηρωδιακά Χριστούγεννα είναι μια καλή ευκαιρία να προσδοθεί στον ιμπεριαλισμό η μορφή του σφαγέα βρεφών, που είναι πια τόσο τρομακτικά οικεία και στα μικρά παιδιά, που μεγαλώνουν συνειδητοποιώντας ότι απ’ όλα τα παιχνίδια που συσκευάζονται και περιτυλίγονται εορταστικώς, το μόνο που δεν βρίσκεται, δεν υπάρχει, δεν πωλείται και δεν τιμολογείται ταξικά είναι η ειρήνη. Η πραγματική. Αυτή που επιτρέπει στα παιδιά να είναι υγιή, ξέγνοιαστα, χαρούμενα, σε περιβάλλον ασφάλειας και ευημερίας με όνειρα και καθόλου εφιάλτες, με παιχνίδια κι αγκαλιές, με τροφή αλλά και λιχουδιές, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής, χρώματος, οικογενειακής κατάστασης και κοινωνικής ή περιβαλλοντικής δυστοπίας.

Στην εποχή της κυρίαρχης αγοράς με αν κι εφόσον δεν απαντιέται τίποτα. Ο Ηρώδης είναι πανταχού παρών και νοιάζεται τόσο για τα παιδιά, όσο να τους πουλάει φωτόσπαθα και κούκλες που μιλάνε, κατουράνε, χειρουργούνται και γιατρεύονται, παιχνίδια on line, που σε μετατρέπουν απ’ τη μια στιγμή στην άλλη σε ιδιοκτήτη λαών, κρατών και θηριωδών αγροτικών εκτάσεων, αλλά αν χρειαστεί το παιδί εξελιγμένη θεραπεία για μια σπάνια νόσο, τότε ο τζίτζικας κοστίζει εκατό χιλιάδες αηδόνια κι οδηγεί άλλα τόσα παιδιά στη σφαγή από φτώχεια.

Αυτά τα Χριστούγεννα της εμπορευματοποιημένης φιλανθρωπίας και του όλοι μαζί μπορούμε να αποδεχτούμε τον καπιταλισμό, όχι σαν Ηρώδη, αλλά σαν το μάγο με τα δώρα, θέλω ν’ αλλάξω και τα σκηνικά και το σενάριο της φάτνης. Θέλω, μα το Θεό, να χακάρω το νεοσύστατο πανευρωπαϊκό νούμερο κινδύνου του 112 και να στείλω την εικόνα σ’ όλα τα κινητά, έξυπνα και χαζά, της φάτνης σκουπιδοντενεκέ. Αυτής της φάτνης, της σκουπιδόφατνης, όπου μητέρα κυνηγημένη απ’ τον Ηρώδη της εποχής, πέταξε το νεογέννητό της παιδί με την ελπίδα ότι θα τ’ ακούσει όχι ο Θεός, αλλά ο σκουπιδιάρης. Κι ο από μηχανής Θεός ήταν η βλάβη στο απορριμματοφόρο που γλίτωσε το παιδί από τη σφαγή.

Καλά Χριστούγεννα εκ βάθους καρδίας φέτος τα εύχομαι σε όλους κι όλες που μπορούν να μετρούν ένα χτύπημα στον κάθε Ηρώδη της ζωής και της γειτονιάς τους, του σπιτιού και της παρέας τους, των ορατών και αόρατων μέσα τους.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 21-22/12/2019